Του Κώστα Βλαχόπουλου
Την περασμένη βδομάδα γίναμε μάρτυρες δύο περιστατικών που έχουν την σημασία τους, αν θέλει κάποιος να εξηγήσει το καθεστώς στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα από το 2009 και μετά.
Την Κυριακή, ο ΠΣΑΕΕΑ διοργάνωσε εκδήλωση για την απόδοση του ιερού χώρου του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής στον Δήμο και τον λαό της περιοχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την ευκαιρία και μετέτρεψε την βραδιά σε κυβερνητική φιέστα, με το μισό υπουργικό συμβούλιο να είναι παρόν και τον Αλέξη Τσίπρα να επιδιώκει τον πολιτικό του επαναβαπτισμό, ενόψει και του συνεδρίου.
Όλα αυτά βέβαια, πίσω από τις καλά φρουρούμενες πόρτες του Σκοπευτηρίου. Γιατί απ’έξω, δεκάδες πολίτες, μέλη οργανώσεων και κομμάτων διαδήλωναν την αντίθεσή τους στην κίνηση της κυβέρνησης να εκμεταλλευτεί την ιστορικότητα του τόπου για να εξιλεωθεί από τις αμαρτίες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολουθεί πιστά τον τελευταίο χρόνο. Η απάντηση ήρθε από τα ΜΑΤ, που με χημικά και ξύλο μέσα στα πυκνοκατοικημένα στενά της Καισαριανής απώθησαν τους διαδηλωτές, σε μια κίνηση με ιδιαίτερο συμβολισμό, αν σκεφτούμε τον τόπο και την στιγμή που έγινε.
Το δέυτερο περιστατικό έλαβε χώρα το πρωί της Δευτέρας. Συνταξιούχοι συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και προσπάθησαν να διαδηλώσουν -όπως είχαν το δικαίωμα- έξω από το Μέγαρο Μαξίμου ενάντια στις μειώσεις που προωθεί ο Νόμος Κατρούγκαλου. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχτούν επίθεση με χημικά και δακρυγόνα από τα ΜΑΤ που είναι μόνιμα παρατεταγμένα στην Ηρώδου του Αττικού. Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, με προβήματα υγείας και καταπονημένα σώματα βίωσαν τον αυταρχισμό του κράτους. Ανάμεσα στους διαδηλωτές και η μαχήτρια και αξιωματικός του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, Κατίνα Μανιτάρα, που η ζωή ,στα 85 της χρόνια, της επεφύλασσε και αυτή την εμπειρία.
Τα δύο αυτά γεγονότα θα μπορούσαν να είναι σκηνές από το ίδιο έργο. Το σενάριο γνωστό. Όποια κυβέρνηση έχει υιοθετήσει μνημονιακές πολιτικές λιτότητας που εξοντώνουν την κοινωνία, καταφεύγει στον αυταρχισμό για να τις επιβάλλει, χρησιμοποιώντας τις πιο σκληρές κατασταλτικές λειτουργίες του κράτους, και στο τέλος καταρρέει. Το είδαμε να παίζεται την διετία 2009-11 με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το όργιο καταστολής απέναντι σε κινήματα και σε έναν λαό που έβραζε. Το ξαναείδαμε στην θητεία Σαμαρά, όταν το δόγμα νόμος και τάξη σάρωνε τα πάντα στο διάβα του. Το βλέπουμε και τώρα, για τρίτη φορά, με τα αριστερά ΜΑΤ να δέρνουν πολίτες, και τον Υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ να διαγκωνίζεται με τη ΝΔ για το ποιος θα «καθαρίσει» πρώτος τα Εξάρχεια.
Το έργο εξελίσσεται πιο γρήγορα αυτή τη φορά. Όταν μια κυβέρνηση φτάνει στο σημείο να σηκώσει το γκλοπ και να χτυπήσει συνταξιούχους, η κατάρρευση δεν είναι μακριά.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 8.10.2016
Κάθε Σάββατο κυκλοφορεί στα περίπτερα το έντυπο Νόστιμον Ήμαρ ένθετο στον Δρόμο της Αριστεράς.
