Από τον Θωμά Γιούργα
Ένα διαχρονικό πρόβλημα για την Ηθική σκέψη
Το ερώτημα που μπαίνει στον τίτλο του άρθρου είναι σχεδόν παραπλανητικό. Και αυτό διότι έρχεται με την υφέρπουσα υπόσχεση ότι θα δώσει απάντηση σε ένα τρομακτικά βαθύ και ευρύ πρόβλημα.
Η φιλοδοξία του κειμένου είναι, μέσα από μια εκλαϊκευμένη προσέγγιση, να παρουσιάσει την σημαντικότητα και την πολυπλοκότητα ενός διαχρονικού ηθικού γρίφου.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, από που αλλού, από την αρχή..
Ο Ηθικός Σχετικισμός είναι η θέση ότι η Ηθική είναι σχετική. Προτείνει δηλαδή ότι δεν υπάρχουν καθολικές ή αντικειμενικά σωστές ηθικές απόψεις. Αντιθέτως, το αν μια ηθική άποψη είναι καλή ή ορθή είναι πάντοτε σχετικό με το κάθε άτομο ή την κάθε κοινωνία που την εκφράζει.
Επομένως ο ηθικός σχετικισμός δεν απορρίπτει την ύπαρξη της ηθικής αλήθειας, δεν είναι μια μηδενιστική θεωρία. Αντιθέτως, μας λέει ότι υπάρχει εγκυρότητα και αλήθεια στις ηθικές απόψεις η οποία όμως πηγάζει μόνο από το ίδιο το άτομο ή την κοινωνία που τις πρεσβεύει.
Επίσης, ο ηθικός σχετικισμός είναι μια Μετα-ηθική θεωρία. Δηλαδή, δεν προσπαθεί να δώσει απάντηση σε ένα πρακτικό ηθικό ζήτημα (π.χ. είναι ηθικά επιτρεπτή η ευθανασία;) ή σε ένα κανονιστικό ζήτημα (π.χ. από ποιες ηθικές αρχές, από ποιους κανόνες πρέπει να διέπεται μια ηθική ζωή;). Ο ηθικός σχετικισμός είναι μεταηθική θεωρία διότι ρωτάει κάτι για την ίδια την φύση της Ηθικής, την οποία και προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει.
Αφού αντέξατε μέχρι εδώ, θέλω να σας ρωτήσω, ”μα καλά έχετε σώας τας φrrrενας;;” (που λέει και ένα λιγδερό αρχαιο-πατριδοκάπηλο, ρατσιστικό μπουμπούκι). Πολύ ωραία, προχωράμε.
Ένας από τους πρώτους (υποτιθέμενους) σχετικιστές ήταν και ο κορυφαίος των σοφιστών, Πρωταγόρας. ‘’Πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν’’. Αν το μεταφέρουμε στο ηθικό επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι όλα καθορίζονται από την ανθρώπινη ματιά, το τι είναι ηθικό και τι όχι. Μπορούμε έτσι να διακρίνουμε μια σπερματική συγγένεια με αυτό που αποκαλούμε σήμερα στην αναλυτική φιλοσοφία ‘Ηθικό Σχετικισμό’. Να σημειωθεί ότι ο Πρωταγόρας, αν γινόντουσαν οι Πλατωνικοί διάλογοι video game, θα ήταν η τελευταία πίστα, ο τελευταίος κακός για να τερματίσει το παιχνίδι ο Σωκράτης. Τόσο σημαντική και επιδραστική ήταν η σκέψη του.
Ας σοβαρευτούμε λίγο, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Η θέση ότι η ηθική είναι σχετική είναι ακόμα και σήμερα μία πολύ διαδεδομένη θέση. ‘’Κοίτα πόσες διαφορετικές ηθικές απόψεις υπάρχουν σε μια οικογένεια, πόσο συγκρουόμενες είναι οι ηθικές θέσεις μεταξύ των διαφορων κοινωνιών, πόσο αλλάζει η ηθική μέσα από την ιστορική πορεία,’’ κλπ. Η παραπάνω διαπίστωση είναι μια πολύ σοβαρή εμπειρική, ιστορική, ανθρωπολογική προσέγγιση περί της Ηθικής.
Παρόλα αυτά, ανοίγει τον δρόμο σε μια λογική παρανόηση. Το γεγονός ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές στα ηθικά πιστεύω διαφορετικών ανθρώπων και διαφορετικών κοινωνιών δεν εμπεριέχει λογικά και το συμπέρασμα ότι η ηθική είναι από την φύση της σχετική και ότι δεν υπάρχει αντικειμενικά ορθή ηθική άποψη. Κατ’αναλογία, το γεγονός ότι δύο επιστήμονες ή δύο επιστημονικές ομάδες διαφωνούν για το αποτέλεσμα μια εξίσωσης δεν εμπεριέχει και το συμπέρασμα ότι η εξίσωση αυτή δεν έχει αντικειμενικά ορθό αποτέλεσμα.
Για τον σχετικιστή λοιπόν, η ηθική δεν είναι καθόλου όπως π.χ. τα μαθηματικά όπου 4+4=8, το οποίο ισχύει ανεξάρτητα του τι πιστεύω εγώ κι εσύ. Αντιθέτως, το αποτέλεσμα της ηθικής εξίσωσης για τον σχετικιστή είναι πάντοτε ορθό και σε πάντοτε σε εξάρτηση με το τι πιστεύω εγώ ή η κοινωνία που ζω (πολιτιστικός σχετικισμός).
Για να δούμε κάποια θετικά του ηθικού σχετικισμού:
(α) Ένα από τα βασικά –υποτιθέμενα- πλεονεκτήματα του ηθικού σχετικισμού είναι η ανοχή στην διαφορετική άποψη, ο σεβασμός της Άλλης ηθικής κουλτούρας. Άρα αποφεύγει την παγίδα του ηθικού δογματισμού, του ηθικού πατερναλισμού και του ηθικού ξερόλα. ‘’Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε’’ θα μπορούσε να είναι το μόττο της ηθικής ανεκτικότητας που προτείνει.
(β) Επίσης, δεν οδηγεί σε αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε ‘ηθικό ιμπεριαλισμό’. Την προσπάθεια ενός πολιτισμού ή ενός ανθρώπου να επιβάλει (δια της βίας;) τα ηθικά πιστεύω στους γύρω του. Η Χ, Ψ, Ω ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΗ ΠΡΑΞΗ -ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ Χ, Ψ, Ω. Πέντε λεπτά σε ένα δελτίο ειδήσεων αρκούν για να κατανοήσουμε πόσο σοβαρή και φονική αρρώστια είναι ο ηθικός ιμπεριαλισμός. (Όχι ότι τα δελτία ειδήσεων είναι τρελή υγεία…).
Και ας περάσουμε στην μεγάλη δεξαμενή των αρνητικών πτυχών του ηθικού σχετικισμού:
(α) Βασίζεται απλά στην περιγραφή της ηθικής διαφορετικότητας ανά τον κόσμο και κάνει το λογικό σάλτο μορτάλε ότι δηλαδή η διαφορετικότητα των απόψεων ισούται με την σχετικότητα των απόψεων.
(β) Δεν επιτρέπει επί της αρχής την διαφωνία και την παρέμβαση σε εξόφθαλμες περιπτώσεις, π.χ. το να βασανίζεις ένα γατάκι για πλάκα, την δουλεία, τις μαζικές δολοφονίες από ρατσιστικά κίνητρα. Πως θα διαφωνήσουμε ηθικά και πως θα παρέμβουμε για να σταματήσουμε τέτοιες πρακτικές εάν το βασικό μας πρόταγμα είναι η a priori ανοχή στην ηθική διαφορετικότητα; Επομένως, ο σχετικισμός πάσχει κραυγαλέα στο κομμάτι της ηθικής προόδου και της αντιμετώπισης ακραίων πράξεων. Για να το βάλουμε λαϊκίστικα, ο ναζισμός δεν είναι αντικειμενικά μια ηθικά κατακριτέα θεωρία και πρακτική;
(γ) Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και των μειονοτήτων δεν μπορεί να επαφίεται σε ένα σύστημα ηθικών (και κατ’επέκταση νομικών) κανόνων οι οποίοι είναι σχετικοί ανάλογα με την αποψάρα του καθενός μας ή τα ήθη και έθιμα μιας κοινωνίας. Η θεσμοθέτηση νόμων που προστατεύουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και τις μειονότητες υποκρύπτουν μια μεταηθική φιλοσοφική θέση. Ότι δηλαδή η Ηθική δεν είναι σχετική αλλά σε πολλά σημεία φαίνεται να είναι καθολική. Όπως για παράδειγμα στην καταδίκη του αχρείαστου πόνου ή στις ρατσιστικές διακρίσεις μεταξύ ανθρώπων.
(δ) Αν η ηθική είναι σχετική, όπως π.χ. η προτίμηση στον καφέ ή στο τσάι, τότε ποιο το κίνητρο ώστε να προσπαθήσουμε να διάγουμε μια πιο ηθική ζωή ή να συμβάλουμε στο χτίσιμο μιας πιο δίκαιης κοινωνίας;
Με δεδομένο ότι η αποδοχή του ηθικού σχετικισμού είναι μια πολύ διαδεδομένη άποψη ανά τον κόσμο, είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε τελικά αν η θέση αυτή έχει φιλοσοφική & λογική συνοχή, αλλά και να σκεφτούμε τους κινδύνους που μπορεί να εμπεριέχονται σε μία επιφανειακή, άκριτη αποδοχή του.
Φυσικά, η απόρριψη του ηθικού σχετικισμού δεν συνεπάγεται αυτομάτως και την αποδοχή του ηθικού αντικειμενισμού. Αν η ηθική είναι αντικειμενική, όπως περίπου οι νόμοι της φύσης (αν υπάρχουν και αυτοί…ωχ μπλέξαμε…) τότε θα πρέπει να εξηγήσουμε από που πηγάζει η αντικειμενική αυθεντία τους. Μιλάμε για τιτάνιο πρότζεκτ.
Κάποιοι προσπαθούν εδώ και 3.000 χρόνια να το απαντήσουν ικανοποιητικά -κάτι μου λέει πως δεν θα το λύσουμε στο επόμενο άρθρο περί Ηθικής Αντικειμενικότητας, το οποίο έρχεται σύντομα…