Του Γιάννη Μπάκου
Viva Hate (26.3.1988), 29 χρόνια μετά
Ρατσιμός, ξενοφοβία, φανταμενταλισμός, οικονομικός ιμπεριαλισμός. Έννοιες και καταστάσεις που γεννούν συναισθήματα σε όλους μας, πάνω από όλα όμως γεννούν την ανάγκη του διαλόγου και της έκφρασης.
Καθένας από μας μεγαλώνοντας έμαθε να εκφράζεται ποικιλοτρόπως, έμαθε να ξέρει ή να μην ξέρει να διαφωνεί, να δέχεται την διαφορετική άποψη, να την φιλτράρει ή απλά να περιμένει να ειπωθεί για να πει την δική του αλήθεια. Κι αυτή η προσωπική αλήθεια δείχνει και το μέγεθος της ευφυίας του κάθε ανθρώπου.
Ο δυτικός κόσμος τα τελευταία 20 χρόνια, έχοντας προστατεύσει την κοινωνική συνοχή και ηρεμία στο εσωτερικό του, δεν προσφέρει στις τέχνες και ειδικότερα στην μουσική, που έχει την δυνατότητα να εκφράζει ευκολότερα, πιο άμεσα και μαζικά τις κοινωνίες, τον ρόλο που είχε παλαιότερα, μέσω των κινημάτων προηγούμενων δεκαετιών.
Αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολη την ανάδειξη των ιδιοφυιών ανάμεσα στους μουσικούς του σήμερα, γεγονός που δημιουργεί και την ψευδαίσθηση της ανεπάρκειας της εποχής μας.
Στις 26 Μαρτίου του 1988 κυκλοφόρησε το πρώτο solo album του ο πιο ευφυής, εμβληματικός και σημαίνων δημιουργός της Μεγάλης Βρετανίας της δεκαετίας του ’80. Ο Morrissey κυκλοφόρησε το “Viva Hate” λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία της τελευταίας δουλειάς των The Smiths “Strangeways here we come”, βάζοντας τα θεμέλια μιας σπουδαίας solo καριέρας που ανάγκασε το BBC να το χαρακτηρίσει ως “One of the most influential artists ever”.
Η γραφή του έχει αναγκάσει την ακαδημαϊκή κοινότητα της Μεγάλης Βρετανίας να χωριστεί στα δύο, με την μία πλευρά να θεωρεί τους στίχους ποίηση. Ο Steven Patrick Morrissey ποτέ δεν άφησε εκτός ατζέντας την Margaret Thatcher, την Βασίλισσα Elisabeth και την μάχη κατά της Βιομηχανίας Κρέατος και της κακοποίησης των ζώων. Από το ντεμπούτο του με τους Smiths και το κλασικό “The queen is dead” μέχρι το πιο πρόσφατο album του που περιλαμβάνει το καταπληκτικό “The bullfighter dies” ο Moz δεν αφήνεται ποτέ στην μετριοπάθεια και το “Viva Hate” μας είχε προειδοποιήσει.
Το ντεμπούτο του Morrissey ήρθε σε μια εποχή όπου η Αγγλία βίωνε μια γκρίζα περίοδο, με κοινωνικές ανισότητες, συντηρητισμό και την κορύφωση του Θατσερισμού. Κομμάτια όπως τα “Margaret on the Guillotine” και “Every day is like Sunday” λένε όλα όσα ο θολωμένος και καταπιεσμένος Βρετανός, που πνιγόταν σε μια παρηκμασμένη κοινωνία, δεν μπορούσε να εκφράσει. Ήρθε σε μια δεκαετία που ξεκίνησε με τον θάνατο του Bobby Sands στις φυλακές, λόγω της απάνθρωπης και εγκληματικής στάσης της Θάτσερ, υπό την σιωπηρή ανοχή της βασίλισσας και ολοκληρώθηκε με την παραίτηση της σιδηράς κυρίας τον Νοέμβριο του 1990.
Είκοσι εννέα χρόνια μετά ο Steven Patrick Morrissey δίνει με το ίδιο πάθος την δική του μάχη για την ζωή, την πτώση της βασίλισσας και την παγκόσμια ειρήνη, με ακλόνητη την πίστη για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, δηλώνοντας…
“I am cursed with the gift of foresight…”