Του Σταύρου Αντύπα
Η βροχή σκοτώνει τον ιδρώτα. Τον παγώνει. Γίνεται η πιο ανταγωνιστική διώκτης του. Με δολοφονικά κίνητρα, με ένστικτο πρωτόγονης βαρβαρότητας, παραμερίζει τον κουρασμένο αντίπαλό της, θριαμβευτικά πανηγυρίζει την μεγάλη της νίκη. Κι εκείνος, συντετριμμένος από την άνετη ήττα του, ντροπιασμένος για την ατελή του κατάληξη, παραμερίζει πίσω από τους γκρίζους κροτάφους, αναμένοντας την τάξη εκείνη του χρόνου που σχεδόν γραφικοί θαυμαστές του θα τιμήσουν την εκατοστή επέτειο από τον κρυμμένο θάνατο, πάνω από τον υγρό τάφο του.
Ενδιάμεσα τα πρόσωπα έδειχναν πιο φωτεινά. Μια λεπτοκαμωμένη στρώση από λίπος, περιττό θα έλεγαν του κόσμου οι τροφονόμοι, σχημάτιζε για δεκαετίες ολόκληρες πολλών λογιών χαμόγελα διαρκώς αυξανόμενα. Η αφύσικη αυτή γιγάντωση των στομάτων, απολύτως δικαιολογημένη από τους κανόνες της αγοράς, ξεπέρασε τις κανονικές διαστάσεις των όψεων, παραμόρφωσε τις εγκεφαλικές ίνες μελετημένων λειτουργιών, κατέστρεψε το προνόμιο της ουδέτερης όσφρησης, τύφλωσε μάτια που τρεμόπαιζαν στο πρώτο φως της ελπίδας. Ο γιγαντισμός έλαβε διαστάσεις ιδεολογίας, η επιδημία του τεράστιου κύκλωσε τους οικιστικούς πυρήνες δυτικών συνοικιών, οι Αρχές έλαβαν διαχρονικά μέτρα αντιμετώπισης κινδύνου, ο φόβος διάνοιξε ιδρωμένα χάσματα ανάμεσα στις ετοιμόρροπες βλεφαρίδες.
Τότε ανέλαβαν δράσεις οι χτίστες. Ανοξείδωτες αλφαδιές κατασκεύασαν μιας απολύτως ισορροπημένη ψευτόπολη, ευρύχωρα πλέον σαλόνια με υπερμεγέθεις οθόνες στο κέντρο της στεγασμένης δραστηριότητας, απορρόφησαν τα χαμογελαστά ύφη που ασύμμετρα ξεχείλιζαν. Σε ρυθμούς στερεοφωνικούς, χύτρες με καπάκια εξαέρωσης των μεγάλων πιέσεων, μετακινούσαν στις ράγες τους το μεγάλο απόθεμα της χυμένης χοληστερίνης. Στα νέα καταλύματα ζωή δεν κατοικούσε καμιά, με άνεση τα χαμόγελα έπαιρναν πρωινό με βιταμ, επιδοτούμενα κινητά με φυσικά μέλη κυοφορούσαν σταθερά ανθρώπινα κύτταρα με καλά λαδωμένους τεχνητούς κινητήρες, φανερά βελτιωμένους στους ιδρωτοποιούς πλαστικούς αδένες.
Οι κόσμοι έτσι μεγάλωσαν, ο πλανήτης έδειχνε νερουλός. Η βροχή γέννησε κι άλλη βροχή. Καλοπληρωμένα στέγαστρα κρατούσαν στην συντήρηση τις κόμες παράκτιων παραθεριστών, στεγνές από τις στρώσεις του αλατιού της γης οι νευρικές απολήξεις. Ακριβά μουσεία με εκθέματα απολιθωμένου ιδρώτα απασχολούσαν τα κενά λογικής στα διαλείμματα της επίπονης νομισματικής καταμέτρησης. Τα σκουριασμένα περισσεύματα, σε ένα καλάθι ανθρώπινης ανακύκλωσης, με αίσθημα βαθιάς αλληλεγγύης, τροφοδοτούσαν τα υποτυπώδη μερίσματα. Δυο χούφτες λαμαρίνας, τρυπημένες από την ορμή της βροχής, ήταν αρκετές για να χτίσουν το πολυπόθητο αφορολόγητο της ευαίσθητης προσφοράς. Ένα πανέρι δεξιώσεων, σε δεύτερο χέρι, εξαντλούσε τις διατροφικές ανάγκες σε λαχανικά μιας τριμελούς οικογένειας. Κι η βροχή συνέχιζε να φουσκώνει.
Μούσκεμα κύλησε ο αιώνας. Πάνω στις στεγνές πλάτες ιδρωμένων λαών, απλώνει πια τον ματωμένο ιματισμό. Νέας κοπής αφυγραντήρες φρόντισαν να ξεράνουν ο, τι απέμεινε ρευστό. 100 Κατασκευαστές χυτηρίων συστήνουν ανεπιφύλακτα απαραβίαστα στεγανά. Στην ουρά, χιλιάδες αιμοδότες σε άτοκες δόσεις αναμένουν να δώσουν πνοή σε ξερακιανές φάτσες εστε λοντερ. Κλινικά αποδεκατισμένα κορμιά, συσσωρεύονται στους θαλάμους inkjet εντυπώσεων, κάποιοι τυμβωρύχοι προσώπων περιεργάζονται στα έγκατα της επιδερμίδας κάποια τελευταία δείγματα από την εποχή των μεγάλων στομάτων. Εμφυτευμένοι απινιδωτές κρατούν τον παλμό της ζωής σε νεκροφανή συγχρονισμό, απαρέγκλιτα η τροχιά των γενεών κινείται σε ρυθμούς γύρω από τον ίδιο ανίκητο Άξονα.
Στο βάθος-βάθος της εκατοστής πρώτης ανάγκης, ένας πίδακας υγρών σωματιδίων εκτοξεύει στο μέλλον ένα ιδρωμένο ίχνος αγώνα. Πεινασμένα μάτια αρχίζουν να κινούν την πρώτη στεγνή βλεφαρίδα. Στα μέτωπα οι ρυτίδες τολμούν ένα σίγουρο νεύμα. Τα δάχτυλα εξεγείρονται κατά των παρασιτικών δυναστών τους, πόδια σηκώνονται από την βαλτωμένη ατολμία τους. Άνθρωποι κοιτούν την βροχή και ξεσπούν με οργή στα τεχνητά χρονό-φράγματα. Εκατό χρόνια μοναξιάς ζυγίζουν με χημική ακρίβεια όσο οι χείμαρροι σπαταλημένων βροχών, οι χρόνοι μοιάζουν ορμητικοί όσο δυο στάλες από τον ίδιο φουσκωμένο ιδρώτα.