Πριν 40 ημέρες, για το καλό του παιδιού σου, σκηνοθέτησες μία υπερπαραγωγή που είχε μέχρι και κρέμασμα σκύλου από την κουπαστή της σκάλας, προκειμένου -όπως ισχυρίζεσαι- να είσαι ελεύθερος για να σταθείς δίπλα του. Λες κι αυτό που ονειρεύεται ένα παιδί, είναι να το μεγαλώσει ο φονιάς της μάνας του. Λες και η υγιής σχέση γονέα-παιδιού προϋποθέτει σχέσεις αίματος.
- από την Ζωή Χαλιδιά – ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ
Μετά από 40 μέρες ξεκινάς νέα σκηνοθετική υπερπαραγωγή, αυτή τη φορά για να εξασφαλίσεις μία όσο το δυνατόν χαμηλότερη ποινή. Πριν καλά καλά απολογηθείς στον ανακριτή, χτίζεις το προφίλ του πατέρα που λατρεύει το παιδί του. Κι ας έχει αποδείξει με τον χειρότερο τρόπο ότι όταν μιλάς για αγάπη εννοείς «εξουσία και χειραγώγηση». Κι ας έχεις αποδείξεις ότι είσαι ένας ψύχραιμος εκτελεστής που περιφέρει τη μεγαλειώδη αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό του ως να μην τρέχει τίποτα. Κι ας σε τρέχει μια διμοιρία σιδεροδέσμιο…
Αρχίζεις επιμελώς να αμαυρώνεις τη μνήμη της δολοφονημένης, αποδίδοντάς της το προφίλ μιας παρανοϊκής μάνας και επιθετικής συζύγου. Η οποία πριν αποκτήσει ταυτότητα ως άνθρωπος, έχει βιώσει μια αποβολή, μια πρόωρη γέννα, μία δύσκολη λοχεία και δύο χειρουργικές επεμβάσεις του βρέφους της. Αφού την έλεγξες από ανήλικη και την «τιμώρησες» ως ενήλικη, τώρα την απαξιώνεις κι επιδιώκεις να την απομονώσεις και ως θύμα.
Η Καρολίνα στα 20 της ήταν ένα άνθρωπος που φαίνεται ότι ωρίμαζε βίαια. Εγκλωβισμένη στο μοντέλο της εικόνας, της φαντασίας και σε έναν τρόπο ζωής που την εξαπατά και την αφήνει ανικανοποίητη, ανακαλύπτει την πραγματικότητα. Δεν γνωρίζει πως να συναντηθεί μαζί της, αλλά έχει την επιθυμία να βγει από το κλουβί της αυταπάτης. Δεν πρόλαβε, διότι ο δολοφόνος είχε τα κλειδιά του σπιτιού της.
Η συναισθηματική βία κι η χειραγώγηση συνοδεύεται πάντα κι από σωματική βία. Αυτή τη βία συνεχίζεις να την ασκείς πάνω της. Χτυπάς την προσωπικότητά της, την τεμαχίζεις συνειδητά, προκειμένου να την φέρεις στα μέτρα της υπερασπιστικής σου γραμμής. Ούτως ή άλλως αυτή δεν μπορεί να μιλήσει, να πει τι είναι ψέμα και ποια η αλήθεια. Ακόμα κι κι όταν ήταν ζωντανή, ψηλαφιστά έψαχνε να βρει την αλήθεια της.
Ρίχνεις λοιπόν τα μπετά προκειμένου να οικοδομήσεις το υπερασπιστικό σου αφήγημα. Και στα θεμέλια αυτού του αφηγήματος δεν διστάζεις να θυσιάσεις και το μωρό. Γυρεύεις τη συνεπιμέλεια, φροντίζεις να μαθαίνει ο κόσμος ότι νοιάζεσαι για την υγεία της κόρης σου, ξαναβγαίνεις στα κανάλια. Αυτή τη φορά για να πείσεις το κοινό ότι είσαι μετανιωμένος, ότι θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω.
Μάθε λοιπόν: το ποτάμι πίσω δεν γυρνά!
Το παραμύθι σου, έχει δράκο! Κι ο δράκος είσαι εσύ. Και δεν είναι δουλειά μόνο της δικαστικής έδρας να το αποδείξει. Είναι καθήκον κι όλων των ανθρώπων που παλεύουμε να σπάσει η στερεοτυπική αντίληψη της κοινωνίας που αναθρέφει τον άντρα αφέντη και δημιουργεί ένα θανατηφόρο περιβάλλον για τη γυναίκα.
Μπορεί να έχεις στο πλευρό σου τις σκοτεινές δυνάμεις που παρεμβαίνουν υπέρ σου, όπως παρενέβησαν κατά την προανακριτική διαδικασία (η πολιτική ηγεσία της ΕΛΑΣ, η Πρόεδρος Ένωσης Εισαγγελέων, τα αγαπημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της κυβέρνησης).
Μπορεί, ξανά, νεοδημοκράτες βουλευτές να ξεκινούν «ιερό πόλεμο» κατά της νομικής κατοχύρωσης του όρου «γυναικοκτονία».
Όμως εμείς, φωνές της κοινωνίας εναντίον κάθε απρεπούς συμπεριφοράς και κάθε ψευδορκίας, θα είμαστε οι σύγχρονες Ερινύες. Θα σταθούμε θαρραλέα, ξανά και ξανά, απέναντι σε όλους αυτούς που προβαίνουν σε πράξεις κατά της ηθικής και φυσικής τάξης.
Εν ολίγοις θα είμαστε, ξανά, μία παράλληλη υπερασπιστική γραμμή για την Καρολάιν, όπως ήμασταν στην Ελένη Τοπαλούδη και σε κάθε Ελένη.