Του Άρη Κεραμάρη
Δουλειά εκείνο το βράδυ δεν είχε. Τα δάχτυλα μου πάνω στο μπαρ έχαναν τον ρυθμό και ο υπολογιστής απέναντι, έλαμπε περίεργα σειρηνιασμένα. Εκείνο το βράδυ. Πλησίασα. Κλέφτικα.
Δύο μήνες αποχής διαδικτυακής, ήταν αρκετή. Έτσι είμαι εγώ. Όταν κάνω κάτι, το κάνω καλά. Στο δίμηνο.
Στο προφίλ μου για αρκετές μέρες, ο Ευθύμης είχε καρφώσει ένα άρθρο που καλούσε να ακούσουμε το καινούργιο τραγούδι του Μάλαμα. Στην πλατεία νερού (από εκείνο το βράδυ στην Αγία πλατεία νερού).
Είχε και το όνομα μου . Ένα άγνωστο μπαρμάνι, ανάμεσα σε επώνυμους δημιουργούς. Σε κάποιους από αυτούς είχα κάνει αίτημα φιλίας, όταν με ένοιαζε, πριν καταλάβω (το κόλπο με το δίμηνο), πως και στο διαδίκτυο δεν υπάρχει λόγος “φιλίας” με κάποιον που δεν έχεις αλληλεπίδραση. παίρνοντας το τρίτο το μακρύτερο, παρόλη την πιο εύηχη προτίμηση μου, στα υπόλοιπα μέλη της τριάδας. Είναι θέμα συγγραφικό. Καθαρά.
Ήθελα να τρέξω πάνω κάτω σκούζοντας, ήθελα να φιλήσω όποιον άνθρωπο έβρισκα πρώτο. Ευτυχώς, δυστυχώς δεν το έκανα.
Η Μάγκυ, στα πατημένα 75 της, θα εκτιμούσε αλλιώς την κατάσταση. Κυρίως το μπαστούνι της. Δεν το έκανα, δεν πέτυχα όμως ούτε ένα ποτό στην συνέχεια. Το μεγάλο φονικό είχε γίνει στα άσπρα.
Τον χειμώνα ήρθε στα Γιάννενα. Είχα πάνω από δέκα χρόνια να πάω σε συναυλία του. Το γιατί δεν έχει σημασία. Περνάει ο καιρός. Αλλοιωτικά αλλιώτικα.
Καθόμουν στο ημίφως και κοίταζα. Αυτό που θυμόμουν από την τελευταία μου συναυλία είναι να κρατάω με δύναμη, το σε στάση “τώρα στην άναψα”, χέρι με ποτό του κολλητού μου, την ώρα που ο Σωκράτης τραγούδαγε την αράχνη. Το γιατί δεν έχει σημασία.
Χιλιάδες σκέψεις και πως να βγάλεις μπλοκάκι, ανάμεσα σε τόσο κόσμο. Τι είδους αμαρτία είναι το μπλοκάκι; Να ζεις δυο φορές την ζωή σου, την μία σε μπλοκάκι. Το καταχώνιασα στο τέλος. Την άλλη μέρα η σελίδα έγραφε…
“Η νοσταλγία μας σκοτώνει βάζοντας μας ενθύμια στις τσέπες.
Πως να στο πω;…ήρθα εδώ για να σε δω σαν ροζιασμένο κορμό.
Κάθε σχέση είναι μια αποστολή κυριαρχίας.
Κοιτάζω το ρολόι σαν να πρόκειται να δώσω λογαριασμό σε κάποιον.
Ρωτώ ξέροντας εκ των προτέρων πως θα συγκινηθώ
σαν ταξιδιώτης από το παρελθόν;
Η Στέλλα και οι Στέλλες τούτου του κόσμου, το γράμμα , ευτυχείς λυπημένοι και πότες και πάνω από όλα η αράχνη.
Σαν να τα βγάζεις, τσιγάρο το τσιγάρο, από ένα πακέτο που ευτυχώς δεν τελειώνει.
Κάτοπτρα τα τραγούδια και οι επόμενες ώρες και οι στιγμές που φύγαν.
Λέξεις στην σειρά , που τελικά, κάνουν την διαφορά στον χρόνο, οπότε σιγά μην αναρρώσω.
Πότε ξεκίνησαν αυτά ;
Τραβάω στα γρήγορα κάποιες φωτογραφίες.
Μια παγωμένη σκοπιά το 94, το πρώτο άκουσμα. Μικρά κομμάτια ζάχαρης το πρωί, κονιάκ και σταφίδα. Το επόμενο σύνθημα . Τι γυρεύω εδώ πέρα;
Ο τόπος που διασταυρώνονται τα τρένα τα μυστήρια.
Ότι επιλέγουμε να μας παρηγορήσει ή να μας παρανοήσει μας παραλύει κάποια στιγμή , μέχρι το επόμενο σημάδι καλής τύχης.
Καθρέφτες, λοιπόν, τα τραγούδια κι όλα κυρ Σωκράτη είναι εδώ.
Ένα φιλί στο μάγουλο και δεν γαμιέται το σύμπαν.
Να’ σαι καλά φίλε. Να υπάρχεις. Να μας προστατεύεις. ”
Τα λέμε αύριο…
*Φωτογραφία Όλγα Μ. Παρασκευά