Είναι χιλιάδες οι ιστορίες των προσφύγων.
Αυτών που έρχονται. Αυτών που φεύγουν κι αυτών που χάνονται. Ιστορίες βουτηγμένες στο αίμα και στη στάχτη ενός πολέμου. Ιστορίες που ταξιδεύουν από χώρα σε χώρα, περνώντας μέσα από θάλασσες και συρματοπλέγματα. Ιστορίες που δακρύζουν μέσα σε βάρκες, τρένα και ατέλειωτους δρόμους.
Του Πέτρου Κατσάκου
Σήμερα θέλω να σταθώ στην ξεχωριστή ιστορία ενός ξεχωριστού ανθρώπου. Ήρωας της ιστορίας αυτής είναι ο Κιουσάι. Ένας 28χρονος άντρας από τη Συρία, που, από την ημέρα που γεννήθηκε, καταδικάστηκε να ζει σε ένα αναπηρικό καρότσι εξαιτίας μιας σπάνιας ασθένειας των οστών που, όπως λένε οι φίλοι του, «τον κάνει εύθραυστο σε τρομακτικό επίπεδο για την κοινή μας λογική».
Ο Κιουσάι είναι ένας πρόσφυγας που εγκατέλειψε μόνος τη Συρία και με τη βοήθεια φίλων του διέσχισε με το καροτσάκι του την Τουρκία αναζητώντας καταφύγιο κάπου στη Δύση. Κάποια μέρα βρέθηκε μέσα σε μια βάρκα για να περάσει στη Σάμο. Κανείς δεν μπόρεσε να τον προστατέψει από τις κακουχίες του δύσκολου αυτού ταξιδιού με αποτέλεσμα να φτάσει στην Ελλάδα με σοβαρά κατάγματα στα έτσι κι αλλιώς εύθραυστα πόδια του. Στη διάρκεια του μεγάλου αυτού ταξιδιού, ο Κιουσάι απέκτησε έναν καλό φίλο, τον Aχμέντ, που από τη Σάμο τον έφερε σχεδόν στα χέρια του ως τον Πειραιά μια και το καροτσάκι του βρίσκεται στον βυθό του Αιγαίου.
Ο επόμενος σταθμός για τον Κιουσάι ήταν το νοσοκομείο του Ευαγγελισμού και στη συνέχεια ο προσφυγικός καταυλισμός του Ελαιώνα. Εκεί, κάποιοι φρόντισαν για τον 28χρονο πρόσφυγα. «Τον είδανε γιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί, μεταφραστές, του έστειλαν καροτσάκια. Το πρώτο από Κοζάνη μάλιστα και το δεύτερο από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στην Αθήνα» αναφέρει σε επιστολή της η ψυχολόγος Κ. Καβαλίδου, συμπληρώνοντας ότι «άνθρωποι καλοί το έκαναν αυτό, αυτοί που δεν τρομάζουν όταν βλέπουν άνθρωπο σε ανάγκη κι ούτε νιώθουν οίκτο αντικρίζοντας κάποιον με αναπηρία, μικρή, μεγάλη, αδιάφορο γι’ αυτούς».
Ο Κιουσάι ονειρεύεται να πάει στην Ολλανδία. Εκεί ξέρει πως έχουν βρει καταφύγιο κάποιοι παλιοί του φίλοι από τη Συρία και ένας μακρινός συγγενής του. Εκεί ξέρει πως υπάρχει μια κλινική που ειδικεύεται σε περιπτώσεις σαν τη δική του. Εκεί πιστεύει πως θα αποκτήσει ξανά ένα μερίδιο αξιοπρεπούς ζωής. «Να έχει κάποιον να μιλάει, να γελάει, να διαβάζουν μαζί και να μαθαίνει. Λατρεύει να μαθαίνει καινούργια πράγματα. Ο Κιουσάι θέλει φίλους, θέλει αγάπη και απαιτεί να ζήσει» γράφει η Κ. Καβαλίδου, μεταφέροντας το αίτημα του ξεχωριστού αυτού ανθρώπου σε όλους εμάς.
Με την ελπίδα πως το μήνυμα του Κιουσάι θα περάσει την περίφραξη του Ελαιώνα και θα φτάσει σε όσους μπορούν είτε να συμπαρασταθούν είτε να δράσουν ώστε η ασφαλής μεταφορά του στην Ολλανδία να γίνει σύντομα πραγματικότητα, θα θέλαμε κι εμείς με τη σειρά μας να ζητήσουμε από τις αρχές να τον συμπεριλάβουν στο επόμενο πρόγραμμα μετεγκατάστασης. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για τον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο.