Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για όποια δημοκρατία, ακόμα και την αστική, από το να μην λειτουργούν ως προς το όφελος του λαού οι εξουσίες, όπως διακρίνονται στο κράτος δικαίου. Και δεν μιλάμε μόνο για τις τρεις εξουσίες, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική αλλά και για την τέταρτη εξουσία, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, των οποίων ο ρόλος είναι ο έλεγχος των προηγούμενων τριών.
ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και εξουσίες
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στρατηγικά και από την πρώτη ημέρα διακυβέρνησης έχει ως στόχο τον πλήρη έλεγχο όλων των εξουσιών.
Νομοθετήματα κατά το δοκούν για να μπορεί να χαρακτηρίζει νόμιμη κάθε απόφασή της, παρακολούθηση στελεχών και αντιπάλων με στόχο τον έλεγχο τους και τοποθέτηση του κ. Ντογιάκου ως ανώτατου δικαστικού άρχοντα.
Στα ΜΜΕ η κυβέρνηση δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά. Οι οικογένειες που ελέγχουν τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και απαίτησαν την τιιμωρία του Νίκου Παππά, αποτελούν και την εγγύηση παρουσίας μια παράταξης που οφείλει στις τράπεζες περίπου 400εκ€. Τηλεοπτικά κανάλια, website, εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί, στην πλειονότητά τους ταγμένα στην υπηρεσία της ΝΔ, λαμβάνουν ενισχύσεις με αναξιοκρατικές διαδικασίες (λίστα Πέτσα κλπ).
Διαφθορά, απευθείας αναθέσεις 7δις€, Greek mafia, υποθέσεις παιδεραστών με πολλά ερωτηματικά για στελέχη της γαλάζιας παράταξης, παρακώλυση συμβάσεων για να υπογραφούν νέες, πιο συμφέρουσες για τους μεγαλοεργολάβους που τυγχάνει να είναι και ιδιοκτήτες καναλιών, ραδιοφωνικών σταθμών αλλά και παρόχων ενέργειας που πριμοδοτούνται χωρίς να φορολογούνται, δεν βρίσκουν χώρο στα λεγόμενα mainstream media.
Το left.gr παρουσιάζει ένα ημερολόγιο του έργου της κυβέρνησης μέχρι και τις 26 Φεβρουαρίου 2023, το οποίο μας βοηθά να αντιληφθούμε καλύτερα και τους στόχους του Μέγαρου Μαξίμου.
Επικοινωνία και όχι ουσία
Από την πρώτη μέρα, οι βασικότερες στοχεύσεις της διακυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν να πάμε στις επόμενες εκλογές με δύο ειδικά δικαστήρια που να συνδεόνται με την κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Η δολοφονία χαρακτήρων ποτέ δεν ήταν πρόβλημα άλλωστε για την λαϊκή δεξιά παράταξη.
Οι υποθέσεις Παπά, Τουλουπάκη και Παπαγγελόπουλου, μπορεί να μην είχαν την εξέλιξη που θα ήθελε η κυβέρνηση, γνώριζαν όμως εξαρχής πως δεν θα μπορούσαν να σταθούν σε επίπεδο κακουργημάτων. Ο στόχος της καταδίκης για τον Νίκο Παπά, παρά την αντίθετη άποψη της εισαγγελέως, όπως και του κ. Παπαγγελόπουλου, για ένα πλημέλλημα, μπορεί να επετεύχθησαν, η αθώωση όμως της κας Τουλουπάκη σε συνδυασμό με την αξία των κατηγοριών που τους είχε απονεμηθεί από την εξεταστική της βουλής, δεν έδωσαν πολλά περιθώρια για θριάμβους από την κυβέρνηση.
Την ίδια μοίρα έχουν και οι διώξεις για την πυρκαγιά στο Μάτι και τον θάνατο των 103 ανθρώπων. Κανείς πολιτικός αντίπαλος δεν βρίσκεται κατηγορούμενος, με την δίωξη να συνεχίζεται μόνο για τους υπεύθυνους του επιχειρησιακού μέρους της διαχείρισης, που σήμερα είναι στελέχη της κυβέρνησης της ΝΔ.
Η αποδόμηση των εξουσιών και η μνημονιακή περίοδος
Ζούμε από το 2010, που η χώρα μας μπήκε, αρχικά, στην ομπρέλα του ΔΝΤ και στην συνέχεια στα μνημόνια, μια άνευ προηγουμένου καθεστωτική διακυβέρνηση, με αλλαγή κυβερνήσεων κατά παραγγελία (βλ. κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου), συνταγματικές αναθεωρήσεις για να μπορούν να “περάσουν” νόμοι, εκβιασμούς σε δημοσιονομικό επίπεδο προς όφελος των τραπεζών, κατακερματισμό του τομέα της υγείας και του κοινωνικού κράτους, διάλυση των εργασιακών κεκτημένων για να ενισχυθούν οι “ξένες & εγχώριες επενδύσεις”, ιδιωτικοποίηση άνευ όρων της δημόσιας περιουσίας και μια σειρά ακόμα παρεμβάσεων στο όνομα της διάσωσης της οικονομίας.
Η Ελληνική οικονομία απώλεσε το 25% του ΑΕΠ, ποσοστό σχεδόν ίσο με αυτό που έχει απωλέσει η Ουκρανία από την αρχή των επιθέσεων της Ρωσίας.
Χιλιάδες νέων επιστημόνων (και μη) έφυγαν στο εξωτερικό αναζητώντας ίσες ευκαιρίες και δεκάδες συμπολίτες μας αυτοκτόνησαν, πνιγμένοι από την θηλιά του χρέους που μετακυλήστικε εξ ολοκλήρου στα μεσαία και χαμηλά στρώματα. Η όποια βιομηχανία της χώρας έσβησε ολοκληρωτικά, οι επενδύσεις δεν ήρθαν ποτέ και οι ιδιωτικοποιήσεις απέτυχαν στο να εκσυγχρονίσουν στο ελάχιστο τις ελλειμματικές, είναι η αλήθεια, υποδομές.
Αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρομικό δίκτυο, όλα πλέον στα χέρια ιδιωτών – τα κομβικά από αυτά τουλάχιστον. Οι δεσμεύσεις για επενδύσεις ελάχιστες. Η υλοποίηση των δεσμεύσεων αυτών ακόμα πιο προβληματική.
Η χώρα μας είναι πρώτη στον δυτικό κόσμο σε νεκρούς από την πανδημία που άλλαξε όλο τον πλανήτη. Η κυβέρνηση γνώριζε τα προβλήματα του Ε.Σ.Υ., όμως οι σχέσεις με τους κλινικάρχες και τους ιδιώτες της υγείας είναι τέτοιες, που επέλεξε να μην στελεχώσει τα νοσοκομεία. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επέλεξε να διαχειριστεί την πανδημία ως πρώτη σε νεκρούς στον δυτικό κόσμο ανά 1εκ κατοίκους.
Δεν ξεχνάμε ούτε τις δηλώσεις Γεραπετρίτη:
Αλλά ούτε την περίφημη μελέτη Τσιόδρα – Λύτρα, την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέκρυπτε:
Η διάλυση του ΕΣΥ, οι 57 (για την ώρα) νεκροί στα Τέμπη, τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα στα λιμάνια και όχι μόνο, οι τρομοκρατημένοι υπάλληλοι της υπηρεσίας πολιτικής αεροπορίας, η ελλειματική πολιτική προαστασία – πυροσβεστική κλπ, τα μη στελεχωμένα κέντρα υγείας στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα και όλοι οι τομείς που “υποφέρουν” με αποτέλεσμα οι πολίτες αυτής της χώρας να ζουν καθημερινά ρισκάροντας τις ζωές τους, έχουν όλα αυτά μαζί την υπογραφή της “λίγης” Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που όπως διαβάζουμε στην καταστατική της διακύρηξη:
“Επιδιώκει να αποτελέσει ένα Χώρο Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης, μέσα στον οποίο τα κράτη μέλη της συνεργάζονται στενά σχετικά με τις γενικές πολιτικές, τους ελέγχους στα σύνορα (εσωτερικά και εξωτερικά), το άσυλο, τη μετανάστευση, τη δικαστική συνεργασία σε αστικές και ποινικές υποθέσεις και την αστυνομική συνεργασία.”
Οι βίαιες μεταρρυθμίσεις που επέβαλε η ΕΕ, χωρίς να αποκλείουμε ορισμένες από αυτές, σίγουρα δεν ήρθαν μέσα από την ωρίμανση των διαδικασιών και με ασφαλή για όλους μας μετάβαση. Σε συνθήκη κατεπείγοντως και χωρίς να υπάρχει χρόνος, ελέω διάσωσης των τραπεζών της κεντρικής Ευρώπης, το ελληνικό δημόσιο βρέθηκε εγκλωβισμένο και παραδομένο σε συμβάσεις με εταιρίες με βεβαρυμένο παρελθόν, όπως η Ferrovie Dello Stato Italiane.
Το ελληνικό δημόσιο βρέθηκε, επίσης, γερασμένο, υποστελεχωμένο και κουρασμένο από τις συνεχείς αλλαγές, την έλλειψη εκσυγχρονισμού του και τις συνεχείς περικοπές εισοδημάτων. Εισοδημάτων που στηρίζουν όλο τον μεσαίο χώρο του εμπορίου στην χώρα.
Τί κάνει όμως η μητέρα Ευρώπη;
Η χώρα μας σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εμείς ως πολίτες, έχουμε εκχωρήσει την εξουσία στην εκλεγμένη κυβέρνηση μας αλλά και στην ΕΕ ως ένωση. Αυτό που σίγουρα δεν φρόντισε η ΕΕ, ως ο νέος κυβερνήτης αυτού του προτεκτοράτου, είναι να υπογράψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον ελληνικό λαό.
Η ΕΕ όχι μόνο δεν μας προστάτευσε από την λαίλαπα της ληστρικής διακυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά από την στιγμή που είχαν διασωθεί οι Γερμανικές τράπεζες και ξεπουληθεί τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας της χώρας, επέτρεψε ένα νέο, εγχώριο πλιάτσικο με απευθείας αναθέσεις, νόμους εκτρώματα, συμβάσεις σκάνδαλο με εργολάβους και μια βίαιη αναδιανομή πλούτου από χαμηλά προς τα πάνω. Την ίδια στιγμή και με όπλο την ΕΥΠ και το ΑΠΕ, η κυβέρνηση επιχειρούσε να χειραγωγήσει κάθε κομμάτι της εξουσίας.
Οι επιτροπές PEGA και LIBE της Ε.Ε., που εξετάζουν την χώρα μας, κινούνται με πάρα πολύ αργούς ρυθμούς, ενώ η κυβέρνηση αποφεύγει κάθε έλεγχο και τα συστημικά ΜΜΕ αποκρύπτουν τις διαδικασίες. Το κρυφτό δίνει χρόνο στο να χτίζονται νέα αφηγήματα, να δημιουργούνται αντιπερισπασμοί και να αποπροσανατολίζεται η κοινή γνώμη.
Μέχρι στιγμής, η ΕΕ δεν καταφέρνει να εγγυηθεί ούτε την ασφάλεια μας στα δημόσια μέσα συγκοινωνιών που απαίτησε να (ξε)πουλήσουμε για να εκσυγχρονιστούν, ούτε την πρόσβαση στην δημόσια υγεία που θα είχε “εξυγειανθεί”, ούτε αποτελεσματική πολιτική προστασία απέναντι (και) στα φαινόμενα που φέρνει η κλιματική αλλαγή, ούτε επενδύσεις που θα συγκρατήσουν τους νέους επιστήμονες στην χώρα και θα επιταχύνουν το brain gain, ούτε πόσα άλλα που θα σκεφτεί κανείς να συμπληρώσει.
Το μόνο που μας εγγυάται η Ε.Ε. είναι σταθερό τραπεζικό σύστημα (και αυτό υπό αμφισβήτηση), ελεύθερη κίνηση εντός των χωρών και έλλειψη συναλλαγματικού ρίσκου.
Η δύναμη του λαού
Ο λαός, εντός του δημοκρατικού πλαισίου, έχει μόνο του όπλο την ψήφο στις εκλογές που πραγματοποιούνται κάθε 4 χρόνια. Ο μηχανισμός των ΜΜΕ που οφείλει να ελέγχει τις τρεις εξουσίες στο όνομα του λαού, ελέγχεται από την κυβέρνηση.
Ποια μπορεί να είναι η απάντηση της λαϊκής βάσης απέναντι σε όλο αυτό το καλοστημένο εγχείρημα;
Διαβάζουμε στο “Φιλοσοφικό Λεξικό του Cambridge”:
Αν η εξουσία βρίσκεται μόνο υπό δάνειο στον κυβερνήτη, τότε η εξέγερση εναντίον του θα μπορούσε να συγχωρεθεί, εφόσον ο κυβερνήτης παραβιάζει τους όρους αυτού του δανείου. Αλλά αν η παραχώρηση της δύναμης εκ μέρους των ατόμων συνιστά απεμπόλιση, τότε δεν υφίστανται τέτοιοι όροι και οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν ποτέ να δικαιολογηθούν, αν ανακτήσουν τη δύναμη αυτή μέσω επανάστασης.
Η ειρηνική λαϊκή εξέγερση, ως αντίδραση σε όλα αυτά που βιώνουμε ως πολίτες, είναι η μόνη απάντηση σε αυτή την βίαιη διάσπαση όσων έχουμε συμφωνήσει να παραχωρήσουμε με αντάλλαγμα την ασφάλεια μας και την προστασία των δικαιωμάτων μας.
Η ειρηνική λαϊκή εξέγερση και η απαίτηση για πολιτική και κοινωνική αλλαγή, δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες, επιστροφή των κρατικών υποδομών στο κράτος, διαρκή έλεγχο της εξουσίας, άμεση δημοκρατία και αποσύνδεση των ΜΜΕ με τους μεγαλοεργολάβους, τους μεγαλοεπενδυτές και τους κατόχους του πλούτου αυτού του τόπου.
Την περασμένη Τετάρτη, στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις ανά την χώρα, είδαμε και πάλι τα χαμόγελα τις ελπίδας να παίρνουν την θέση των δακρύων για τα παιδιά που δολοφόνησε το κράτος στις 28/2.
Κύριε Τσίμα, κύριε Πορτοσάλτε, οι νεκροί στα Τέμπτη δεν θα θυσίαζαν λεπτό από τις ζωές τους για ένα ασφαλές σιδηροδρομικό δίκτυο. Οι νεκροί μας έδωσαν δύναμη για να δώσουμε εκ νέου μάχης έτσι ώστε να απαλλαγούμε από την πιο καθεστωτική εκλεγμένη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος από την μεταπολίτευση και μετά.
Και είναι νεκροί ΜΑΣ για έναν λόγο. Αν τα δικά σας παιδιά έπαιρναν το τρένο, δεν θα είχατε αφήσει ποτέ να γίνει αυτό το έγκλημα.
Τα κέρδη σας είναι το αίμα μας. Το δικό μας, των παιδιών μας, των αδερφών μας.