Στην έκθεσή του, το Ταμείο αναφέρει πως «Όταν η ελληνική κρίση κορυφώθηκε στις αρχές του 2010, ούτε οι θεσμικές ρυθμίσεις στη ζώνη του ευρώ, ούτε οι χρηματοοικονομικές αγορές ήταν έτοιμες για αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους σε μια νομισματική ένωση στην οποία μετείχαν στενά συνδεδεμένες προηγμένες οικονομίες. Σε αυτό το πλαίσιο, η συστηματική εξαίρεση αγόρασε χρόνο για να αποκτηθούν οι απαραίτητες αντιπυρικές ζώνες. Όμως, η αποτελεσματικότητα του ελληνικού προγράμματος διάσωσης στον μετριασμό της μετάδοσης της κρίσης ήταν μειωμένη». Στην ουσία, αυτό που συνέβη τότε, ήταν να αλλάξει το καταστατικό για να δοθούν στη χώρα μας περισσότερα δανεικά απ’ όσα εδικαιούτο, μία εξέλιξη που απέτρεψε την αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία και ήταν αναγκαία για να καταστεί βιώσιμο το χρέος.
Ακόμη, όπως μετέδωσε ο Μιχάλης Ιγνατίου, συμπληρώνει πως ελήφθη πολιτική απόφαση από τους Ευρωπαίους ηγέτες για βελτίωση των όρων χρηματοδότησης της Ελλάδας, ώστε να ενισχύσουν τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Το ΔΝΤ ομολογεί πως όσα έγιναν τον Μάιο του 2010 για να παρακαμφθούν τα εμπόδια και να δοθούν τα δανεικά στην Ελλάδα δεν ήταν ορθά, διότι:
- Καθυστέρησε την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, μία εξέλιξη που είχε πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία.
- Δεν απετράπη τελικά η μετάδοση και διάχυση των επιπτώσεων της ελληνικής κρίσης χρέους σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.