Από τον Γιώργο Μουργή
Καμία αντίρρηση, λοιπόν, ο καθένας μπορεί να θάβει τους νεκρούς με βάση τη παράδοση, το έθιμο που ακολουθεί το θρησκευτικό του δόγμα. Ακόμα ακόμα και με το κοινωνικό ή ηθικό πρότυπο των θρησκευτικών, ή μη, κανόνων που ακολουθεί. Η εκκλησιαστική παράδοση σε κάποιες περιπτώσεις θέλει μητροπολίτες και ιεράρχες να θάβονται όρθιοι και όχι ξαπλωτοί όπως οι «κανονικοί νεκροί» βλέποντας… τα ραδίκια ανάποδα, με το κεφάλι να κοιτάζει πάντα προς την ανατολή.
Ο Χριστόδουλος αποτέλεσε ανάποδο παράδειγμα μιας και ξαπλωτός ενταφιάστηκε όπως πολλοί άλλοι, κοιτάζοντας προς τη δύση, διπλά στον Σεραφείμ και τα πόδια του. Κάποιοι προφανώς ήταν σίγουροι ότι κατά τη δευτέρα παρουσία δεν θα χρειαστεί να τον «ψάξει» ο Κύριος του.
Στο προκείμενο της ταφής του Μητροπολίτη Φθιώτιδος και Θαυμακού Καλλίνικου που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο πλήρης ημερών που λένε προχθές, ιεράρχης της Εκκλησίας των Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών, δηλαδή των παλαιοημερολογιτών τα είδαμε όλα…
Ο νεκρός φορώντας τα καλά αρχιερατικά άμφια όπως συνηθίζεται εξάλλου, κάθονταν σε μια καρεκλά – θρόνο, προφανώς κολλημένος με κάποιο τρόπο ξεπερνώντας τους νόμους της νεκρικής ακαμψίας. Σημειολογικά αναφέρουμε ότι ο γέροντας αφού πέθανε, προφανώς πέρασε αμέσως στη θέση του καθήμενου, για να παραμείνει προκαθήμενος, πριν κοκαλώσει οριστικά και αμετάκλητα. Φαντάζομαι την ταλαιπωρία του νεκρού, να μην μπορεί να ξεκουράσει το κορμί του ξαπλωτός μετά από τόσες ώρες καρφωμένος στη καρέκλα.
Μετά την εξόδιο ακολουθία ακολούθησε η περιφορά του νεκρού πάνω καρεκλά του μέσα στη πόλη της Λαμίας προς το δρόμο της τελευταίας του κατοικίας. Στο τάφο δηλαδή. Ένα τελετουργικό σκοταδιστικής έμπνευσης σε ευθεία μεσαιωνική παραπομπή χωρίς αστερίσκο.
Ακόμα κι αν θέλεις να επιδείξεις τον απαιτούμενο σεβασμό στο νεκρό ή σε ένα εθιμικό τελετουργικό, είναι αναγκαίο η στοιχειώδης διάκριση και η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε νεκρούς και ζωντανούς να αποτελεί αμοιβαία συνθήκη από όλες τις πλευρές. Πώς να το πω καλύτερα από εκείνο: «οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς»…χωρίς ανάγκη προσομοίωσης, εκτός αν πάσχεις από νεκροφιλία.
Αναρωτιέται κανείς αν αυτή η περιφορά και το δημόσιο θέαμα σε αυτή τη στάση, μπορεί να επιτραπεί στους υπολοίπους «κοινούς» νεκρούς, ως νεκρικό διαδικαστικό φαινόμενο, χωρίς να προκαλέσει την παρέμβαση της δικαιοσύνης.
Κατά τα άλλα όσοι ιεράρχες και παπάδες μεταφράζουν το λόγο του Θεού σε μηνύματα αγάπης και αλληλεγγύης προς το πλησίον, αφήνοντας αμετάφραστο το κομμάτι που αφορά τις φυλετικές διακρίσεις, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, το δικαίωμα στην επιλογή της ατομικής διαφορετικότητας, το δικαίωμα στο πολίτικο γάμο, το δικαίωμα στην ενδυματολογική επιλογή και τόσα άλλα μπορεί να τους επιτρέπει να «γουστάρουν βόλτες» με νεκρούς σε δημόσια θεά.
Η ρητορική μίσους από μεγάλο μέρος των εκπροσώπων της εκκλησίας, οι σχέσεις με τα φασιστικά κατακάθια του χρυσαυγιτισμού ή της χούντας παλαιότερα, η γενικότερη παρεμβατική στάση σε αγαστή συνεργασία της εκκλησίας με την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, παραδοσιακά πλέον αποτελεί ιερατικό κεκτημένο.
Καμιά ενόχληση, καταδίκη ή έρευνα δεν εκδηλώθηκε για το φαινόμενο που παρακολουθήσαν οι πολίτες της Λαμίας, ούτε από την επίσημη εκκλησία, ούτε από τη δικαιοσύνη, ούτε από το ίδιο το κράτος.
Ένας νεκρός περιφέρεται δημόσιο θέαμα σε μια καρέκλα, σε μια πόλη αφού πρώτα στην ίδια στάση καθήμενος στη μέση ενός ναού εκτίθεται για προσκύνημα.
Οι φωτογραφίες του νεκρού γέροντα κάνουν το γύρο του διαδικτύου από την ίδια την Εκκλησία των Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών μέσα από της σελίδα του facebook και του site που διατηρούν.
Κατά τα άλλα ο κος Ζούκις ενοχλείται με τις φωτογραφίες από το γυμνό κορίτσι που τρέχει να σωθεί στο Βιετνάμ, από τα γυμνά αρχαιοελληνικά αγάλματα, από αναγεννησιακούς πίνακες διάσημων ζωγράφων που απεικονίζουν γυμνές γυναίκες ή τέλος από τον δικό μας Παστίτσιο…
Προκλητική υποκρισία στο όνομα της «νεκροθέασης» και προσβολή του νεκρού σκηνώματος ως αγιοποιημένου αντικείμενου λατρείας.
Μια νεκροφάνεια θα ήταν ότι πρέπει στη περίπτωση αυτή, να βλέπαμε πως θα τον ξεκόλλαγαν από το θρόνο…
Αντί επιλόγου… και ο Θεός μαζί μας
Αλίευσα από το διαδίκτυο θρησκευτικές προκαταλήψεις και εκτός ότι με έκαναν να γελάσω, μου άνοιξαν και την όρεξη με το παστίτσιο που λέγαμε. Σας τις παραθέτω για να έχετε το νου σας… όλοι.
Αξίζουν όλα, αλλά τα τελευταία, στο νούμερο εννιά, δέκα και έντεκα της αρίθμησης τα σπάνε…:
1)Αν ο νεκρός έχει τα μάτια ή το στόμα ανοιχτό, πιστεύεται ότι σύντομα θα πάρει μαζί και άλλον.
2) Δεν καθαρίζουν το σπίτι κατά την ημέρα του θανάτου οικείου προσώπου, για να μην «καθαρίσει» και άλλον ο χάρος.
3) Γυναίκα που παρακολούθησε κηδεία δεν επιτρέπεται να πλησιάσει βρέφος γιατί αυτό θα ασθενήσει.
4) Αυτοί που παρακολουθούν κηδείες δεν πηγαίνουν κατόπιν στα σπίτια τους, αλλά αλλού για να μεταδώσουν εκεί το κακό.
5) Αν κατά την ημέρα της κηδείας βραχεί ο νεκρός πιστεύεται ότι θα βρέχει για σαράντα μέρες, όσο πιστεύεται ότι η ψυχή του νεκρού θα περιπλανιέται στη γη.
6) Αν βρέχει κατά την ημέρα της κηδείας, αυτό φανερώνει ότι ο αποθανών ήταν καλός άνθρωπος.
7) Το κράξιμο κόρακα κατά την ώρα της ταφής προμηνύει θάνατο.
8) Αν κάποιος πεθάνει τη μέρα των Χριστουγέννων πηγαίνει στον Παράδεισο, μια και οι πύλες του είναι ανοιχτές αυτή τη μέρα.
9) Οι αποθνήσκοντες Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή θεωρούνται δίκαιοι και ενάρετοι και θα πάνε στον Παράδεισο. Οι αποθνήσκοντες Τρίτη αμαρτωλοί.
10) Η χήρα φοράει πάντα τσεμπέρι, γιατί συμβολίζει τον άντρα της, και δε βγάζει ποτέ τα μαύρα.
11) Όταν ο αποθανών είναι παπάς, τον θάβουν με τα πάσα και τον βάζουν να κάθεται στο φέρετρο, γιατί έτσι η παπαδιά θα μπορεί, εφόσον και η ίδια είναι μικρή σε ηλικία και το επιθυμεί, να ξαναπαντρευτεί. Εάν όμως η παπαδιά είναι μεγάλη και δε θέλει να ξαναπαντρευτεί, τον βάζουν κανονικά (ξαπλωτά δηλαδή) στο φέρετρο.