Από την Leia Organa Solo
Κάποτε η ζωή μου έμοιαζε με τη Βέρα που φοράει ακουστικά για να απολαύσει ένα τραγούδι που δεν ήταν για εκείνη.
Σαν χθες, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2007 ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της χώρας, μας αποχαιρέτησε για πάντα. Ο Νίκος Νικολαΐδης έφυγε και πραγματικά ελπίζω να βρήκε τη δική του Βέρα.
Αυτό δεν είναι ακόμα ένα κειμενάκι μνήμης. Δεν είναι καν ένα κειμενάκι που μιλάει για το σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη. Αυτό είναι ένα γραπτό που μιλάει για το δικό μου Νίκο, για τα δικά μου Κουρέλια και για τη δική μου Βέρα. Ας με συγχωρέσουν οι κοντινοί του άνθρωποι για οποιαδήποτε ρομαντικοποίηση ή απορομαντικοποίηση του προσώπου του.
Το Νίκο Νικολαΐδη τον ανακάλυψα σε μια από τις πιο ανεξίτηλα αποτυπωμένες εποχές του εαυτού μου και οι ταινίες του έγιναν από εκείνες που όταν τις παρακολουθώ τις αγαπώ και τις μισώ ταυτόχρονα.
Ερωτεύτηκα την Ευρυδίκη και έχω μάθει τους διαλόγους των Κουρελιών απ’ έξω. Έκλαψα με την Πρωινή Περίπολο και μπερδεύτηκα με το Singapore Sling. Όταν διάβασα τον Οργισμένο Βαλκάνιο ένας νέος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Ένας κόσμος που η αγάπη δεν είναι ροζ. Ένας κόσμος που μέσα του χώραγε η δική μου προσωπική ιδέα για το ρομαντισμό. Τον ρομαντισμό εκείνο που σου σκάει σαν κλωτσιά στο καλάμι, όχι η γλυκανάλατη αηδία των αμερικάνικων κομεντί και των παραμυθιών. Ο Νίκος έδειχνε να αγαπάει τις γυναίκες με το δικό του μοναδικά noir τρόπο. Κι εγώ τον αγάπησα ακριβώς έτσι.
Και μετά ήρθαν τα Γουρούνια στον Άνεμο και μαζί του το τέλος του καταθλιπτικού έρωτα που ζούσα τότε. Ενός έρωτα που είχε soundtrack όλα τα τραγούδια των Διάφανων Κρίνων και έμοιαζε με ταινία του Νικολαΐδη.
Το Σάββατο που μας πέρασε ένα από τα Κρίνα παράτησε το μάταιο τούτο κόσμο για πάντα. Ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν η μοναδική φωνή που ταίριαζε σε αυτή τη μπάντα. Δεν ξέρω αν ήταν καλός ή κακός άνθρωπος. Η μοναδική μας επαφή ήταν όταν έπαιξε στο μαγαζί ενός φίλου. Μόνος του με την κιθάρα του πλαισιωμένος από όλα τα κρινάκια της γειτονιάς. Νομίζω είδα και κάποια δάκρυα σε κάποια πρόσωπα. Θυμάμαι ακόμα έναν επικό διάλογο που πήγαινε κάπως έτσι:
-Θάνο, θα παίξεις τη Μουχλαλούδα;
-Γράψε μου τους στίχους σε ένα χαρτί, δεν τους θυμάμαι απ’ έξω.
Τους έγραψα. Έπαιξε το κομμάτι και σε ένα παράξενο καφενείο στα Πατήσια οι θαμώνες έφτιαξαν την ευτυχία.
Είχα ένα φίλο που έλεγε πως τα Διάφανα Κρίνα ήταν η πιο αισιόδοξη μπάντα που υπήρχε. Και είχε δίκιο.
Αγάπησα το Νίκο Νικολαΐδη και τα Διάφανα Κρίνα την ίδια εποχή και θα τους θυμάμαι πάντα σε συνδυασμό. Κάπου εδώ οφείλω να ευχαριστήσω το πιο διάφανο κρίνο που γνώρισα ποτέ για όλα τα παραπάνω.
Εξάλλου «όλα άρχισαν όταν εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como τραγούδησε τη Glendora».
Υ.Γ2. Αυτή δεν είναι η Leia που έχετε συνηθίσει. Κυρίως γιατί πριν από όλα αυτά η Leia δεν υπήρχε.