Από τον Μιχάλη Καλούπη
Διαβάζω από το πρωί tweets και διάφορες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα για το αποτέλεσμα της δίκης της υπόθεσης ‘Noor1’ και νιώθω πως έχουμε καταφέρει τελικά σαν κοινωνία να ξεπεράσουμε τον ωχαδελφισμό που θα φανταζόταν ακόμα και ο πιο υπερβολικός συγγραφέας καθώς ταυτόχρονα τελειοποιήσαμε και την ικανότητα του να κάνουμε χαβαλέ με τα πάντα.
Ας δούμε λίγο τα δεδομένα.
Ίσως να μην υπάρχει ούτε ένας πολίτης που να μη γελάει με όλη αυτή την φαρσοκωμωδία με το «ορφανό» πλοίο φορτωμένο ναρκωτικά και όλους όσους ακόμα εμπλέκονταν στην υπόθεση, οι οποίοι ένα όμορφο πρωινό πεθάναν έτσι ξαφνικά, ίσως να μην υπάρχει κανείς που να μην αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα αλλά ξέρεις τι; Αυτό είναι το πιο τρομακτικό.
Όλοι το συζητάμε και κάνουμε πλακίτσα και όλοι ξαναλέω καταλαβαίνουμε τί πραγματικά συνέβη, επειδή η λύση του προβλήματος που ξεμπλέκει τον μίτο και καταλήγει στους ενόχους ακολουθεί μία συλλογιστική πορεία ικανή να μπερδέψει μόνο μαθητές τρίτης δημοτικού.
Το θέμα είναι όμως το ότι αυτό όλο το ξεδιάντροπο σκηνικό καταλήγει στο : Ε και; Θα αλλάξει άραγε κάτι; Θα καταδικαστούν ποτέ οι υπεύθυνοι; Θα εφαρμοστεί ποτέ η δικαιοσύνη εις βάρος των δυνατών; Μήπως τελικά να παραδεχτούμε ότι οι δυνατοί ΕΙΝΑΙ η δικαιοσύνη;
Μήπως άραγε δε βλέπουμε τις κατάφωρες νομικές αδικίες που εντελώς τυχαία κάθε φορά ευνοούν τους οικονομικά δυνατότερους; Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό το σκηνικό που συμβαίνει από την παραδοχή της ανημποριάς μας και της ταξικής αδυναμίας που μας διέπει;
Ίσως να είναι αυτή η τελική ήττα του πολίτη. Να αντιλαμβάνεται τελικά την κοροϊδία και την εξαπάτηση που συμβαίνουν εις βάρος του, κι εκείνος να στέκεται μπροστά στον υπολογιστή του ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε πέραν του να διακωμωδεί την κατάστασή του, δίχως καν να τολμάει να ευελπιστεί σε μία δικαιότερη δικαιοσύνη.