Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αυτή τη στιγμή ίσως την πιο περίεργη κυβέρνηση της χώρας από το 1974 και μετά.
Καταρχάς, στα χαρτιά έχει χάσει τη δεδηλωμένη από βουλευτές οι οποίοι δημόσια στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καταψηφίζουν το σύνολο της πολιτικής του.
Αστείο, ε; Κι όμως, όταν το λένε αυτό στελέχη με δεκαετίες στο κόμμα και την πολιτική, παριστάνουν πως μιλούν πολύ σοβαρά. Ακόμη κι αν οι υπόλοιποι τους παίρνουν στην πλάκα.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια εν δυνάμει νέα κοινοβουλευτική ομάδα, η οποία αριθμεί 38 ή 39 βουλευτές. Δεν είναι όλοι τους από την Αριστερή Πλατφόρμα –αν και όλα τα credits πάνε πάνω της γιατί πουλάει περισσότερο στα μίντια- αλλά προέρχονται κι από άλλες τάσεις.
Αυτοί οι 38 ή 39 ίσως μέχρι την Τετάρτη γίνουν περισσότεροι. Λιγότεροι, πάντως, είναι σχεδόν αδύνατο να γίνουν – αν και η σχιζοφρένεια που κατέκλυσε τα μυαλά πολλών βουλευτών και πρώην υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ αφήνει πάντα ένα μικρό περιθώριο αλλαγών της τελευταίας στιγμής.
Η ψηφοφορία της Τετάρτης είναι το δεύτερο κύμα άγριας λιτότητας, στο οποίο οι ίδιοι οι «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναφερθεί με τα χειρότερα λόγια. Επομένως, θα πρέπει να θεωρηθεί απίθανο να υπάρξουν διαρροές από τη δική τους «κοινοβουλευτική ομάδα».
Θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι όταν έρθει η ώρα να μιλήσει ο Αλέξης Τσίπρας στη βουλή, θα θέσει ζήτημα ψήφου εμπιστοσύνης στην «κυβέρνηση της Αριστεράς». Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Θα ρεζιλευτεί κι άλλο από τους Αδώνιδες και τους Βορίδηδες του κοινοβουλίου οι οποίοι αναμένεται να ζητοκραυγάζουν κάθε φορά που κάποιο προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θα λέει «ναι σε όλα» (σε αυτήν την ψηφοφορία αναμένεται να το ξανακούσουμε, μετά από καιρό).
Με δεδομένο ότι τα στελέχη των 38 ή 39, έχουν δηλώσει ότι δεν φεύγουν από το κόμμα, και με τη βάση τους –δηλαδή την Αριστερή Πλατφόρμα- να πραγματοποιεί ήδη ένα άτυπο δικό της διαρκές συνέδριο, διαφαίνεται ότι απώτερος σκοπός τους είναι να μην παρατήσουν τον κόμμα στον Τσίπρα, αλλά να βρουν έναν τρόπο να του το πάρουν. Και η εσωκομματική τους συνοχή είναι πολύ πιο στέρεη από αυτήν του πρωθυπουργού, ακόμη κι αν οι αφετηρίες τους διαφέρουν.
Σε περίπτωση που ο Τσίπρας δεν κάνει πίσω –που δεν θα κάνει- δεν βρίσκω κανέναν τρόπο να αποφευχθεί η διάσπαση· αυτή η αγαπημένη συνήθεια στα κόμματα της Αριστεράς.
Ουσιαστικά, η διάσπαση αυτή έχει ήδη επέλθει μετά το κείμενο των 109 της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ζητούν από τον πρόεδρό τους να τηρήσει τις προγραμματικές δεσμεύσεις και να σταματήσει να παραβιάζει τις ιδρυτικές αρχές του κόμματος χωρίς να ρωτά κανέναν.
Σε περίπτωση διάσπασης θα υπάρξει, φυσικά, πτώση της κυβέρνησης, διερευνητικές εντολές, και προκήρυξη νέων εκλογών κάπου για τον Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη. Εάν βέβαια γίνει κάτι τέτοιο, απαραίτητη προϋπόθεση θα είναι η υπογραφή της τελικής συμφωνίας για το τρίτο μνημόνιο, την οποία υπό το φάσμα πρόωρων εκλογών δεν βλέπω κανένα λόγο να τη δεχτεί η Γερμανία – στη θέση τους ούτε εγώ θα τη δεχόμουν.
Εάν, όμως, πούμε ότι η επιθυμία των δανειστών είναι η δημιουργία μιας νέας ισχυρής κυβέρνησης «ΣΥΡΙΖΑ του ναι», καθώς οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί δεν βγάζουν νέα μη εκλεγμένη κυβέρνηση με πρωθυπουργού τύπου Παπαδήμο, τότε οι εκλογές θα αποτελούσαν και για εκείνους ένα μέσο εκκαθάρισης του ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά του «βαρίδια».
Σε αυτό το σενάριο, τα στελέχη που αντιδρούν και που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν περάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος τους ζωής τους στην ευρύτερη παράταξη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, θα επιχειρήσουν να φύγουν από το κόμμα μαζί με το «brand name» του. Αν και αυτή η μικροκομματική προοπτική δεν χρειάζεται, σίγουρα θα ενίσχυε αρκετά το ήδη ισχυρό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το οποίο τους προσέφερε μια βάση ψηφοφόρων που ψήφισαν κατά της λιτότητας με κριτήρια πολύ πιο στενά από το παραδοσιακό δίπολο του «μνημονιακού» και του «αντιμνημονιακού».
Επομένως, είτε με πρόωρες εκλογές το 2015, είτε με μερική διάσπαση και εκλογές το 2016, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι από το πουθενά ξεπηδά μια νέα τρίτη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα, η οποία στην ουσία εμπεριέχει όλα τα αστικοδημοκρατικά αριστερά και ριζοσπαστικά στοιχεία που ο Αλέξης Τσίπρας απέβαλε από το κόμμα του.
Ελλείψει, μάλιστα, μιας στοιχειωδώς δημιουργικής αντιπολίτευσης και από τα αριστερά και από τα δεξιά (ή δεξιότερα), ο δρόμος για τη δημιουργία ενός «μνημονιακού» κι ενός «αντιμνημονιακού» ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ανοίξει.
Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι το πιο πιθανό σενάριο εξακολουθεί να είναι η απόπειρα των αντιφρονούντων να πάρουν το κόμμα από τον Τσίπρα. Με εκλογές, ή χωρίς. Και τότε να δούμε τον Αλέξη είτε να κάθεται προσωρινά στα πίσω έδρανα μαζί με Σαμαρά και Καραμανλή, είτε να κάνει παρέα στον ΓΑΠ.
Εάν, λοιπόν, δεν είναι όλο αυτό σενάριο για οσκαρικό πολιτικό δράμα, τότε δεν ξέρω ποιο άλλο θα μπορούσε να είναι.
(Μοναδική λύση για αυτήν την θεωρητική παράταξη του «όχι» είναι να κατέβει στις μελλοντικές εκλογές χωρίς τον Λαφαζάνη αρχηγό και τους διάφορους Λεουτσάκους για πρωτοπαλίκαρα. Σε περίπτωση που πάει με αυτούς, τότε είναι ζήτημα εάν θα πάρει 2-3%)