Από τον Abraham Gefuropoulos
Η ιστορία είναι μία ελικοειδής διελκυστίνδα, ένα παιχνίδι που στα χέρια ορισμένων ελάχιστων προνομιούχων, αλλά εξαιρετικά προικισμένων ανθρώπων παγιδεύεται, συνθλίβεται και αναδημιουργείται από την αρχή.
Αν γίνεται για το καλό ή το κακό του συνόλου των κοινωνικών τάξεων και δη των ασθενέστερων, επαφίεται στην προσωπικότητα, τις πολιτικές καταβολές και την ευαισθησία αυτών των ξεχωριστών ατόμων. Αυτοί είναι οι ηγέτες, εμείς ας τους ονομάσουμε δημιουργούς. Από την παθητικότητα και την απογοήτευση των λαών δημιουργούν ενέργεια, μία ζωτικότητα προδιάθεσης αφύπνισης και αντίστασης. Εμφυσούν μια αναζωογονητική σχέση για τη ζωή, ένα ερωτογενή τρόπο προσκόλλησης στις χαρές που προσφέρει ο κόσμο μας.
Ο Φιντέλ Κάστρο υπήρξε ένας Δημιουργός, καμία αμφιβολία περί αυτού. Ο βίος του εμβληματικός, η δράση του μυθική, η είδηση του θανάτου του σπαρακτικά καταθλιπτική. Γεννημένος για να ηγείται, προικισμένος με μία κοινωνικά υπέρλαμπρη ευαίσθητη διάνοια, μπήκε με τα μπούνια στο λαϊκό στίβο σε μία εποχή που στην λατρεμένη χώρα του δέσποζε η ξενόδουλη, δικτατορική φιγούρα του Μπατίστα.
Η εκδοχή της κουβανικής κοινωνίας όπως την οραματίζονταν οι αμερικάνοι ενορχηστρωτές της, περιλάμβανε όλα αυτά τα στοιχεία που συναντούμε διαχρονικά σε αυτά τα καθεστώτα. Αποκλεισμός της πλειοψηφίας του λαού από τα δημόσια αγαθά/υπηρεσίες, καταλήστευση των δημοσιονομικών πόρων από τις εγχώριες και ξένες διαμορφωθείσες άρχουσες τάξεις, συνδυαστικά με την ωμή καταστολή, το θάνατο και την καταπίεση , δημιουργούσε ένα σκηνικό βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες .
Η κόλαση είναι μία επίγεια κατάσταση άσχετα με το τι υποστηρίζουν οι θρησκευτικές αρχές. Απαιτεί σιδερένια θέληση, αντοχή και πίστη για το δίκαιο του αγώνα. Χαρακτηριστικά που ο Φιδέλ διέθετε σε υπερθετικό βαθμό. Ο αδιάκοπος ανταρτοπόλεμος με τις δυνάμεις του Μπατίστα, η βγαλμένη, από τα πιο αισιόδοξα παραμύθια, γνωριμία του με τον μεγαλύτερο όλων Τσε, η φυλάκιση και η ίδρυση του Κινήματος της 26ης Ιουλίους, αποτελούν μερικά κομμάτια από το παζλ του γεννημένου στο Μπιράν, ήρωα εκατομμυρίων κολασμένων.
Η αρχική φαινομενική αποτυχία, ατσάλινε την ορμητικότητα των επαναστατών φτάνοντας σε μία δικαίωση , όμοια της ίσως να μην είχε γνωρίσει ποτέ ο κόσμος. Το κίνημα κατέβαλε την Αβάνα (1 Ιανουαρίου 1959) τσακίζοντας τις αντεπαναστατικές δυνάμεις , ‘’εξορκίζοντας’’ τον αμερικανό δαίμονα και το διαβολάκι του, σκορπώντας πλημμυρίδα εκστασιασμού στον μαστιζόμενο κουβανικό λαό, καθώς και γνήσιο ενθουσιασμό σε όλο τον πανανθρώπινα δημοκρατικό κόσμο.
Οι ΗΠΑ εύλογα λύσσαξαν, κίνησαν ουρανό και γη για να επαναφέρουν το American justice, αλλά στα πούρα μας.. Η ιστορία χαράχτηκε, οι δυνάμεις που την κινούν τάσσονται για μία φορά με την πλευρά της ελπίδας για αυτοδιάθεση και ελευθερίας των λαών, κυνηγημένες ίσως από τις Ερινύες των σκληρών φασιστικών-απολυταρχικών καθεστώτων και των συμπαρομαρτούντων τους που ξεκληρίζουν το ανθρώπινο είδος από αρχαιοτάτων χρόνων.
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Κούβας ο Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους, αντιμετώπισε πληθώρα εμποδίων, αλλά όπως προείπαμε στα πούρα μας. Η διαφωνία με τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, η δολοφονία του Αργεντινού ήρωα, η διατάραξη των σχέσεων με την ΕΣΣΔ, η απομόνωση και ο αποκλεισμός που επιβλήθηκε στο νησί, οι αυτοεξόριστοι αντι-νεοκαθεστωτικοί Κουβανοί συνέβαλαν στην ακανθώδη πορεία ομαλοποίησης, ωστόσο συνάμα αυτές οι ίδιες οι δυσκολίες σφυρηλάτησαν το λαό της Κούβας, τον γέμισαν με μία ισχυρή θέληση αυτοσυντήρησης , ένα ίσως ‘’πρωτόγονο’’ δυναμισμό, γνώρισμα των αδάμαστων, εκείνων που τόλμησαν να τα βάλλουν με τους ‘’Θεούς’’ και νίκησαν.
Πράγματι η επανάσταση νίκησε, το πρότυπο εγχώριο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, οι τέχνες, τα γράμματα διανθισμένα με τις ύψιστες ανθρώπινες αξίες, οι επιστήμονες, η παραγωγή προϊόντων σήμα κατατεθέν, η ανάδειξη σπουδαίων αθλητών (πυγμάχων, πράγμα φυσικό μιας και η ιστορία της Κούβας στο σύνολο της είναι μία αδιάκοπη πάλη), και η εν γένει αύρα ελευθερίας, αποτέλεσαν Σύμβολο για όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους και παρηγοριά για εκείνες τις καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες που δεν είχαν την τύχη να κινήσει τα νήματα ένας Φιντέλ.
Ναι καλά όλα αυτά, αλλά η Κούβα δεν είχε παθογένειες; Μήπως ήταν ένας προβοκατόρικος ‘’παραδεισένιος’’ τόπος, ικανός για να προβάλει και να εξυπηρετήσει παιχνίδια σκοπιμοτήτων;
Σίγουρα όπως σε κάθε τι που εμπεριέχεται η ανθρώπινη διάνοια και δραστηριότητα, υπάρχει και η ατέλεια, λανθασμένες εκτιμήσεις, λάθη που ίσως να μπορούσαν να αποφευχθούν. Λάθη τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Όμως τα σφάλματα είναι για τους ανθρώπους, αυτό που έχει σημασία είναι ο σκοπός και το πνεύμα των πρωτοβουλιών. Αν είναι για τον άνθρωπο ή στρέφονται εναντίων του. Στην περίπτωση μας η ενστάλαξη μίας λιλιπούτειας γωνιάς του πλανήτη ως μία διαχρονικά υποδειγματικής κατάστασης στη συνείδηση εκατομμυρίων διψασμένων για χειραφέτηση, κρίνονται κατά τον υποφαινόμενο υπεραρκετές να καταστείλουν τις φωνούλες ορισμένων επιτήδειων αντιδραστικών.
Ο Φιντέλ ήταν ένας. Με το θάνατο του έκλεισε ένας κύκλος κοινωνικών οραματιστών, ικανών όμως να μετουσιώνουν την ευαισθησία τους σε δύναμη ικανή να κινήσει βουνά. Ο Κουβανός μουσάτος που εμφανίζεται σε φωτογραφίες να καπνίζει τα αγαπημένα πούρα του, παρέα με το alter ego του Γιατρό, ανήκει στη συνομοταξία του Σπάρτακου, χαλκέντερων προσωπικοτήτων ικανοί όχι μόνο να προβάλουν αντίσταση, αλλά να δαμάσουν ολόκληρες τερατολογικές ιμπεριαλιστικές μηχανές.
Ο θάνατος τέτοιων εμβληματικών μορφών δεν είναι σε καμία περίπτωση το τέλος. Αντίθετα η ενέργεια, τα πιστεύω και οι αξίες που εκπροσωπούσαν εν ζωή, μυθοποιούνται και μεταβιβάζονται στο συλλογικό ασυνείδητο των επόμενων γενιών, ανοίγοντας τον δρόμο για την προετοιμασία των επόμενων Ηγετών-Δημιουργών. Άλλωστε η μάχη ενάντια στις μισάνθρωπες πολιτικοοικονομικές τακτικές είναι αδιάκοπη, μέχρι να σπάσει το σχοινί της ιστορίας που μας κρατάει δέσμιους. Μέχρι την τελική επικράτηση.