Του Νίκου Τσιμπίδα
Το επεισόδιο Στύλιου αποτελεί ένα ακόμα συμβάν που ενισχύει την πεποίθηση πως η «σοβαρή Χρυσή Αυγή» όχι μόνο είναι εδώ αλλά κυβερνάει κιόλας.
Ο χρυσαυγιτισμός δεν είναι ένα φαινόμενο καινούργιο, ούτε καν αποκλειστικά ελληνικό. Απαντιέται σε πολλές στιγμές στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία και σε πολλές χώρες. Ο χρυσαυγιτισμός είναι φασισμός, είναι ρατσισμός, είναι μισαλλοδοξία, είναι η εμμονική προσπάθεια κυριαρχίας της ΚΔΟΑ (Κτηνώδης Δύναμη – Ογκώδης Άγνοια) από κάτι επαρμένους τύπους που έχουν αναγάγει την ημιμάθεια σε δόγμα και προσπαθούν να την επιβάλουν με τη δύναμη της εξουσίας τους. Η σπίλωση όποιων τολμούν να αντισταθούν στις κυβερνητικές πολιτικές, η διαπόμπευση των αδύναμων, η απροκάλυπτη καταστολή όσων προσφέρουν κάποια εναλλακτική στα νεοφιλελεύθερα αδιέξοδα, η επιβολή της νοοτροπίας του «έτσι μου γουστάρει», αποτελούν ήδη το κυρίαρχο αφήγημα ενός πολιτικού κουτσαβακισμού.
Οι «καλοί» Έλληνες, η σοβαρή Χρυσή Αυγή, είναι αμφότερα εδώ ως μια πραγματικότητα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επιβληθεί κόντρα σε κάθε ίχνος ορθολογισμού, ευγένειας, καλοσύνης και αλληλεγγύης. Τα χαστούκια των νεοναζί, σε ζωντανή μετάδοση, εξιτάρουν τους «καλούς» Έλληνες που αναφωνούν εκστασιασμένοι, «καλά της έκανε». Οι βασανισμοί αντιφασιστών, οι φυλακισμοί μαθητών, η ένοπλη επιβολή φίμωσης της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης θεωρούνται δείγματα στιβαρής πολιτικής που δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Η αθώωση επίδοξων δολοφόνων μεταναστών, η δημιουργία στρατοπέδων εγκλεισμού, τα στραβά μάτια σε εκατοντάδες ρατσιστικές, δολοφονικές επιθέσεις, αποτελούν την επισημοποίηση και νομιμοποίηση της πολιτικής του φόβου και του παρακράτους.
Η δημιουργία οικονομικών ζωνών – γκέτο, η καταστρατήγηση κάθε ίχνος εργασιακού δικαιώματος, η υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων σε συνδυασμό με τη φτωχοποίηση και την σαρωτική ανεργία, διατυμπανίζονται ως…διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτός ο χρυσαυγιτισμός έχει «σπάσει» τα στεγανά του, έχει ξεχειλίσει και εκβάλλει πλέον στους κόλπους του αυτοαποκαλούμενου «δημοκρατικού τόξου». Έχει πλέον διαποτίσει το κομμάτι της ελληνικής κεντρικής πολιτικής σκηνής που αυτή τη στιγμή τυγχάνει να έχει την εξουσία στα χέρια του.
Η επίθεση του υφυπουργού παιδείας, Γιώργου Στύλιου, στη Λιάνα Κανέλλη σήμερα από τα υπουργικά έδρανα, επικαλούμενος τον φυλακισμένο για εγκληματική δράση Κασιδιάρη, ήταν άλλη μια απόδειξη των παραπάνω. Η εκστόμιση της φράσης «θέλετε Κασιδιάρη, θέλετε να με κάνετε Κασιδιάρη», ειπωμένη με την έπαρση της εξουσίας που κατακεραυνώνει, συμπυκνώνει μέσα της την νοοτροπία του «χρυσαυγιτισμού» που πέραν όλων των άλλων θεωρεί ότι για τα ξεσπάσματα βίας του(λεκτικής ή μη) φταίνε πάντα οι άλλοι. Φταίνε οι απεργοί, οι μαθητές, οι συνδικαλιστές, οι εργάτες και στην περίπτωση της Λιάνας Κανέλλη φταίνε, προφανώς, και οι αριστεροί. Ο κ. Στύλιος θα μπορούσε άνετα να πει, «δεν φταίνε αυτοί που είναι ναζί, φταίτε εσείς που είστε κομμουνιστές», παραφράζοντας το «δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι».
Η κυβέρνηση μπορεί να σπεύδει να…παραιτήσει τον υφυπουργό της, ο πρόεδρος της Βουλής μπορεί να ζητά συγνώμη, ακόμα και ο ίδιος ο κ. Στύλιος μπορεί να σπεύδει να κάνει δηλώσεις μετανοίας, τα δεδομένα όμως δεν αλλάζουν. Οι «Στύλιοι» δεν είναι ένα ακόμα «μεμονωμένο περιστατικό» στο οποίο η κυβέρνηση επιλέγει να μη δείξει ανοχή. Είναι ένα ακόμα περιστατικό, από τα πολλά, το οποίο η κυβέρνηση αναγκάζεται να αποκηρύξει, με βαριά καρδιά. Είναι ενδεικτικό των ηθών και των εθίμων αλλά και των πρακτικών που έχουν επιβληθεί στη λειτουργία του κοινοβουλίου τα μνημονιακά χρόνια. Ενισχύει και επιβεβαιώνει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο την πλήρη σχεδόν απαξίωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας η οποία αντιμετωπίζεται πλέον μόνο εργαλειακά από την κυβέρνηση για περνάει τα νομοθετήματα που επιβάλουν οι δανειστές και όχι μόνο.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, στη Βουλή, δίνουν μάχη χαρακωμάτων αλλά το παιχνίδι παίζεται από την κυβέρνηση με την νοοτροπία «αφού μπορώ, το κάνω και το κάνω γιατί μου περνάει» και αυτό πλέον θα πρέπει να προβληματίσει εκείνες τις δυνάμεις που έχουν κατά καιρούς δεχθεί παρόμοιες ή και αντίστοιχες με τη σημερινή, επιθέσεις εντός κι εκτός κοινοβουλίου.