Του Θωμά Γιούργα
Τσίπρας ή Μητσοτάκης; Κλίντον ή Τραμπ; Δύο τόσο διαφορετικές χώρες, αλλά με δύο τόσο παρόμοια ψευδοδιλήμματα. Σε Φιλοσοφική διάλεκτο θα μιλάγαμε για την λογική πλάνη του ψευδούς διλήμματος, ή την λογική πλάνη της ψευδούς διάζευξης όπου δύο εναλλακτικές παρουσιάζονται ως αμοιβαία εξαντλητικές των διαθέσιμων επιλογών. Θέλετε να έρθει ο Μητσοτάκης και να φέρει την καταστροφή ή να μείνει ο Τσίπρας και να σώσει ότι μπορεί να σωθεί; Θέλετε να έρθει ο Τραμπ και να προκαλέσει πυρηνικό ολοκαύτωμα ή να εκλεγεί η Χίλαρι Κλίντον και να έχουμε μια πιο μετρημένη διακυβέρνηση; Και στις δύο καταστάσεις, μία ή παραπάνω διαθέσιμες εναλλακτικές αποκρύπτονται τεχνηέντως ούτως ώστε να δημιουργήσουν μια πλαστή ‘’μαύρο-άσπρο’’ πραγματικότητα. Όλοι οι δρόμοι, όμως, οδηγούν στην Θάτσερ.
Σε απλά λόγια, μονά-ζυγά χάνουμε, Pepsi ή Coca cola το ίδιο ανθυγιεινές, Τσίπρας ή Μητσοτάκης σημαίνει *τυφλή λιτότητα* μέχρι κοινωνικού ολοκαυτώματος, αλλά ΤΙΝΑ κάνουμε, προτιμάμε το ολοκληρωτικό χάος, το παντοδύναμο Άγνωστο Κακό;
Κι όμως υπάρχει άλλος δρόμος. Κι όμως υπάρχει εναλλακτική.
Είναι ο δρόμος του πιτσιρικά που μετανάστευσε με κάτι σπαστά αγγλικά μακριά από την εγχώρια εργασιακή ζούγκλα όπου σε ένα από τα καλά σενάρια θα ήταν εργαζόμενος Β’ κατηγορίας, σκλάβος και μονίμως αναλώσιμος.
Είναι ο δρόμος του δασκάλου που τον τρέχουν στις τέσσερις γωνίες της χώρας, βάζει από την τσέπη του για να προσφέρει το λειτούργημά του και κατεβαίνει στην πορεία στο Υπουργείο Παιδείας να διεκδικήσει τα αυτονόητα.
Είναι ο δρόμος της νοσηλεύτριας που μένει λίγο παραπάνω να καλύψει τα αιώνια κενά, του γιατρού που αποζημιώνεται ελάχιστα για το έργο που προσφέρει και αρνείται να πάρει φακελάκι, ηθικά και ταξικά βράχος.
Είναι ο δρόμος του δημοσιογράφου που χρόνια ανασφάλιστος, με βουνό τα χρέη και τα χρωστούμενα, δεν έγινε παπαγάλος του όποιου αφεντικού ή όργανο της οποιαδήποτε εξουσίας οφείλει να ελέγχει.
Είναι ο δρόμος του γονιού που δεν φοβήθηκε τους άλλους ξενοφοβικούς γονείς και έπαιξε ακορντεόν στην είσοδο του σχολείου όταν έμπαιναν τα προσφυγόπουλα. Ή ο δρόμος της μαμάς που είπε χαμογελαστή στο παιδί της ότι όλα τα παιδάκια πρέπει να πηγαίνουν σχολείο.
Είναι ο δρόμος της αξιοπρέπειας, της ηθικής, της επιμονής, ο δρόμος των προτύπων μας οι οποίοι είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα πόστερ στον τοίχο.
Αυτό είναι ο δικός μας μονόδρομος, αυτό είναι το δικό μας ΤΙΝΑ. Και είναι τόσοι πολλοί οι διαβάτες του ώστε δεν γίνεται να μην συμπορευτούμε μία μέρα. Και τότε ίσως γίνουμε αυτή η φλόγα που θα σπάσει με βία το πυκνό σκοτάδι των δικών τους μονόδρομων.
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 15.10.2016
Κάθε Σάββατο κυκλοφορεί στα περίπτερα το έντυπο Νόστιμον Ήμαρ, ένθετο στον Δρόμο της Αριστεράς.