Από τον Γιώργο Μουργή
Ο καταδικασμένος σε θάνατο Mumia Abu-Jamal στην Αμερική, σχολιάζοντας την δολοφονία του Carlos Giuliani έγραφε εκείνες τις μέρες: «Με αυτήν τη βάρβαρη σφαγή, το μήνυμα που μας στέλνουν είναι ότι η αντι-παγκοσμιοποίηση αποτελεί ποινικό αδίκημα. Το προτεταμένο όπλο εμπρός στο πρόσωπο ενός Ιταλού αναρχικού που έχει καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, απεικονίζει την κλιμάκωση των επιχειρήσεων των ενόπλων δυνάμεων του κεφαλαίου».
Δεκαπέντε χρόνια μετά τις μέρες βίας και άγριας καταστολής που στιγμάτισε τη σύνοδο της G8 στη Γένοβα το 2001, το οδυνηρό κεφάλαιο της δολοφονίας του 23χρονου αναρχικού παραμένει ανοιχτό στην ιστορική μνήμη της Ιταλίας αλλά και του παγκοσμίου κινήματος.
Ένα στοιχείο της συλλογικής συνείδησης που στοιχειώνει ακόμα μέσα μας. Δεκαπέντε χρόνια μετά κανένας δεν έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την άγρια καταστολή του ειρηνικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, την νυχτερινή έφοδο στο σχολείο Ντίαζ, την εν ψυχρώ δολοφονία.
Τι κι αν η ωμότητα της αστυνομικής καταστολής καταδικάστηκε διεθνώς;
Τι κι αν οι εικόνες του Carlos Giuliani να κείτεται νεκρός στο έδαφος. λουσμένος με το ίδιο του το αίμα, προκάλεσαν σοκ και οργή.
Η σύνοδος της Γένοβας, η βιαιότερη στην ιστορία της G8, άφησε χαραγμένη την κληρονομιά της μέχρι τις μέρες μας, επιβεβαιώνοντας τις ανισότητες που σπέρνει ο οικονομικά παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός σε συνδυασμό με το άγριο πρόσωπο των πόλεμων του ιμπεριαλισμού.
Τα δίδυμα αδέλφια, μεγαλωμένα και γεννημένα από την ίδια μήτρα των αδίστακτων δυνάμεων του κεφαλαίου, της ολιγαρχίας και της κλεπτοκρατίας σε βάρος των λαών.
Ο συμβολισμός της δολοφονίας του 23χρονου αναρχικού ακτιβιστή, αντιπροσωπεύει το τέλος της αθωότητας για την γενιά που έζησε μέσα στην πολιτική και κινηματική «ξηρασία» της δεκαετίας του ’80.
Φτάνει στις μέρες μας όχι μόνο σαν ακολουθία από επειτειακά «ταρατατζούμ», μα για να καταδείξει τις βαθιές αντιφάσεις των δυτικών κοινωνιών. Το πόσο απίστευτο όσο και παράξενο είναι το γεγονός που περιγράφει την αντοχή, την αδιαφορία, τη παθητικότητα της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι στο παραλογισμό της καθημερινής πραγματικότητας, ύστερα από έξι χρόνια θανατηφόρων μνημονίων, εφαρμοσμένα από το ντόπιο και ξένο πολιτικό προσωπικό.
Το αίμα του Carlos Giuliani έγραψε την σύγχρονη αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική ιστορία του Ευρωπαϊκού κινήματος της νεολαίας, και δεκαπέντε χρόνια μετά σαν σήμερα, ας τον ξαναθυμηθούμε.
Στη πλατεία «Gaetano Alimonda» της Γένοβα ,ο Carlo Guiliani βρέθηκε μαζί με χιλιάδες συγκεντρωμένους απ’ όλο τον κόσμο, συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις κατά των ηγετών της G8, διαμαρτυρόμενος με το κίνημα ενάντια στη παγκοσμιοποίηση.
Η συγκέντρωση και οι διαμαρτυρίες της πορείας προς το σημείο που διεξάγεται η σύσκεψη των ισχυρών του πλανήτη μετά τα πρώτα επεισόδια εξελίχθηκε σε μια ολομέτωπη βίαιη σύγκρουση μεταξύ διαδηλωτών και πάνοπλων αστυνομικών.
Η πλατεία «Gaetano Alimonda» μετατρέπεται σε πεδίο μάχης αφού οι αστυνομικοί στη προσπάθεια τους να εμποδίσουν το πλήθος να πλησιάσει χρησιμοποιούν δακρυγόνα, χημικά, οπλοβομβίδες κρότου λάμψης ενώ οι διαδηλωτές από την άλλη εξαγριωμένοι από την βιαιότητα που επιδεικνύουν οι δυνάμεις καταστολής απαντούν με ρίψη οποιουδήποτε αντικειμένου βρίσκουν πρόχειρο.
Σύμφωνα με την αστυνομία, ο Carlo πλησιάζει ένα αστυνομικό όχημα με σκοπό να εκτοξεύσει έναν πυροσβεστήρα που κρατούσε στα χέρια του.
Ο αστυνομικός Mario Placanica, συνοδηγός του οχήματος, βλέποντας τον να πλησιάζει , σηκώνει το όπλο και τον πυροβολεί στο κεφάλι.
Ο νεαρός αναρχικός πέφτει στο δρόμο και μια λίμνη αίματος περιβάλει το σώμα του. Το πλήθος σοκαρισμένο ουρλιάζει ενώ ταυτόχρονα στα βίντεο που αποτυπώνουν τη σκηνή ακούγονται οι σπαρακτικές φωνές «δολοφόνοι – δολοφόνοι», όσων έχουν αντιληφθεί την εν ψυχρώ δολοφονία.
Το σοκαριστικό που ακολουθεί παγώνει τους πάντες. Ενώ ο Carlo Guiliani βρίσκεται ξαπλωμένος στο δρόμο, ο οδηγός του αστυνομικού οχήματος, μετά τον πυροβολισμό, κάνει όπισθεν περνώντας πάνω από το σώμα του νεαρού.
Η σκηνή επαναλαμβάνεται καθώς το όχημα ξανακινήθηκε προς τα εμπρός, περνώντας για δεύτερη φορά πάνω από το σώμα του Carlo, για να σταματήσει τελικά λίγα μέτρα παρακάτω.
Όσοι έτρεξαν να βοηθήσουν τον άτυχο αναρχικό παγώνουν στη φρικιαστική θέα του αιματοβαμμένου προσώπου που πιστοποιεί ότι είναι πλέον νεκρός.
Η σύνοδος της G8 της Γένοβας στις 20 Ιούλη του 2001 γίνεται πλέον ιστορικά συνώνυμη με την βιαιότητα και την κρατική καταστολή.
Το τεράστιο διεθνοποιημένο ειρηνικό κίνημα στους δρόμους της Ιταλίας, ενάντια στη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική ορθότητα των ισχυρών της πλουτοκρατίας, χάσκει ορφανό, βαμμένο από το αίμα του «Il Ribelle di Genova», (Ο Αντάρτης της Γένοβας), Carlo Guiliani.
Η παρακαταθήκη που άφησε ίσως να ξεπερνά την ιστορική μνήμη που συνοδεύει τους ήρωες των αληθινών αγώνων, των αληθινών ανθρώπων.
Μακριά από το γκροτέσκο που αφήνει το σημάδι για όσα έχουν γραφτεί πάνω στα πληκτρολόγια και μέσα από τις δικές μας καρικατούρες αναλώσιμων ιδεών χάσκει η εικόνα εκείνης της δολοφονίας. Ο Carlo Guiliani εξακολουθεί να ζει στους δρόμους όλου του κόσμου και τις μουσικές.
Ξαναζωντανεύει και μας περιπαίζει μέσα από τα γκραφίτι, τα συνθήματα , τα τραγούδια, κυρίως όμως με εκείνο το ζωντανό βίντεο που καταγράφει το τέλος του ή τι στα αλήθεια σημαίνει κρατική καταστολή.
Τι στα αλήθεια σημαίνει η βία που αναπαράγεται από τη κρατική εξουσία στο όνομα διαφύλαξης και αποκατάστασης της καθεστηκυίας τάξης.
Η Κιάρα Ινγκράο, δημοσιογράφος, κόρη του ιστορικού στελέχους του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Πιέτρο Ινγκράο., στη συλλογή με τραγούδια στη μνήμη του νεκρού αναρχικού με τίτλο : «Garlo Giuliani, Il Ribelle di Genova», «Κάρλο Τζουλιάνι, Ο Αντάρτης της Γένοβας», και υπότιτλο: «Έδρασα με πλήρη συνείδηση όσων συνέβαιναν», υπογραφή Κάρλο Τζουλιάνι, γράφει ίσως ό,τι πιο αληθινό χρειαζόμαστε για να εμπνευστούν νέοι ταξικοί αγώνες, βάζοντας ταφόπλακα στα δικά μας μνημονιακά χρόνια:«Οι κουβέντες της Χάιντι, του Τζουλιάνο, της Ελένα, ο ρέμπελος και έξαλλος βίος του Κάρλο, τα πάθη εκείνου του Ιουλίου, κουβαλούν μαζί τους αυτούς τους εύθραυστους σπόρους, τους σπόρους που συντρίβονται αλλά δεν πεθαίνουν κι ανοίγουν ρωγμές στη σύγχρονη εποχή για να περάσουν μέσα τους οι άνθρωποι του μέλλοντος».