Με αφορμή το Ντοκυμαντέρ, ‘’This Is a Coup”, του βρετανού δημοσιογράφου και παρουσιαστή του Channel 4 News και του Guardian, Paul Mason, θυμηθήκαμε ένα απόσπασμα απο το βιβλίο του, ”Ο κόσμος σε εξέγερση”, εκδόσεις Δίαυλος.
Τις λέξεις αυτές συνέθεσε λίγες μέρες μετά τη σύλληψη των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής. Ανάμεσα σε ποτά με φίλους, πρώην μέλη του ΚΚΕ, αναρχικούς και έναν «παράνομο» μετανάστη, ο οποίος κουράστηκε να αγωνίζεται σκληρά για να μην απελαθεί, ο Paul Mason αναζητά τις αιτίες και τις συνέπειες του παγκόσμιου μεγάλου ξεσηκωμού από το Κάιρο, στην Τεχεράνη, από το Λονδίνο, στις Η.Π.Α, από τις Φιλιππίνες, στην Ισπανία και τη Μόσχα.
Στον πρόλογο του βιβλίου του για την ελληνική έκδοση ξεκινά από την Ελλάδα.
”Οι ανελέητοι όμως οικονομικοί πειραματισμοί της Ευρώπης έχουν αφήσει τους κατοίκους στην Ελλάδα χωρίς σχεδόν καμία επιλογή.
…
Ακόμα και μέσα στην ευφορία και τις μακροσκελείς ομιλίες τη γενικής συνέλευσης στο Σύνταγμα, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2011, η Χρυσή Αυγή στρατολογούσε κόσμο στις παρυφές της πλατείας.
Την ίδια ώρα οι ιεραρχίες της αριστεράς έχουν παραμείνει αγκυλωμένες και διασπαρμένες:η έχθρα μεταξύ κόκκινου και μαύρου επιτρέπει στους φασίστες να καταλαμβάνουν και να αποκλείουν ολόκληρες περιοχές στο κέντρο της Αθήνας, που εξασφαλίζει πως κάθε διαδήλωση θα έχει δύο σημεία εκκίνησης αλλά ένα μόνο τέλος- δακρυγόνα, αποχώρηση του κόσμου και ακόμα περισσότερη πικρία.
Οι απλοί άνθρωποι αποχώρησαν: στο σκυλάδικο για να ξεχαστούν στο τραγούδι, στο χωριό για να επιβιώσουν, στις χιλιάδες τοπικές δράσεις για να αισθανθούν ότι κάνουν κάποια διαφορά, στις παραλίες, στις σχέσεις τους-αν και ακόμα και εκείνο το μοναχικό γκράφιτι ”Έρωτας ή Τίποτα” στη Σταδίου έχει αρχίσει να ξεθωριάζει.
…..
Η μη διατυπωμένη σκέψη που κρύβεται πίσω από όλα είναι ότι οι διαδικτυωμένες διαδηλώσεις και συνειδήσεις του 2011 ήταν εφήμερες, ενώ οι πολιτικές δομές του παρελθόντος είναι συμπαγείς. Η ιστορία του ελληνικού 20ου αιώνα βαραίνει, όπως είχε πει και ο Μαρξ κάποτε, ”σαν εφιάλτης στο μυαλό των ζωντανών”.
Η Ελλάδα, επομένως έχει ακόμα να ζήσει το δικό της Gezi Park, τη δική της Puerta del Sol- διαδηλώσεις δηλαδή που βγάζουν στο δρόμο ολόκληρα σχολεία, οικογένειες, γειτονιές- διαδηλώσεις που μεταμορφώνουν ολόκληρη την κοινωνία.
Αν ποτέ το ζήσει μπορώ να σας περιγράψω πως θα μοιάζει: οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων θα ανταλλάσουν τις μπλούζες τους με εκείνες των αντιπάλων τους, οι ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με το μπλακ μπλοκ- και θα πλημμυρίσουν από φιλευλεύθερα, δημοκρατικά γεροντάκια. Οι μετανάστες θα πάψουν να κρύβονται πια σε σκοτεινές γωνιές και θα βγουν να αναλάβουν τον πλήρη ρόλο τους μέσα στα κοινωνικά κινήματα.
Τα πρώην κομματικά μέλη θα σταματήσουν να ακολουθούν τις γραμμές του κόμματός τους και θα ορίζουν αυτοί τα επόμενα βήματά τους. Πολιτικά τραγούδια θα παίζουν στη διαπασών τα σκυλάδικα, όχι τα παλιά τραγούδια, αλλά νέα που κανένας δεν έχει σκεφτεί ακόμα.
Και ο κόσμος θα σταματήσει να επιτίθεται στους δημοσιογράφους. Ο άντρας που μια μέρα μου είπε έξω από τη Βουλή να μην τραβάω με την κάμερά μου γιατί ”είναι πλέον αργά”, έκανε λάθος. Βασικά ο μηδενισμός θα εκλείψει, όπως και η κατάθλιψη.
….
Για μία χώρα που έχει ολοένα και περισσότερο συμβιβαστεί με την καταστροφή -ως την τελική σύγκρουση αριστεράς και δεξιάς- η απελευθέρωση των δυνάμεων της ”δικτυωμένης” πολιτικής, της αντι-ιεραρχίας και της δημιουργίας, μπορεί να είναι το μοναδικό αντίδοτο”.
Paul Mason,
Αθήνα, 2 Οκτωβρίου 2013