Απόσπασμα από την συνέντευξη με τον Μανώλη Γλέζο για το Νόστιμον Ήμαρ στον Γιώργο Μουργή και τον Θωμά Γιούργα.
Στη διαδρομή και το βίο που διάγουν οι πολιτικές προσωπικότητες κολλάνε «ασθένειες».
Γίνονται ευάλωτοι στο εγώ, στην αυτοαναφορικότητα, στην εξατομίκευση του ειδώλου τους μπροστά στο καθρέφτη, λίγο πριν εμφανιστούν και κατά κύριο λόγο μετά το τέλος «καθ΄εκάστης» των παραστάσεων τους. Στο μαγικό καθρέφτη που μεταποιεί τα αόρατα σε ορατά «άμα τη εμφανίσει» τους.
Αλλοιώνεται ο πολιτικός χαρακτήρας τους από τα μέσα προς τα έξω και ανάποδα.
Η πιο σπουδαία και μεταδοτική ασθένεια είναι αυτή της εγωπαθητικής προβολής. Με δυο λόγια πάσχουν από το σύνδρομο της οίησης και του ακκισμού.
Εκτός αν είναι εμβολιασμένοι. Μπολιασμένοι με αυτή την αρετή της ταπεινοφροσύνης. Αυτό το εμβόλιο, το αντίδοτο, δεν είναι δυσεύρετο. Αρκεί να είσαι στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, να περπατάς στα ξεστρατίσματα της αληθινής ζωής.
Στη φθορά της καθημερινότητας, να εισπνέεις την άυλη μορφή της ελευθερίας που καθαρίζει τα πνευμόνια, όσο τοξική κι αν είναι η ατμόσφαιρα της αναγνωρισιμότητας, της εξουσίας, της θέσης.
Υπάρχει ένα σημείο τομής στον πολιτικό χρόνο, στον πολιτικό βίο και στην πολιτική προσωπικότητα. Τρεις νοητές γραμμές που τέμνονται σε ένα και μοναδικό σημείο. Το σημείο αυτό, το είχα πάντα στο μυαλό μου αλλά νομίζω ο καλός φίλος Αντώνης Ανδρουλιδάκης, μέσα από μια συνομιλία μας για ένα άσχετο θέμα, με έβαλε να ανακαλύψω γιατί και πώς δεν το βρίσκουν όσοι επιτηδευμένα παριστάνουν τους καμπόσους στη πολιτική ζωή.
Το αντιγράφω όπως μου το έγραψε: «Γιώργο, ξέρεις τι νομίζω ότι κάνουν; Υπερδιανοητικοποιούν μέσα από τις ορολογίες για να απομονώσουν και να τιθασεύσουν το συναίσθημα. Είναι σαν να παράγουν καινούργιες έννοιες και βάζουν τους ανθρώπους να απασχολούνται με αυτές. Σκέτα φωνήματα… χωρίς κανένα περιεχόμενο, σκέτα σημαίνοντα άδεια από σημαινόμενα. Να είχαμε να λέγαμε που λένε…».
Κι όμως έτσι θα κλείσω αυτό τον πρόλογο. Απότομα, με λόγο ξύλινο, μακριά από συναισθηματικές παράτες ή τυμπανοκρουσίες.
Γιατί ο Μανώλης Γλέζος δεν ανήκει στη γενιά που έχει ανάγκη από συναισθηματικά φορτισμένο πρόλογο. Δεν παριστάνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Έβαλε στον καθρέπτη να βλέπει μόνο πλάτη. Γιατί ο Μανώλης είναι μπολιασμένος με το αντίδοτο της ελευθερίας και του αγώνα γι αυτήν. Γιατί ο Μανώλης Γλέζος στο πολιτικό σημείο τομής δεν απασχόλησε την ιστορική μνήμη με λόγια και έννοιες αλλά με πράξεις. Γιατί ο δικός μας Μανώλης στο δικό του σημείο τομής γράφει ποιητικά μανιφέστα αφύπνισης και εκπολιτισμού, ενάντια στη βαρβαρότητα, με ένα μάτσο σημαινόμενα…για τους χαμένους Αϊλάν, για τον πόλεμο, για εμάς, για τον ίδιο. «Ψυχή βαθιά»….