”19:25,
Ο θίασος ετοιμάζεται, πιάσε την πρώτη σειρά, καθυστερεί ένα τρένο να περάσει και μας αφήνει γκρεμισμένους σε μια καρέκλα, βάζεις το δάχτυλο στην τρύπα κάτω απο το σαγόνι για να πειστείς πως υπάρχει, το φανάρι δεν ανάβει πράσινο απόψε, κολλημένος κορνάρεις νευριασμένα στο τίποτα, σηκώνεις τις διαβάσεις να σε διαβάσεις απο κάτω, μόνο βήματα που έρχονται, βήματα που γίνονται, βήματα που απομακρύνονται, πάντα και όλα μ’ ένα βήμα, σιγά σιγά τα σπίτια χαμηλώνουν ολοένα και περισσότερο τα φώτα, σε κάποια σβήνουν τελείως, πήδηξαν στο κενό ουρλιάζοντας “Χρεόγραφα”, τα ειδοποιητήρια έρχονται με το πιστοποιητικο θανάτου απο τον Δήμο, παρατάς το αμάξι στη μέση του δρόμου, πηγαίνεις ξυπόλυτος απο τις γραμμές των τυφλών, γερνάει το βλέμμα και συνηθίζει στο γκρίζο, όταν με κοιτάς βλέπεις μια ρωγμή σε παρατημένο κτίριο, όταν σε κοιτάζω εγώ βλέπω μια παιδική χαρά χωρίς χαμόγελα, σκέτο τσιμέντο, είδες τελικά πόσο μοιάζουμε;
Τελευταία σειρά στον Μικρόκοσμο, πάλι την ίδια παράσταση να δω ελπίζοντας να γράψεις αλλιώς το τέλος ( μην πετάγεσαι εσύ ), μια μητέρα γδέρνει το στήθος της, είχε μια κόρη στην αγκάλια, τότε αποφάσισαν να την πούνε “Κύμα”, στα ανώνυμα νεκροταφεία γράψτε πάνω απο το ”απεβίωσε” το όνομα “Αιγαίο”, ίσως έτσι μάθουμε γιατί επιπλέουμε ενώ κολυμπάμε στις καλοκαιρινές διακοπές μας, γυρίζει το μυαλό μου, γρατζουνάω τους τοίχους, ρίχνω γροθιές στο μυαλό και καπνίζω με μανία, αναβοσβήνω τα φώτα, θέλω να σου πω πως δεν είσαι μόνος ,αν το δεις κι εσύ αναβόσβησε πίσω, να ακούσω το “κλίκ” απο το πορτατίφ σου κι όχι ακόμα μια απασφάλιση όπλου, στις ειδήσεις είπαν πως δεν ήταν πυροβολισμοί απλώς σκασμένα κόκκινα μπαλόνια μες στα σπίτια, θα ζήλευε λες ο Πόλοκ τόσο κόκκινο σε τοίχο ;
Τόση ώρα στο σανίδι δεν γελάει κανείς σας, τόσα αστεία, τόσες ρίψεις απο πολυκατοικίες, πέντε μέρες ακόμα και θα… ( σταμάτα εσύ, σταμάτα ρεζίλι γίνεσαι ) αφού λοιπόν δεν σας άρεσε η παράσταση βάλτε ράμματα στο στόμα και πηδήξτε απο την έξοδο κινδύνου, εμείς θα συνεχίσουμε το σόου κι αν δεν μας δει κανείς πες πως ήταν απλώς ένας κλόουν!”