Η εξουσία δεν αντέχει οποιαδήποτε ένδειξη αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία.
«Πρέπει να κάνουμε κτήμα της κοινωνίας τις εμπειρίες μας. Το να δρούμε συλλογικά είναι το μόνο ΄΄όπλο΄΄ που διαθέτουμε απέναντι σε κάθε μορφής αυθαιρεσία», τονίζει στην συνέντευξή του στο Ν. ο Πέτρος Καπετανόπουλος.
Η ιστορία σας έχει έντονα δραματικά, αλλά, αν θέλετε, και σουρεαλιστικά στοιχεία. Πείτε μας πώς μπλέξατε σ’ αυτήν την περιπέτεια;
Τέσσερα χρόνια πριν, ένα σαββατόβραδο, λίγο πριν τα μεσάνυκτα, μόλις είχαμε κοιμίσει με τη σύζυγο μου το ενάμισι έτους, τότε, παιδί μας. Εκείνη τη στιγμή ακούμε φωνές πολύ κοντά στο σπίτι. Κατεβαίνω στο δρόμο. Βλέπω πολύ κοντά μου αστυνομικούς της ομάδας ΔΙ.ΑΣ να έχουν στο έδαφος έναν άνθρωπο δεμένο με χειροπέδες, ακινητοποιημένο, και ένας εκ των αστυνομικών τον πατά στην κοιλιά. Θεωρώντας αυτή την κίνηση πράξη εξευτελιστική, απευθύνομαι στον αστυνομικό και του λέω, γιατί τον πατάς; Ο αστυνομικός, τότε κάπως ξαφνιασμένος βγάζει τη μπότα από πάνω του και απευθυνόμενος σε ‘μενα μου λέει ‘’ δεν τον πατάω’’, Μα πως δεν τον πατάς, του ανταπαντώ, αφού σε είδα. Θεωρώ το συμβάν λήξαν και κάνω να φύγω για το σπίτι. Εκείνη τη στιγμή με πλησιάζει ένας άλλος συνάδελφος του και μου λέει «αυτό που είδες πριν δεν ήταν πάτημα , αυτό είναι πάτημα», και ευθύς κλωτσά στο στομάχι τον συλληφθέντα, ο οποίος σφαδάζει στον πόνο. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και τότε φωνάζω στον αστυνομικό και του λέω μα γιατί τον πατάς, αφού τον έχεις συλλάβει;
Με πλησιάζουν και άλλοι αστυνομικοί και αρχίζουν να με ρωτούν «ποιος είσαι εσύ», «γιατί μπλέκεις στο έργο της αστυνομίας» και άλλα παρόμοια. Τους λέω άκουσα τις φωνές, κατέβηκα, είδα το θέαμα και διαμαρτυρήθηκα. Τότε μου ζητούν τα στοιχεία μου. Αφού τα δίνω, μου περνούν τις χειροπέδες και με καθίζουν δίπλα στον συλληφθέντα (σημειωτέον ήταν μετανάστης). Έρχονται τα περιπολικά και μαζί με το μετανάστη μας πηγαίνουν στο τμήμα στον αξιωματικό υπηρεσίας, ο οποίος αφού μου έκανε ένα κήρυγμα για το ότι η αστυνομία προστατεύει τον πολίτη, παράλληλα, προσπαθώντας να μου δείξει το εσφαλμένο της πράξεως μου, με παρότρυνε να μην υπερασπίζομαι κλέφτες.
Του αντέταξα πως δεν υπερασπίστηκα κανέναν κλέφτη· υπερασπίστηκα, όμως, έναν άνθρωπο που ενώ είχε συλληφθεί, συνέχιζε να κακοποιείται από τους αστυνομικούς. Εν συνεχεία, οδηγήθηκα στο κρατητήριο, όπου λόγω της νύστας κοιμήθηκα· ίσως γιατί πίστευα πως θα τελείωνε σύντομα όλο αυτό. Το πρωί μου διαβάζουν τις ψευδέστατες καταθέσεις των αστυνομικών και τις κατηγορίες: αντίσταση κατά της αρχής, απόπειρα απελευθέρωσης κρατουμένου και ψευδή ανωμοτί κατάθεση. (Δεν θα το κρύψω ότι σ’ αυτό το σημείο άρχισα λιγάκι να ανησυχώ, αλλά και πάλι πίστευα πως θα λάβει σύντομα τέλος η όλη ιστορία και θα με αφήσουν ελεύθερο. Αφέλεια; Μπορεί!. Μετά την 3ήμερη κράτησή μου μαθαίνω πως υπάρχει αναβάθμιση των κατηγοριών, και, πως, μου προσάπτεται από την εισαγγελέα επιπλέον η κατηγορία για απλή συνέργεια στη ληστεία που είχε ομολογήσει ο μετανάστης. Η εισαγγελέας, δηλαδή, χωρίς να υπάρχει κανενός είδους μαρτυρία, ούτε από την κοπέλα που της εκλάπη η τσάντα, ούτε από τους αστυνομικούς, πέραν της λεκτικής μας αντιπαράθεσης, ούτε, φυσικά, από κανέναν άλλο, με κατηγορεί για απλή συνέργεια σε ληστεία. Μολαταύτα, παρά το γεγονός ότι το πράγμα αρχίζει και χοντραίνει, θεωρώντας ότι δεν θα τραβήξει πολύ η όλη ιστορία, δεδομένου ότι είναι εξόφθαλμα ανυπόστατη, δεν ανησυχώ. Μέχρι τη στιγμή, που ψηφίζεται το μεσοπρόθεσμο, που περιλαμβάνει τον αναθεωρημένο δημοσιουπαλληλικό κώδικα. Έτσι, καταπατείται το τεκμήριο αθωότητας και χωρίς να έχω δικαστεί κινδύνευα να χάσω (και) τη δουλειά μου.
Γιατί πιστεύετε ότι κράτησαν τέτοια στάση απέναντι σας;
Νομίζω πως κατασκεύασαν ένα κατηγορητήριο με μόνο σκοπό την ταλαιπωρία μου και τον παραδειγματισμό άλλων. Η εξουσία δεν αντέχει οποιαδήποτε ένδειξη αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία.
Ωστόσο, δεν ήσασταν μόνος. Χιλιάδες υπογραφές, ψηφίσματα, συνάδελφοί σας, εργαζόμενοι, συλλογικότητες σας στήριξαν. Θέλω να μας πείτε δυο λόγια για αυτό το κύμα αλληλεγγύης, πόσο σας βοήθησε και αν το περιμένατε;
Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν το περίμενα. Δεν το περίμενα, διότι αρχικά δεν ήθελα να δοθεί έκταση στο ζήτημα. Έδειξα, αν θέλετε, μια στάση που δεν συνάδει μ’ αυτό που πραγματικά είμαι. Ήξεραν κάποια άτομα του περιβάλλοντός μου τι είχε συμβεί, αλλά ήθελα να μείνει μέχρι εκεί. Ωστόσο μια δημοσιογράφος ευαισθητοποιημένη από την ιστορία μου, πήρε την πρωτοβουλία δημιούργησε τη σελίδα και άρχισε να μαζεύει υπογραφές. Στην αρχή δεν έδωσα μεγάλη βάση. Καθώς, όπως προανέφερα, δεν ήθελα να πάρει μεγάλες διαστάσεις το θέμα, στάση την οποία επέκριναν αρκετοί σύντροφοι και φίλοι. Όταν είδα, όμως, ότι η συμπαράσταση γιγαντωνόταν άρχισα να παίρνω δύναμη και κουράγιο. Πρέπει να κάνουμε κτήμα της κοινωνίας τις εμπειρίες μας. Το να δρούμε συλλογικά είναι το μόνο ΄΄όπλο΄΄ που διαθέτουμε απέναντι σε κάθε μορφής αυθαιρεσία.
Τον τελευταίο καιρό λαμβάνουν χώρα περιστατικά διακρίσεων, όπως αυτό στον ΗΣΑΠ πριν λίγο καιρό. Παρόλα αυτά, βλέπουμε ότι υπάρχει αντίδραση. Θα ήθελα ένα σχόλιο σας επί του θέματος.
Κοιτάτε, οι εποχές που ζούμε είναι δύσκολες. Οι κοινωνικές ανισότητες οξύνονται, η καταστολή κλείνει τους ανθρώπους στα σπίτια τους, με αποτέλεσμα να δίνεται έδαφος στο ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Η απάντηση μας πρέπει να είναι ηχηρή. Να αντιτασσόμαστε μπροστά στη βαρβαρότητα και την αυθαιρεσία. Το παράδειγμα του ΗΣΑΠ πρέπει να γίνει φωτεινό παράδειγμα για όλους, γιατί όπως σας είπα, ζούμε στο φόβο και με την ομερτα που αυτός επιβάλλει δεν αντιδρούμε. Να φωνάζουμε, λοιπόν, να δείξουμε ότι σε αυτό τον τόπο δεν είμαστε κανίβαλοι, υπάρχει ζωή.
Η δίκη για τα πλημμελήματα είναι προγραμματισμένη για πότε ;
Για τις 14/10.Εγώ και η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης καλούμε τον κόσμο που νομίζει πως αυτή η υπόθεση ποινικοποίησης της αλληλεγγύης και αντίστασης στην κρατική αυθαιρεσία τον αφορά, να έρθει στο δικαστήριο.
Σχέδια για μετά;
Σχέδια… Κανένα. Όνειρα πολλά.
Ένα από αυτά;
Το παιδί μου να ζήσει σε έναν καλύτερο κόσμο από μένα.Μια αξιοπρεπή ζωή όπως αξίζει σε όλους τους ανθρώπους.