Ο Πόλυς Ζουκ μιλά στον Γιάννη Μπάκο για τα ολόφρεσκα “Φρούτα του Δάσους” και τις μεγάλες προσδοκίες τους…
Ανάμεσα σε μια πληθώρα σχημάτων που παλεύουν να βρουν την ταυτότητα τους ο Πόλυς Ζουκ και τα Φρούτα του Δάσους εδώ και 9 χρόνια πορεύονται μόνοι τους, ανεξάρτητοι, χωρίς εταιρίες και managers, εν μέσω της μεγαλύτερης κρίσης (και) στην ελληνική μουσική βιομηχανία. Πορεύονται τίμια και ακέραια, χωρίς συμβιβασμούς, λέγοντας την δική τους ιστορία και προσκαλώντας μας να συμμετάσχουμε σε αυτή την πανέμορφη μουσική στιχομυθία.
Σε πρώτη φάση μίλησε μας λίγο για το σημείο που βρίσκεται το σχήμα πλέον, μετά τις αλλαγές που έγιναν τους τελευταίους μήνες
Π.Ζ:Το σχήμα πλέον είναι ακουστικό . Εκεί μας οδήγησε η εποχή γενικότερα, να προκύψει ένα προτζεκτ λιτό. Με μια ακουστική κιθάρα ,μια φωνή και ένα πιάνο . Μαζί μου είναι ο Βασίλης Ιορδανίδης στα πλήκτρα και το όλο πράγμα κυλαει αβίαστα με αργούς και σταθερούς ρυθμούς.
Οι αλλαγές σημαίνουν και καινούργια φιλοσοφία στον ήχο ή στην προσέγγιση των ενορχηστρώσεων;
Π.Ζ:Στα νέα τραγούδια τώρα που ηχογραφούμε , ακουγόμαστε κατά κάποιο τρόπο σαν full band πάλι , άσχετα αν είμαστε 2 άτομα πλέον στο σχήμα. Απλά έχω απορρίψει σε αυτή την φάση τον ηλεκτρικό ήχο ,δεν υπάρχουν ηλεκτρικές κιθάρες καθόλου . Έδωσα βάση στην ακουστική κιθάρα , σε πιανα , synth ,θερεμιν, βιολιά και λούπες . Θεωρώ πως υπάρχει ένα ενδιαφέρον στις νέες ενορχηστρώσεις . Για πρώτη φορά νιώθω έντονα στο αυτί κάτι ξενόφερτο σαν ηχόχρωμα στο προτζεκτ αυτό.
Πώς σε εμπνέει η ζωή στην πόλη σου, η καθημερινότητα και οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν;
Π.Ζ:Είμαι σε μια ήρεμη σχετικά φάση τώρα μέσα μου , μετά από μια σκοτεινή περίοδο. Περναω χρόνο με τον σκύλο μου και με λιγοστούς φίλους που δεν χάθηκαν στο χρόνο. Έχουμε και το λιμάνι εμείς που λειτουργεί σαν αγχολυτικό .Προσπαθώ να κάνω την αυτοκριτική μου και παλεύω καθημερινά με τους δαίμονες μου αλλά πλέον δεν τους φοβάμαι , αντίθετα τους χλευάζω και τους γραφώ κάνα τραγουδάκι να στανιαρουν λίγο. Χαίρομαι που η έμπνευση με επισκέπτεται σαν εξορκιστής .
Από όσο γνωρίζω δεν βιοπορίζεσαι από την μουσική, αυτό παίζει ρόλο στις επιλογές σου; Θεωρείς πως η ανάγκη επηρεάζει τα επόμενα βήματα ενός καλλιτέχνη;
Π.Ζ:Στην Ελλάδα ελάχιστοι άνθρωποι βιοπορίζονται αποκλειστικά από τη μουσική . Οι υπόλοιποι είτε είναι εισοδηματίες -δημοσιοσχετιστες, είτε έχουν πρωινή δουλειά. Υπάρχουν και οι ρομαντικοί που επιλέγουν να αφοσιωθούν αποκλειστικά σε αυτό και την βγάζουν οριακά η με δανεικά γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Σε αυτούς ήμουν και εγώ. Όσο είσαι νέος έχει μια γοητεία και μια περιπέτεια , όσο μεγαλώνεις αγριεύει το πράγμα και πρέπει να επιβιώσεις σε όλο αυτό ηθικά , ψυχολογικά και οικονομικά. Ζυγίζεις τα θέλω σου με τις αντοχές σου και πράττεις αναλόγως. Η παίζω για τη φανέλα , μάχιμος – άφραγκος και όπου βγει , η το βλέπω πια με την χαλαρή ματιά του χομπιστα , βάζοντας παραπάνω άλλες προτεραιότητες για τα προς το ζην.
Τι σε παρακινεί; Τι σε κάνει να πιάσεις την κιθάρα και να παίξεις; Το κάνεις κάθε μέρα;
Π.Ζ:Είναι ένας τρόπος να μιλαώ και αυτός ,μια κατάθεση ψυχής και συναισθημάτων. Ακούγετε κλισέ άλλα έτσι είναι. Η ανάγκη να εκφράσω αυτό που νιώθω μέσα από 3 στιχάκια και μια κιθάρα είναι κάτι μαγικό που όταν ολοκληρωθεί σε φέρνει σε τεράστιο οργασμό και ικανοποίηση . Αυτή η διαδικασία όταν μπει στο αίμα σου δύσκολα την αποβάλεις από μέσα σου. Ότι με περιβάλει στη καθημερινότητα μου μπορεί να είναι αφορμή να αρπάξω την κιθάρα , από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο ουσιαστικό, από το πιο σκοτεινό μέχρι το πιο φωτεινό . Πολλές φορές αργεί να γίνει αυτή η επαφή, να έχει να κάνω ένα μήνα να παίξω νότα και ξαφνικά να πεταχτεί μια αστραπιαία ιδέα και να την δουλεύω για ώρες ασταμάτητα πάνω στις χορδές .
Όταν ακούς τα τραγούδια που έχεις γράψει θεωρείς πως είναι σαν μια φωτογραφία που απεικονίζει την κατάσταση στην οποία βρισκόσουν όταν τα έγραφες; Π.Ζ:Η αλήθεια είναι ότι είναι ένα αποτύπωμα στιγμής . Εμείς οι τραγουδοφτιαχτες μπορούμε να βιώσουμε τον φωτογράφο η τον σκηνοθέτη λίγο βαθύτερα από τους υπόλοιπους. Εικόνες και μελωδίες είναι ταυτόσημες λέξεις για μένα .
Η Θεσσαλονίκη πως βιώνει την κατάσταση στην μουσική; Πώς έζησαν τα Φρούτα τις αλλαγές και την μεγάλη πτώση των μουσικών σκηνών;
Π.Ζ:Η Θεσσαλονίκη γουστάρει διασκευές , έχουν ξεφυτρώσει πολλά μαγαζιά που υποστηρίζουν μόνο αυτό και αρκετοί μουσικοί συμβιβαστήκαν στην ιδέα αυτή για το μεροκάματο. Ένα- δυο μαγαζιά θα δώσουν βήμα σε μουσικούς να εκφράσουν το προσωπικό τους έργο. Εμείς σαν φρούτα βλέπαμε τα ακροατήρια να στρέφονται στο έντεχνο και στο στονερ , συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που κάνουμε σε αυτή τη χρονική περίοδο περνά απαρατήρητο. Κινούμασταν και ανεξάρτητα χωρίς μάνατζερ και γραφεία προμο , επόμενο να μην υπάρχουν προτάσεις και το συγκρότημα να σταματήσει να έχει ροη.
Μπορεί να εστιάζουμε όλοι στον ερωτικό στίχο στα τραγούδια σου, γνωρίζω όμως πως παρακολουθείς και αποτυπώνεις και τις υπόλοιπες πτυχές την καθημερινότητας. Πώς βλέπεις γενικά τα πράγματα γύρω μας, σε πρώτη φάση κοινωνικά;
Π.Ζ:Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά το κάθε στιχάκι και πλάθει ανάλογα την δική του ιστορία . Τώρα για το πώς βλέπω τα πράγματα γύρω μου … τα έχω χαμένα . Ζούμε σε μια πανέμορφη χώρα με απατεώνες και ζόμπι. Μετά από τόσα που περάσαμε και περνάμε μου κάνει μεγάλη εντύπωση το θράσος των βουλευτών και η υποταγή ενός λάου στη μαφιόζικη εκστρατεία τους. Έχω δώσει πολλές ερμηνείες μέσα μου κατά καιρούς γιατί να ανεχόμαστε όλο αυτό και τελικά καταλήγω στο ότι υπάρχει μεγάλο βόλεμα σε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου . Βολευτήκαμε και φοβόμαστε μην χάσουμε και αυτό που μας απέμεινε …όσο μας έμεινε δηλαδή. Δεν μας ενδιαφέρει που δεν υπάρχει δημοκρατία, ούτε ο νέος που θα μεταναστεύσει. Σαδομαζο κοινωνία , αυτό είμαστε. Σε όλο αυτό το όργιο προσπαθώ να διακρίνω και να ζω την ομορφιά αυτού του τόπου σε μικρά πράγματα προτού ποδοπατηθούν και αυτά.
Θεωρείς πως αυτή την περίοδο ζούμε τον αργό θάνατο του καπιταλισμού και την μετατροπή του σε κάποιο άλλο κοινωνικοοικονομικό μόρφωμα;
Π.Ζ:Για μένα τον αργό θάνατο των βιώνει η μεσαία τάξη και οι νέοι. Ο καπιταλισμός δεν χάνει ποτέ οικονομικά ούτε μέσα στη γενική , ως σύστημα κρίση του. Το σύστημα είναι τόσο διεφθαρμένο και τόσο αρρωστημένο που θα βρίσκει τρόπους να μεταμορφώνετε σε κάτι άλλο. Δεν ανήκω σε καμιά κομματική παράταξη και δεν θέλω να σκέπτομαι ισοπεδωτικά, με ενοχλεί απλά όταν αρχίζει το όλο θέμα να φλερτάρει με την εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Πότε θα σας ξαναδούμε στην σκηνή;
Π.Ζ:Ετοιμάζουμε νέα τραγούδια μαζί με τον ηχολήπτη Δημήτρη Κασαπιδη και είμαι συγκεντρωμένος λίγο σε αυτό εδώ το κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουμε συχνές εμφανίσεις. Θέλω να παίξω με το ακουστικό ζωντανά και στην Αθήνα . Δεν είναι εύκολο λόγο υποχρεώσεων και συγκυριών. Αν βρεθεί χώρος να μας φιλοξενήσει σίγουρα θα ανταποκριθούμε.
Αν και αρκετά κλισέ, πες μας λίγες κουβέντες για τις βασικές επιρροές σου μουσικά…
Π.Ζ:Ακούω συνέχεια μουσική , ψάχνω και ενημερώνομαι όσο μπορώ και για νέες κυκλοφορίες με αποτέλεσμα να αλλάζουν συνεχώς οι επιρροές ανάλογα με τι ακούσματα θα μου κάτσουν τη συγκεκριμένη εποχή. Τώρα ακούω κάπως πιο χαλαρωτικές μουσικές , άλλα επειδή είμαι ανώμαλαρα θα βάλω και Sonic Youth έτσι να μην ξεχνιέμαι . Η εφηβεία μου ήταν γεμάτη με Cure, Velvet underground ,Sound, Smiths , Στερεο Νοβα… και τόσοι άλλοι μεγάλοι έρωτες που κρατούν ακόμα.