Συνέντευξη στην Χάρις Γεωργίου και στον Χρήστο Διαμάντη
Φωτογραφίες: Χρήστος Διαμάντης
Μεγαλωμένος στην Πάτρα, με μουσικά ερεθίσματα από τη μουσική σκηνή του Σιάτλ, σπουδές στον Άμστερνταμ και ένα πρόσφατο ταξίδι στην Costa Rica, ο ντράμερ των Monovine, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, και του Φοίβου Δεληβοριά, Σωτήρης Ντούβας, έχει να μας διηγηθεί πολλά. Μπορεί συχνά οι frontman να κλέβουν όλη την παράσταση, όμως οι ντράμερ είναι πάντα εκείνοι που δίνουν τον πάλμό. Και ειδικά, ο Σωτήρης Ντούβας, ο οποίος έχει κάνει αυτοσχεδιασμούς που έχουμε αγαπήσει σε κομμάτια που ήταν ήδη γνωστά, αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους δυναμικούς παίκτες.
Συναντηθήκαμε κάπου στην Πάτρα – ή δεν συναντηθήκαμε – και συζητήσαμε μαζί του για τη μπάντα αυτή που μας έχει κερδίσει από την πρώτη τους κιόλας εμφάνιση, το Θανάση, το Φοίβο, αλλά και για όλα εκείνα που έχει στο μυαλό του.
Σας είδαμε στη Γιάφκα με τους Monovine. Θες να μας πεις δυο λόγια για το πώς γνωριστήκατε;
Με τον Στράτο που είναι ο τραγουδιστής της μπάντας πηγαίναμε στο ίδιο φροντιστήριο αγγλικών, όταν ήμασταν 10 χρονών και θυμάμαι οτι δεν τον συμπαθούσε κανένας. Ακριβώς για αυτό τον λόγο άρχισα να τον συμπαθώ μέχρι που επιβεβαιώθηκα, όταν μια φορά άνοιξε την τσάντα του και μέσα αντί για βιβλία αγγλικών είχε πορνοπεριοδικά… Αργότερα, γίναμε φίλοι και κάναμε μαζί ό,τι κάνουν τα συνηθισμένα δωδεκάχρονα – μεταμεσονύκτιες επισκέψεις νεκροταφείων, τελετές μαύρης μαγείας, κλοπή βιβλίων σολομωνικής από την δημοτική βιβλιοθήκη, διάρρηξη περιπτέρων και πολλά άλλα. Με την μουσική δεν είχαμε σοβαρά πάρε – δώσε εκτός απο κοινά ακούσματα της μουσικής σκηνής του Σιάτλ – Nirvana , Sonic Youth , Mudhoney, Alive In Chains, Pearl Jam , Soundgarden, και πολλά άλλα.
Με τον Ξενοφώντα γνωριστήκαμε μετά από κάποια χρόνια στο καράβι Αντίρριο – Ρίο μετά απο μια συναυλία που είχαμε κάνει στην Ναύπακτο την ίδια μερα αλλά με διαφορετική μπάντα ο καθένας. Αρχίσαμε να παίζουμε μαζί ντουέτο, πλήκτρα και ντραμς, αλλά αυτό το σχήμα δεν προχώρησε ποτέ και μείναμε να έχουμε κάνει μετρημένες στα δάχτυλα του χεριού μας πρόβες χωρίς κανέναν στόχο. Αργότερα πριν φύγω για σπουδές τζαζ ντραμς στην Ολλανδία, τον γνώρισα στον Στρατο και ενώ ημουν στο Ρότερνταμ, αυτοί είχαν ήδη σχηματίσει τους Monovine με τον Στράτο να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει και τον Ξενοφωντα να παίζει πληκτρα. Όσο ήμουν Ολλανδία δεν είχα μιλήσει με κανέναν από τους δύο για 4 χρόνια και θυμάμαι ενώ γυρνάω απο το Άμστερνταμ στην Αθήνα, με το που πατάω τα πόδια μου στο αεροδρόμιο, χτυπάει το τηλέφωνο μου και χωρίς να ξέρει ο Στρατός τίποτα για μένα και για το που βρίσκομαι με ρωτάει αν θα μπορούσα να παίξω σε μια συναυλία την επόμενη μέρα. Του είπα ναι, κάναμε μία πρόβα σε κάτι σκαλάκια πολυκατοικίας, αυτοί με τα στόματα και εγώ κοπανάγα στα πόδια μου και κάπως ετσι, παίξαμε το πρώτο μας live στο Decadence στην Αθήνα.
Επομένως, από τα παραπάνω καταλαβαίνω πως η φιλία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην εξελιξή σου…
Πιστεύω πως η πραγματική φιλία είναι το μυστικό της μακροζωίας. Για μένα είναι ίσως απο τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή μου και πάντοτε ήλπιζα να υπάρχει κάπου χωμένη μεσα σε όλα τα είδη των σχέσεων που έχω με τους ανθρώπους – οικογενειακές, ερωτικές, επαγγελματικές κτλ.
Οι κολλητοί μου φίλοι απλά μου δίνουν την πλήρη ελευθερία να είμαι ο εαυτός μου, ξέρουν τα πάντα για μένα και το καλύτερο είναι πως παρόλα αυτά με συμπαθούν! Κάποιες φορές οι φίλοι μου με ξέρουν καλύτερα και από μένα αλλά η μόνη συμβουλή που μου δίνουν όταν έχω ένα πρόβλημα είναι να κάνω ό,τι θέλω αρκεί να μείνω ζωντανός. Έχουν παρθεί σημαντικές αποφάσεις για την ζωή μου εξαιτίας αυθόρμητων συζητήσεων με φίλο μου και ενώ ξέραμε και οι δύο πως η συνέπεια αυτών θα ήταν να μην βρεθούμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, συνεχίσαμε και πιστεύαμε πως ήταν το σωστό για μένα και ήμασταν και οι δυο χαρούμενοι για την απόφαση που πάρθηκε και ταυτόχρονα περήφανοι για την σχέση που έχουμε χτίσει. Ποια ερωτική σχέση θα μπορούσε να σου δώσει τέτοια συμβουλή; Ποια μητέρα θα χαιρόταν που το παιδί της σταμάτησε την δουλειά του και πήγε Κοστα Ρικα για σερφ; Οτιδήποτε χτίζεται από αυτή την ανταλλαγή ειλικρινών και ανιδιοτελών συναισθημάτων μας εξελίσσει σαν ανθρώπους και δεν γινόμαστε ευάλωτοι στην συναισθηματική εκμετάλλευση, είτε σε βάρος μας, είτε σε βάρος άλλων.
Παρότι ακούγεται κλισέ, οι φίλοι μας είναι η οικογένεια που επιλέγουμε και είναι αλήθεια αυτό. Οι φίλοι μας είναι ο τρόπος του “Θεού” να ζητήσει συγγνώμη για τους συγγενείς που μας έδωσε.
Μεγάλωσες κιόλας Πάτρα, σωστά; Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια εκεί;
Μεγάλωσα σε μια περιοχή της Πάτρας που λέγεται πλατεία Νόρμαν και στα 90’s ήταν κάτι σαν το τρίγωνο των βερμουδων. Ήταν μια πλατεία γεμάτη μυστήριο. Δεν καταλάβαινες αν οι άνθρωποι ήταν ειλικρινείς, χαρούμενοι ή καταθλιπτικοί…. Έπρεπε να σου συμβεί κάτι πολύ άσχημο ή πολύ όμορφο για να ξυπνήσεις από αυτή την ουδετερότητα. Οι διαταραχές της διάθεσης επιδρούν όσον αφορά την δημιουργία, είτε σε θετικό, είτε σε αρνητικό βαθμό.
Οι συνήθειες που είχαμε ως έφηβοι ήταν να φτιάχνουμε συμμορίες και να τσακωνόμαστε με τις γειτονικές πλατείες, να τσακωνόμαστε μεταξύ μας για διαφωνίες σε στοιχήματα που βάζαμε παίζωντας μπιλιάρδο, να τσακωνόμαστε με τους γείτονες και τον φύλακα της πλατείας, επειδή βάζαμε φωτιές στο άγαλμα του Κωστή Παλαμά και διάφορα άλλα, τα οποία δεν χρειάζεται να ειπωθούν. Αυτό που μου εχει μείνει είναι πως δεν υπήρχε μέλλον. Υπήρχε μια αυτοκαταστροφική διάθεση από την γενιά μας. Ήταν σαν να είχες κουραστεί κιόλας από τα 16…
Όλη αυτή η κατάσταση μπορεί να βοηθήσει στο να φτιαχτεί μια γερή υποσυνείδητη βάση, όπου πάνω της θα μπορούσες να σταθείς και να χτίσεις κάτι που ίσως σου αποφέρει την αιώνια ευτυχία.
Με τη μουσική πώς ξεκίνησες; Είχες κάποιες μουσικές επιρροές από το περιβάλλον σου;
Παρόλο που κατάγομαι από πολυμελή οικογένεια και έχοντας μεγαλώσει μαζί με δύο γονείς, πέντε αδέρφια, άλλο ένα που νόμιζα ότι ήταν αδερφός μου, αλλά δεν ήταν και δύο θείες, δεν υπήρξε καμμία μουσική επιρροή, γιατί η ίδια ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός απο φιλόμουση. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι, όπου ο μεσαίος στην σειρά αδερφός μου κοιμόταν στο σαλόνι, επειδή δεν υπήρχε χώρος για όλους, όπως επίσης δεν υπήρχε χώρος και για ένα απλό στέρεοφωνικο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στο συγκεκριμένο σπίτι βασίλευε η ηρεμία και η γαλήνη.
Το πρώτο ερέθισμα ήρθε στο γυμνάσιο, όταν άκουσα το “Nevermind” των Nirvana. Ο ήχος των τυμπάνων και ο τρόπος που ενορχηστρώνονταν στα τραγούδια με είχε κερδίσει απο την πρώτη στιγμή σε τέτοιο βαθμό, που τα τραγουδούσα όλα, όπως είναι παιγμένα στο άλμπουμ. Αργότερα άρχισα να κοπανάω το κρεβάτι και τα μαξιλάρια στο ρυθμό των κομματιών από το δίσκο, ακριβώς όπως τα έπαιζε ο Dave Grohl, με στόχο να μην κάνω ούτε ενα λάθος.
Δεν άργησε ο καιρός να με πάρει ένας φίλος μου και να πάμε σε ενα στούντιο, όπου κάτι γνωστοί του είχαν πρόβα και έπαιζαν και τραγούδια των Nirvana. Όταν έφυγε ο ντράμερ τους κάθισα στα ντραμς και έπαιξα το Breed μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, όπου μετά μου πρότειναν να παίξω σε κάποια δικά τους κομμάτια. Από εκείνη την ημέρα, κατάλαβα ότι θα διεκδικούσα καθημερινά τετοια συναισθήματα με όσο το δυνατόν περισσότερη ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μου.
Σε έχουμε δει να τα σπας στα live του Θανάση και του Φοίβου Δεληβοριά. Θες να μας πεις δύο λόγια για αυτές τις εμπειρίες;
Και στις δυο αυτές περιπτώσεις συμμετέχουν φίλοι και υπάρχει και δέσιμο μεταξύ μας σαν μπαντα, όποτε δεν θα μπορούσαν να ήταν άσχημες σαν εμπειρίες. Από την στιγμή που υπάρχει κατανόηση μουσικά και μπορείς να βγάζεις προς τα έξω ένα μεγάλο ποσοστό του παιξίματος που σου αρέσει, τότε μαζί με λίγες μπύρες και κόσμο που γουστάρει απο κάτω μπορείς “να τα σπάσεις” ελεύθερα, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ο Θανάσης και ο Φοίβος είναι αρκετά μη πιεστικοί άνθρωποι σε σχέση με αυτά που παίζεις και επίσης είναι και πολύ ανοικτοί στο να δέχονται νέες ιδέες και ενορχηστρώσεις στα κομμάτια τους. Αυτό από μόνο του σε κρατάει σε μια εγρήγορση και το παίξιμο γινεται πιο δημιουργικό.
Ωστόσο, πέρα από τις εμπειρίες σου στην Ελλάδα, φήμες σε θέλουν να έκανες ένα μικρό πέρασμα και από Costa Rica… Η μουσική ήταν η αιτία; Πώς ήταν εκεί;
Την Costa Rica την ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί με έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου. Και όλα αυτά γιατί δεν είχα να αφηγηθώ σε κανέναν αυτά που βίωνα και τις εικόνες που έβλεπα… Όταν είσαι μόνος σου, κάποια που είναι ήδη περίπλοκα ζητήματα διογκώνονται. Το έγκαιρο τσεκ – ιν, το πολύωρο ταξίδι στο αεροπλάνο , η μετάβαση στο κέντρο της άγνωστης πόλης, η νέα γλωσσα, η άγνωστη κουζίνα, κάποια αδιαθεσία που μπορεί να προκύψει και η διαφορετική κουλτούρα των ανθρώπων. Στην Costa Rica απόλαυσα λίγο χρόνο με τον εαυτό μου – αυτόν που δεν προλαβαίνα ποτέ να ξεκλέψω μέσα στην πίεση της καθημερινότητας που είχα στην Ελλάδα. Πήγα εκεί συνειδητά, επειδή δεν είχε καμμία σχέση με την Ευρώπη, επειδή ήταν μακριά και επειδή ήθελα να κάνω μια διακοπή από την μουσική και να αρχίσω ένα άλλο χόμπι όπως το σερφ με την ίδια καύλα που ένα μικρό παιδί κάνει κάτι που του αρέσει. Ήταν ο ιδανικός τρόπος να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου, που δεν γνώριζα. Τα πραγματικά θαυμάσια πραγματα συμβαίνουν εκτός confort zone. Η χώρα είναι πανέμορφη και το σημαντικότερο για μένα ήταν ότι ήμουν πάρα πολύ κοντά με την φύση και ένοιωσα στο πετσί μου πόσο ασήμαντος είμαι σε σχέση με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Όταν ο χρόνος σταματάει καταλαβαίνεις ότι δεν πρέπει να παίρνεις και πολύ σοβαρά τον εαυτό σου.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, πώς είναι η καθημερινότητά σου; Πώς μας βλέπεις;
Παρότι η κατάσταση στην Ελλάδα, είναι πιο κρίσιμη από όταν την άφησα τελευταία φορα και θα έπρεπε να με κάνει πιο δυστυχισμένο, η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι που βρίσκομαι την συγκεκριμένη χρονική στιγμή εδώ, γιατί πιστεύω πως επιτέλους, ο κόσμος πρέπει να καταλάβει πως οι άνθρωποι είναι πάνω από τα χρήματα. Πρέπει να επενδύσουν στις ανθρώπινες σχέσεις και να έχουν συνείδηση, όσον αφορά αυτές και την αξιοπρέπεια τους και όχι όσον αφορά τα χρήματα, την καριέρα και τον υλικό πλούτο. Είναι πραγματικά απίστευτο που υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική και πιστεύουν σε αυτή, ειδικά έτσι όπως λειτουργεί στην χώρα μας. Είναι μια προπαγάνδα στην πιο ύπουλη μορφή της, η οποία βασίζεται στην διαχείριση των συναισθημάτων των πολιτών και τρέφει το σύστημα και τους ανθρώπους που το αποτελούν. Δεν ξέρω να μιλήσω με οικονομικούς όρους, αλλά πιστεύω πως άλλοι είναι αυτοί που κινούν τα νήματα. Βλέπε για παράδειγμα το ελληνικό δημοψήφισμα το 2015. “ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο”, την εποχή του “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο ” και το “Έξω οι βάσεις του θανάτου”. Το ίδιο παραμύθι τόσα χρονια, κοιμίζει γενιές αφήνοντας τες σε λήθαργο.
Θεωρώ ότι το μόνο πράγμα που μένει να ελπίζουμε είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, οι συλλογικότητες και η αλληλεγγύη. Μπορείς να κάνεις πράγματα για την γειτονιά σου, για εναν άνθρωπο που έχει ανάγκη, για κάποιους πρόσφυγες και για οτιδήποτε άλλο από την στιγμή που υπάρχει μια κοινότητα ή έστω μια μικρή παρέα, όπου τα βρίσκουν στα κοινά τους και θέλουν να βοηθήσουν κάπως την κατάσταση. Αυτό από μόνο του είναι μια “πολιτική” πράξη που πάει κόντρα σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Τι να πει κανείς για το πελατειακό μας κράτος και τους πολιτικούς μας;; Ξεμπρόστιαστηκαν όλοι δειχνοντας μας το πραγματικό τους πρόσωπο. Όσο συνεχίζονται αυτές οι κυβερνητικές πολιτικές που ενισχύουν γενναιόδωρα τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, τοσο η κατάσταση στην χώρα μας θα είναι σε τροχιά ύφεσης.
Και τέλος, πού σε βρίσκει κανείς; Μαθαίνω πως κυκλοφορείτε νέο δίσκο με τους Monovine, επίκεινται εμφανίσεις με το Φοίβο…;
Φέτος θα βρίσκομαι με Φοίβο Δεληβοριά στην “Ταράτσα του Φοίβου” στο Γκάζι κάθε Τέταρτη και Πέμπτη. Θα γίνουν κάποιες συναυλίες με Monovine σε διάφορα φεστιβάλ και χώρους αυτοοργάνωσης έτσι ώστε να παίξουμε και τον τρίτο μας δίσκο που θα λέγεται D.Y.E. και θα ξεκινήσω και ένα Φανκ πρότζεκτ στο οποίο έχω ενορχηστρώσει κάποια κλασικά Φανκ κομμάτια σε ολοστρόγγυλα τετραγωνοποιημένους ρυθμούς