Του Νικήτα Φεσσά
Στο νέο κινηματογραφικό κεφάλαιο/reboot του μύθου του ήρωα του Edgar Rice Burroughs, ο σκηνοθέτης του Χάρι Πότερ, David Yates, μαζί με τους σεναριογράφους, συνδυάζουν στοιχεία από τη λογοτεχνική, αλλά και από την τηλεοπτική, και κινηματογραφική ‘ζωή’ του ήρωα. Η κραυγή-σήμα κατατεθέν στα σίριαλ με τον Johnny Weissmuller, η διαλεκτική ‘πολιτισμού’- ζούγκλας που συνοψίζεται στο πρόσωπο του Λόρδου του Γκρέιστοουκ (βλ. κ την ομώνυμη ταινία με τον Christophe Lambert ως Ταρζάν), ειρωνική χρήση διάσημων ατακών όπως ‘Εγώ Ταρζάν, εσύ Τζέιν’, εικονογραφία από τη μεταφορά της Disney, αθέλητες (;) νύξεις στην παρωδία George of The Jungle (1997), όλα αυτά κάνουν επίκληση στις γνώσεις του θεατή που είναι εξοικειωμένος/η με τους σταθμούς στην ιστορία του μύθου (εκτός από αυτούς που πήγαν άπατοι κ θέλουν όλοι να τους ξεχάσουν, όπως το Ο Ταρζάν κ η Χαμένη Πόλη (1998)), και περιβάλλουν την ιστορία με την απαιτούμενη νοσταλγία.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, ο εκμοντερνισμός του μύθου είναι καλοδεχούμενος, δεδομένου του άβολου του θέματος ‘λευκός ευγενής άρχων της ζούγκλας, κυρίαρχος των ζώων, και των ιθαγενών’. Πολύ συχνά ήρωες της pulp λογοτεχνίας όπως ο Ταρζάν, οι οποίοι γνώρισαν δόξες σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, δύσκολα στέκονται στη σύγχρονη εποχή, για λόγους πολιτικούς. Τη σήμερον ημέρα δεν θα τη γλίτωναν με τα περισσότερα από τα πράγματα που μπορούσαν να κάνουν στο παρελθόν, χωρίς να θεωρούνται (εξίσου) αμφιλεγόμενα.
Σε κάθε περίπτωση, η αποικιοκρατική ιστορία του Βελγίου στο Κονγκό (ο γενοκτόνος βασιλιάς Λεοπόλδος έχει συγκριθεί με τον Χίτλερ) ως φόντο, οι σκλάβοι, τα ματωμένα διαμάντια, ο Αμερικανός δημοσιογράφος που υποδύεται ο Samuel Jackson, και ο οποίος είναι βασισμένος σε πραγματικό/ιστορικό πρόσωπο, η μη μονοδιάστατη απεικόνιση των φυλών της Αφρικής, όλα αυτά δίνουν έναν ρεαλισμό στην ιστορία, και παλαντζάρουν, όσο είναι δυνατόν, την αναπόφευκτη ρατσιστική διάσταση των βιβλίων του Rice Burroughs. Η Τζέιν δεν θέλει πια να είναι απλά ‘damsel in distress’ (δεσποινίδα σε κίνδυνο) , αλλά αναπαρίσταται εδώ ως πρωτο-φεμινίστρια με ελεύθερη βούληση, και (κάποια) ανεξαρτησία, που δίνει και η ίδια κλωτσιές αν χρειαστεί. Εν τέλει, φυσικά, περιμένει τον ‘Άρχοντα των Πιθήκων’, για να την σώσει.
Κατά τα άλλα, τα εφέ της ταινίας (κυρίως τα ζώα- λιοντάρια, γορίλες, κ.ά.) είναι εντυπωσιακά, ενώ ξεχωρίζει ο Christophe Waltz στον ρόλο του κακού αποικιοκράτη- σε μια αρκετά πιο ραφινάτη και απειλητική περφορμανς από αυτήν που έδωσε στο Spectre. Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών ικανοποιητικό, με τον Alexander Skarsgård, σωματικά μεν επιβλητικό, αλλά αισθητά πιο ξύλινο από την Margot Robbie.
Στα ‘μείον’ επίσης κάποια μελο-γλυκανάλατα, πομπώδη φλασμπάκ με την ιστορία καταγωγής του ήρωα, και του ειδυλλίου του με την Τζέιν, τα οποία μπορεί να προκαλέσουν το γέλιο, ενώ δεν είναι αυτός ο σκοπός τους.
Βαθμολογία 3/5