Του Δημήτρη Βεργίνη
Ο Γεώργιος Μαριδάκης υπήρξε κορυφαίος νομικός στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Πανεπιστημιακός απ’ τα 35 του χρόνια και ακαδημαϊκός δυο δεκαετίες μετά, με καριέρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό και πλούσια βιβλιογραφία. Στα 1929 τον βρίσκουμε να υπερασπίζεται, στη νομική εφημερίδα «Θέμις», το δικαίωμα ενός άνδρα να ζητήσει διαζύγιο για έναν… ιδιαίτερο λόγο.
«Ο Ν.Χ. τον Φεβρουάριον 1929 συνήψε γάμο μετά της Μ.Κ.Λ. Η γυνή, η οποία ούτε καν ήτο παρθένος, ευθύς κατά την πρώτη νύχτα του γάμου επεθύμει συχνοτάτην επανάληψιν της συνουσίας. Ο ανήρ ικανοποίησε μεν τα επιθυμίας αυτής, έφθασεν όμως στιγμή κατά την οποία ούτος, παρ’ όλην την ακμήν και την ζωτικότητά του, ηδυνάτει πλέον φυσιολογικώς να αντεπεξέλθη εις τας ορμάς και τας επιθέσεις της γυναικός. Μ’ όλον ότι η γυνή σαφώς αντελήφθη ότι ο ανήρ ηδυνάτει πλέον να συνουσιασθή, εν τούτοις αυτή συνεχώς και αδιαλείπτως επετίθετο κατ’ αυτού αξιούσα την επανάληψιν δια πολλοστήν φοράν της συνουσίας. Ηναγκάσθη τότε ο ανήρ, προς ικανοποίηση των ορμών της γυναικός, να προστρίψει δια των χεριών του τα γεννητικά της όργανα. Ο ανήρ ευρεθείς προ της καταστάσεως ταύτης και προ της ρητής δηλώσεως της γυναικός ότι και κατά την στιγμήν ακόμη, καθ’ ην ο κουρεύς κόπτει τα μαλλιά της, διεγείρεται η γενετήσιος ορμή της, και προβλέπων κίνδυνον σωματικής του κατεξαντλήσεως, συνεπεία δε τούτου και ηθικής συνάμα καταπτώσεώς του, απέστη της μετ’ αυτής συμβιώσεως, συναισθάνεται δε ότι ευρίσκεται εν πλήρει αδυναμία όπως επαναλάβει την συμβίωσιν.»
Το θέμα είναι απλό και κατανοητό: το ζευγάρι παντρεύτηκε, η γυναίκα γούσταρε το σεξ, γούσταρε πολύ το σεξ, ο άντρας μάλλον στην αρχή χάρηκε, μετά χάρηκε λιγότερο, μετά προσπάθησε, μετά δεν τα κατάφερνε, μετά τρόμαξε ότι οδηγείται προς την σωματική εξάντληση και τη νοητική φύρα. Φαντάζομαι το σκέφτηκε και το ξανασκέφτηκε πριν πάρει την οριστική του απόφαση. Την πήρε ωστόσο. Πήγε σε δικηγόρο και ζήτησε διαζύγιο. “Ποιο το πρόβλημα;” θα αναρωτηθείτε με τα σημερινά δεδομένα στο μυαλό σας. Και δίκιο θα έχετε.
«Συμφώνως προς το άρθρον τούτο δια να απαγγελθή διαζύγιον, απαιτείται:
- Το γεγονός το επικαλούμενον ως λόγος διαζυγίου να επιφέρει κλονισμόν και δη ισχυρόν κλονισμόν εις την σχέσιν του γάμου.
- Εκ του γεγονότος τούτου η εξακολούθησις της εγγάμου συμβιώσεως ανάγκη να αποβαίνει βασίμως αφόρητος εις τον ζητούντα το διαζύγιον.
- Το γεγονός το επενεγκόν τον ισχυρόν κλονισμόν τον καταστήσοντα βασίμως αφόρητον την συμβίωσιν πρέπει να επέλθη εξ υπαιτιότητος του συζύγου.»
Πολλά τα προβλήματα, μας απαντάει τότε ο κύριος Μαριδάκης. Και κυριότερο όλων; Το διαζύγιο μπορεί να βγει μόνο όταν υπαίτιος για αυτό είναι ο άντρας! Ένας… τύπου νομικός σεξισμός απ’ την ανάποδη στην Ελλάδα του μεσοπολέμου. Τι θα μπορούσε να κάνει στη συγκεκριμένη περίπτωση ο –κατ’ ομολογίαν του- κατ’ επανάληψη παθών κύριος; Πώς θα μπορούσαν να στήσουν κατηγορία οι νομικοί υπερασπιστές του; Μια υπόθεση χαμένη από χέρι ή μια ευκαιρία δημόσια συζήτησης κι αλλαγής ενός νόμου που καταφανώς έγερνε;
Ολόκληρη την απάντηση, αυτούσια απ’ την εφημερίδα της εποχής, τη βρήκα στο εξαιρετικό μικρό βιβλιαράκι «Ο υπερβολικός οργασμός γυναικός ως λόγος διαζεύξεως» που κυκλοφόρησε απ’ τις εκδόσεις ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ-Διονύσης Βίτσος το 2006. Ένα μικρό διαμαντάκι, ως πρόταση ανάγνωσης που κρατάει μερικές (όχι ιδρωμένες) ανάσες.