Του Γιάννη Δημογιάννη
Σε θέματα πολύ σοβαρά για την κοινωνία μας, όπως αυτό της δολοφονίας του Ζακ, συνήθως τα κάνουμε κουβάρι.
Στην καλύτερη περίσταση, το εύλογο κατά τ’ άλλα ενδιαφέρον μας διαρκεί μέχρι την εκπνοή ενός θαύματος (συμβολικά μιλώντας), που σημαίνει 3 μέρες, άντε 5 το πολύ.
Στον ορίζοντα, με άλλα λόγια, που επιτάσσουν τα κελεύσματα της επικαιρότητας, καθώς και αυτής της ανάγκης μας να δικαιολογήσουμε την εκφυλισμένη πια ιδιότητα του πολίτη, που κατά τα λοιπά παραβλέπουμε ή και αγνοούμε ενσυνείδητα. Χωρίς βέβαια να παραβλέπω την ειλικρίνεια των προθέσεων κάποιων. Φτάνει να κρύβει μέσα της καθαρότητα και αλήθεια. Πράγματα, πολύ φοβάμαι, σπάνια, έως και παρεξηγημένα, θα έλεγα, στους πονηρούς μας καιρούς.
Αν πάντως κάτι με ενοχλεί και συνάμα με προβληματίζει – συχνά ίσως και να με ανησυχεί – είναι πάνω απ’ όλα η ευκολία, με την οποία ξεφουσκώνει το όψιμο ενδιαφέρον, ή κοινώς η κάψα μας.
Γιατί, όπως δε σταματάς ούτε κλάσμα του δευτερολέπτου ν’ ανασαίνεις. Ούτε μέρα δίχως ένα πιάτο φαΐ. Ούτε καν ένα καλοκαίρι χωρίς μπάνια, έτσι συμβαίνει και με τα σοβαρά μας προβλήματα.
Γνοιάζεσαι ες αεί, όπως περίπου θα ενδιαφερόσουν, για να θρέψεις το μωρό που έφερες στη ζωή. Να είσαι σε κάθε του ανάσα, δίπλα του. Ή ακόμη καλύτερα, ακριβώς πίσω από την πλάτη του. Γιατί, μάλλον εκεί είναι που θα σε χρειαστεί περισσότερο. Ιδίως στις δύσκολες στιγμές και τα χοντρά του ζόρια. Γιατί, όπως πιθανότατα γνωρίζεις, το πλάσμα που έφερες σε τούτο το μπάχαλο, την προστασία σου θα την χρειαστεί κυρίως στην πλάτη. Και καταλαβαίνεις πολύ καλά τι εννοώ.
Ίσως, γι’ αυτό τελικά οι Ουρανοί ή και εγώ δεν ξέρω ποια άλλη δύναμη – αν ποτέ υπήρξε ή θα υπάρξει κάποια – με αξίωσε (και μην παρεξηγήσεις την κουβέντα μου) να μην κάνω ποτέ παιδί.
Γιατί, ιδίως τώρα που το συμβόλαιο της ζωής μου εξαργυρώνει βαριά λύτρα, ούτε και εγώ ξέρω και χωρώ, αν θα άντεχα – και κυρίως πόσο θ’ άντεχα – να το υπερασπίζομαι.
Μόνο γι’ αυτό εξάλλου υπήρξες και πάλι, μόνο γι’ αυτό υπάρχεις πίσω από το τριπάκι που λέγεται “γονιός”.
Για να το συντροφεύεις, να το παρηγορείς και να το προστατεύεις, ακόμη και μετά από την τελευταία σου πνοή.
Όπως περίπου είπε κάποτε μία μάνα στο δικό της παιδί, όταν το έβλεπε να περνά των παθών της τον τάραχο:
“Εγώ, παιδί μου, αρκεί να σε δω να σταθείς στα πόδια σου, κι ας βρικολακιάσω…”
Και όσοι κατάλαβαν, καλώς.