Αρκετές φορές στο παρελθόν είχα δεχθεί τα πυρά φίλων για την ένοχη απόλαυση που έχω να παρακολουθώ trash-tv. Από τότε που ξεκίνησα να συναναστρέφομαι με την ομάδα του Νόστιμον Ήμαρ, αποφάσισα να κάνω μια στροφή και να αρχίσω να παρακολουθώ πιο “σοβαρά” πράγματα, όπως τις ειδήσεις. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η σχέση μου με τον ΣΚΑΙ.
Είναι σίγουρα μια εθιστική συνήθεια. Με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα ο μοναδικός τρόπος που έχουν να παρουσιάζουν τις ειδήσεις της ημέρας, πάντα λίγο διαφοροποιημένες από ό,τι είχα διαβάσει το ίδιο πρωί πίνοντας τον καφέ μου μπροστά από τον υπολογιστή.
Επ’ ουδενί δεν θα ήθελα να απαξιώσω τις φιλότιμες προσπάθειες των συνάδελφών τους στα άλλα ΜΜΕ, απλώς ο ΣΚΑΙ είναι προσωπική μου αδυναμία.
Τον τελευταίο καιρό, εν μέσω πανδημίας, έλαβαν χώρα σχεδόν ταυτόχρονα δύο διαδηλώσεις που μοιράζονταν αρκετά κοινά στοιχεία.
Στην Ελλάδα είχαμε τη διαδήλωση του φοιτητικού κινήματος, μαζί με καθηγητές και συλλογικότητες, ενάντια στο νομοσχέδιο για την παιδεία που προωθεί η κ. Κεραμέως, ενώ στη γείτονα χώρα οι φοιτητές εναντιώνονται στην πολιτική του Ερντογάν. Σχεδόν οι ίδιοι λόγοι και τα ίδια ιδανικά ώθησαν τους φοιτητές των δύο χωρών να διαδηλώσουν, θα έλεγε κανείς.
Όχι όμως τα ελληνικά ΜΜΕ…
Με μεγάλη (λέμε τώρα…) έκπληξη, είδαμε τα ελληνικά ΜΜΕ να βαφτίζουν ήρωες τους Τούρκους φοιτητές που αντιστέκονται στον τύραννο Ερντογάν, που θέλει να μας πάρει και το Αιγαίο σύμφωνα με το αμέσως επόμενο ρεπορτάζ, και ανεύθυνους κομιστές του ιού όσους Έλληνες φοιτητές πήραν μέρος στην “κορονοδιαδήλωση”.
Ίσως η πιο χαρακτηριστική επιβεβαίωση του γνωστού meme που σατιρίζει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με το “γενναίο φίδι που σώζει ένα ψάρι από βέβαιο πνιγμό”. Υπογραμμίζοντας πολύ εύστοχα την τάση των ΜΜΕ να ξεχνάνε τον ρόλο που καλούνται να παίξουν στη ζωή μας, όταν συναντούν στο διάβα τους μια παχυλή επιταγή.
Θεωρώ ότι η κίνηση της κυβέρνησης με τη δημιουργία της περιβόητης “λίστας Πέτσα” και των παροχών προς τα ΜΜΕ που ακολούθησαν αυτήν αποτελεί την πιο εξοργιστικά ιδιοφυή επένδυση που έκανε ποτέ ελληνική κυβέρνηση, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, και είμαι σίγουρος ότι κάπου, κάποτε θα την μελετάνε ή και (μη χειρότερα) θα την διδάσκουν ως ένα παράδειγμα προς μίμηση.
Ασφαλώς και η παθογένεια αυτή δεν είναι κάτι που γεννήθηκε εν μια νυκτί· τουναντίον, αποτελεί μια διαχρονική ιδιότητα της πλειονότητας των ΜΜΕ, θεωρώ όμως ότι ο τρόπος και η ένταση με την οποία συντελείται στις μέρες μας έχει ξεπεράσει ακόμη και τα όρια της αισχρότητας.
Μένει μόνο να δούμε εάν οι δικές μας ικανότητες στο να αμφισβητούμε την είδηση που μας σερβίρουν, πριν την κάνουμε κτήμα μας, θα είναι επαρκείς, ή εάν θα πιάσουν τόπο τα χρήματα που με τόσο κόπο συλλέχθηκαν από το υστέρημα του ελληνικού λαού.
Έως τότε θα μου επιτρέψετε να περνάω ένα μικρό μέρος της ημέρας μου ενδίδοντας δίχως αναστολές στην ένοχη απόλαυσή μου να παρακολουθώ την αυθεντική trash-tv.