του Δημήτρη Βεργίνη
-Πώς γράφεις τα κείμενά σου;
-Τι εννοείς;
-Πώς ρε παιδί μου; Κάθεσαι μπροστά σε μια κόλλα. Έχεις θέμα; Έχεις κρατήσει σημειώσεις; Πώς ξεκινάς;
-Κάθε φορά διαφορετικά. Ποτέ δεν είναι ίδιο. Συνήθως μου καρφώνεται στο μυαλό ο τίτλος. Πάνω σ’ αυτόν χτίζω. Αν όχι, τότε ψάχνω ένα τρικ για να ξεκινήσω.
-Τρικ; Δηλαδή;
-Μια υπερβολή, ένα αστείο, μια φράση που κρυφάκουσα, κάτι. Ή έναν διάλογο ας πούμε. Όπως σήμερα.
-Διάλογο; Με ποια αφορμή;
-Με μια ερώτηση.
-Ποια;
-“Πώς γράφεις τα κείμενά σου;”
Ελύτης, Σαραμάγκου, Οδυσσέας Ιωάννου, Πρόδρομος Doe, Μάικλ Τζόουνς, Διονύσης Χαριτόπουλος, Μαρκ Μαζάουερ, Σπύρος Βρεττός, Ζορζ Μπατάιγ, Ρολάν Τόπορ είναι συγγραφείς των οποίων βιβλία, άλλων λίγο άλλων περισσότερο, διάβασα ή απλά ξεφύλλισα τον τελευταίο μήνα. Μαζί με την ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού TIME, το Νόστιμον Ήμαρ, το Press Project και την Εφημερίδα των Συντακτών, το τουίτερ και το σκρολάρισμα στο facebook καθόρισαν τις απόψεις μου, τον τρόπο που μίλησα, έδωσαν γραμμή στις σκέψεις μου και λέξεις στα κείμενα και τις κουβέντες μου στις μπάρες σε αυτό το διάστημα. Ήταν εκεί, στη στίξη και τη ροή του λόγου μου, στη σκέψη κι εν τέλει λίγο πριν το άγγιγμα και το φιλί ετούτων των ημερών. Τι θέλω να πω; Είμαστε τα παιδείας και πληροφορίας παρελκόμενά μας. Δεν έχει αλλιώς. Ποτέ δεν είχε.
Α, και το “Μια χαραμάδα πανικού”, της Μαρίας Παπαγεωργίου. Το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά, την κόκκινη κιθάρα και την κόκκινη γραβάτα, το κορίτσι που τη μια στιγμή γελάει σαν μικρό παιδί και την άλλη τραγουδάει τη δικιά της Μαρκίζα και φτιάχνει κλάματα για τρεις ζωές και εκατό ανεκπλήρωτα σμιξίματα, έγραψε ένα βιβλίο για τις κρίσεις πανικού που τη βασανίζουν χρόνια και χρόνια. Το κορίτσι που όταν μιλάει για το τσόφλι της αγχώνεται, κομπιάζουν οι λέξεις της, είναι το δικό της περίβλημα αλλά πώς να μας πείσει ότι είναι ευαίσθητο στο άγγιγμα και εύθραυστο στην από κοντά ανάσα; Το κορίτσι που ξέρει ότι η σκοτεινιά της κάμαρας δεν έρχεται μόνη, συνήθως κάποιος, ως σκέψη ή ως παρουσία, τη φέρνει μαζί του αλλά στο τέλος, όπως και να ‘χει, μόνη μαζί της θα μείνει να τα βγάλει πέρα. Το κορίτσι που αν έγραφε γι’ αυτό ο Καββαδίας, θα το αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί, που στις συναυλίες του κάθεται κάποια στιγμή στα τύμπανα γιατί εν τέλει ξέρει ότι είναι ολόκληρη ρυθμός, αυτό το κορίτσι έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο που σε πιάνει στην αρχή και σε αφήνει βδομάδες μετά το τέλος του. Όλο το θάρρος του κόσμου κι όλες οι ανάσες που έχασε και της έλειψαν στις κρίσεις της, είναι εκεί μέσα.
Κατά τ’ άλλα το φθινόπωρο προχωράει, ο καιρός επιμένει στα τιραντάκια του, τα κορίτσια στις λιακάδες τους, η Θεσσαλονίκη στο φεστιβάλ κινηματογράφου της κι όλοι, με τα μικρά ή τα μεγάλα μας, προσπαθούμε να μπούμε σε έναν ακόμη χειμώνα που ίσως και να αλλάξει ολόκληρη τη ζωή μας. Τους χειμώνες, λέγανε οι παλιοί στο χωριό μου, κλείνεις την πόρτα το βράδυ για να αφήσεις το κρύο απ’ έξω, κι όταν ένα πρωί την ανοίγεις μπορεί και να ‘χει αλλάξει η εποχή. Μπορεί και να ‘ναι άνοιξη.
-Δηλαδή, αυτό ήταν; Κι έτσι θα το κλείσεις το κείμενο; Πάλι με διάλογο;
-Όχι ακριβώς. Τώρα δε με νοιάζει ο διάλογος. Τώρα δε με νοιάζει καν η κουβέντα μαζί σου. Τώρα το τρικ μου είναι ένα γεγονός και μια φαινομενικά άσχετη ιστορία που θα δώσει και τον τίτλο σε ό,τι ως τώρα έγραψα.
-Να μη σε ρωτάω οπότε…
-Αδιάφορο μου είναι. Όταν τα παράξενα κορίτσια βγάζουν τα παπούτσια και χαϊδεύεις τα δάχτυλά τους, παύουν οι τριγύρω ήχοι. Όταν εμφανίζονται χωρίς να το περιμένεις, είναι σαν το big bang μια Δευτέρα βράδυ που το χάος έπινε καφέ με το τίποτα.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Ρε παιδί μου, για κατακλυσμικά γεγονότα σου μιλάω. Ας πούμε όπως ένα απόγευμα του 2005 που η Kate Moss φορούσε κοντό γκρι σορτσάκι, μαύρο γιλέκο και μπότες πλαστικές, γαλότσες του αγρότη, πηγαίνοντας σε μια συναυλία στο Glastonbury. Έβρεξε, οι γαλότσες λασπώθηκαν. Και; Ένας παπαράτσι τη φωτογράφισε. Μερικές μέρες μετά το στυλ της είχε γίνει παγκόσμια υστερία και το τι μπορεί να γίνει κομψό οριζόταν ξανά. Αυτό λέω. Τώρα κατάλαβες;