Του Δημήτρη Βεργίνη
Εδώ είναι το σημείο προβολής μας στο ατελεύτητο της μόνης μας ευθείας. Εδώ είναι το χνάρι που μένει για δευτερόλεπτα, εκεί που ενώνεται το στεγνό της άμμου με το βρεγμένο απ’ το κύμα που πάει κι έρχεται. Εδώ είναι το σημείο που ένα φιλί μόλις απαλοκάθισε στο μάγουλο κι εδώ είναι το άνοιγμα μιας πληγής πριν καν το αίμα προλάβει να τρέξει. Εδώ είναι εκείνες οι συντεταγμένες που ένα πλοίο εξέπεμψε sos κι εδώ είναι οι άλλες συντεταγμένες που ένα μπουρίνι δίνει τη σκυτάλη σε μιαν άπνοια. Εδώ είναι το ξενύχτισμα, το φλερτ κι η άγρια ένωση των τριών με την τέταρτη διάσταση, είναι το σμίξιμο του τώρα με τον τόπο.
Στο ραδιόφωνο λίγο μετά τα μεσάνυχτα η Τάνια ξεκινάει να τραγουδάει στον Νίκο Γκάτσο για μια σειρά πραγμάτων που ήταν και παραμένουν εδώ. Αφαιρούμαι. Κάνω scroll down στη μέρα την επόμενη, κάνω αναδρομή στις μέρες που πέρασαν. Είμαι εδώ. Και μια σειρά άλλων θεμάτων είναι εδώ. Κύριε Νίκο, ετούτος ο κόσμος -τουλάχιστον προς το καλύτερο- δεν αλλάζει. Όλα εδώ είναι.
- Εδώ είναι η Μαρέβα Μητσοτάκη κι η αθώωσή της από τις εισαγγελικές αρχές για την μη κοινή δήλωση περιουσίας με τον σύζυγό της Κυριάκο Μητσοτάκη. Αφού ήταν εν διαστάσει, λέει το σκεπτικό. Όχι χωρισμένοι, εν διαστάσει. Και του χρόνου ρε παιδί μου, μπορεί και να είναι τσακωμένοι, μπορεί και να μην τους βγαίνουν καλά οι μέρες. Θα πρέπει να τρέχουν στους λογιστές για κοινή δήλωση; Έλα μωρέ! Μέλλων πρωθυπουργός είναι ο άντρας της. Δεν μπορεί να κάνει μούτρα στη γυναίκα του; Τι δηλαδή, θα σπάνε ποτήρια στην κουζίνα και την ίδια ώρα θα σκέφτονται να δηλώνουν τα σπίτια που αγοράζουν μαζί και τους λογαριασμούς που έχουν ίδια κάρτα; Υπερβολές.
- Εδώ είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο αυριανός πρωθυπουργός, ο φιλελεύθερος, ο άριστος, το καλύτερο βιογραφικό της χώρας. Εδώ είναι αυτός ο τύπος που από βήματος βουλής στην ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νομική κατοχύρωση της αλλαγής φύλου είπε αυτολεξεί: “Μίλησα με έναν ειδικό. Μου είπε μια ιστορία ότι πήγε ένα παιδί που του είπε ότι θέλει να αλλάξει φύλο γιατί του το ζήτησε ένας εξωγήινος στον Υμηττό” … Άλαλα τα χείλη των ευσεβών κύριε Νίκο μου…
- Εδώ είναι οι συνεχείς πράξεις βίας, εγκλήματα κατά της ζωής στον Ασπρόπυργο από οργανωμένες ομάδες φασιστών. Είναι το ανεξέλεγκτο και το ανέλεγκτό τους. Είναι η ασυδοσία τραμπούκων αρτυμένη λοστούς και σιδηρογροθιές, μαχαίρια και αλυσίδες. Εδώ είναι και παραμένει ο τρόμος μεταναστών, ανθρώπων που δουλεύουν τη γη, ανθρώπων που πέφτουν θύματα ακραίας εργασιακής εκμετάλλευσης και πάνω από αυτά κάθε μέρα σκέφτονται αν θα επιστρέψουν ασφαλείς στο σπίτι τους, αν θα τελειώσει χωρίς απρόοπτα η βάρδια τους, αν θα συναντήσουν τον νταή, τον ντόπιο χρυσαυγίτη.
- Και μιας και είπαμε για εργάτες γης, μιας και η γη αναφέρθηκε, εδώ κύριε Νίκο είναι το άγριο ξύλο των ανδρών των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη στους υπερασπιστές του δικαιώματος να ζουν σε μια ζωντανή γη∙ στους ανθρώπους της Χαλκιδικής εννοώ. Εδώ είναι τα ματωμένα πρόσωπα, τα ράμματα, τα γκλοπ, οι απωθήσεις, οι κλωτσιές, τα αμέτρητα χτυπήματα. Εδώ είναι τα σκυλιά μιας πολυεθνικής, οι παπαγάλοι της, οι συνοδοιπόροι του καρκίνου, οι μισθοφόροι του οικολογικού θανάτου. Εδώ είναι η “νόμιμη” κρατική βία μιας fake αριστερής κυβέρνησης που θα καταργούσε τα ΜΑΤ.
- Δεν είναι όμως μόνο άσχημα πράγματα εδώ κύριε Νίκο. Είναι και κάτι ομορφιές που ανοίγεις τα πάνω κουμπιά του πουκαμίσου σου και τις ακουμπάς φυλαχτό στο στήθος σου για τα δύσκολα υπόλοιπα τριγύρω. Μια τέτοια ήταν η συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα με τον Παύλο Παυλίδη στο WE στη Θεσσαλονίκη. Χίλιοι άνθρωποι κατέκλυσαν έναν δύσκολο χώρο και δεν έπαψαν να χορεύουν και να τραγουδάν για παραπάνω από τρεις ώρες. Όμορφα, καθαρά πρόσωπα διαφορετικών γενεών που ήξεραν γιατί πήγαν εκεί, που το ζήτησαν, το πήραν κι έφυγαν με αυτό φυλαγμένο στην κιβωτό τους: την ομορφιά λέω. Την ομορφιά που απλόχερα χάρισε ο Παύλος με τα νησιά και τις γαλάζιες νύχτες του, που ανατριχιαστικά πρόσφερε ο Γιάννης με την εμβληματική παρουσία του στη σκηνή. Αλήθεια, πόσες χώρες είχαν ποτέ την τύχη να έχουν έναν ποιητή τέτοιου μεγέθους καταγεγραμμένο στη συνείδηση των πολλών για τρεις δεκαετίες ως τραγουδιστή;
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον “Δρόμο”, τo Σάββατο 14.10.2017
