Του Παναγιώτη Μαρνελή
Η σχέση μου με την παγκόσμια πολιτική ιστορία είναι σχεδόν μηδενική, με τη γεωγραφία των κρατών και τη διαμόρφωσή της ανά τους αιώνες, πάλι θα πω ότι η γνώση μου χωλαίνει. Είναι ωστόσο κάποια γεγονότα, που ακόμη και σε έναν άσχετο έχουν εντυπωθεί, κυρίως λόγω της υπερπροβολής τους από τα εγχώρια είτε τα διεθνή μέσα.
Μια τέτοια ιστορία ξεκινά τον Οκτώβρη του 1998, για να καταλήξει στο ευρύ κοινό μερικούς μήνες μετά, τον Φεβρουάριο του 1999, με πρωταγωνιστή τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, κυνηγημένο ηγέτη του ΠΚΚ, που φέρει τη στάμπα του ανεπιθύμητου προσώπου.
Η περιφορά και η άρνηση πολιτικού ασύλου από διάφορες χώρες τον οδηγούν στην Ελλάδα, όπου σε μια σειρά από… γκάφες θα πω, γιατί είμαι καλοπροαίρετος, μυστηριωδώς ο Οτζαλάν εξαφανίζεται (εκδίδεται), για να καταλήξει στο ξερονήσι Ιμραλί σε πλήρη απομόνωση.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, σχεδόν είχα ξεχάσει τον Αμπντουλάχ, γνωστό και ως Άπο. Μέχρι σήμερα το πρωί. Διότι σήμερα έτυχε να διαβάσω μια είδηση σχετική με την ένταξη του Κουρδιστάν στον Παγκόσμιο χάρτη από τις 25 Σεπτέμβρη. Δεν γνωρίζω για ποιο λόγο, μα αυτή η είδηση μου δημιούργησε μια στιγμιαία χαρά, σαν αυτή που παίρνουμε όταν αποδεικνύεται πως έχουμε δίκαιο σε μια διαφωνία.
Διαβάζοντας την είδηση αυτή, μια εικόνα προβλήθηκε στιγμιαία στο μυαλό μου: Κάπου βορειοδυτικά της Προύσσας, στο ξερονήσι Ιμραλί, σε μια πετρόχτιστη, άθλια, γκρίζα φυλακή κάθεται ένας Κούρδος. Είναι σκουρόχρωμος με παχύ μαύρο μουστάκι. Ταλαιπωρημένος από 20 χρόνια απομόνωσης, μα πάντα δυνατός και αγέροχος.
Δεν ξέρω με ποιό τρόπο, μαθαίνει κι αυτός πως το κράτος του έχει θέση στο χάρτη. Και μέσα στο κελί του, στιγμιαία αλλάζει πρόσωπο. Κάτω από το παχύ μουστάκι του, εμφανίζεται ένα μεγάλο χαμόγελο. Νοιώθει μια στιγμιαία χαρά. Σαν αυτή που νιώθουμε όταν αποδεικνύεται πως έχουμε δίκαιο σε μια διαφωνία.