Ότι ο Μεγαλέξανδρος ήταν εκπολιτιστής και μέγας του ελληνικού πολιτισμού (και όχι ένας ακόμα σφαγέας και εξολοθρευτής πολιτισμών), είναι ένας “εθνικός μύθος”.
Ότι το Βυζάντιο ήταν η δεύτερη φάση της ιστορίας του Ελληνισμού και φυσική συνέχεια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και ότι η Κωνσταντινούπολη ήταν (και θα είναι) η “φυσική” μας πρωτεύουσα, είναι ένας “εθνικός μύθος”.
Ότι στο Ζάλογγο, οι Σουλιώτισσες πριν πηδήξουν στον γκρεμό για να γλυτώσουν από τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά, τραγουδούσαν (σε άπταιστα ελληνικά κιόλας) ότι «στην στεριά δεν ζει το ψάρι, ουδ’ ανθός στην αμμουδιά», είναι ένας “εθνικός μύθος”.
Ότι στην επανάσταση του 1821, όλοι οι οπλαρχηγοί και οι καπεταναίοι ήταν Έλληνες (και όχι Αρβανίτες ή και Αλβανοί), είναι ένας “εθνικός μύθος”.
Ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός “βλόγησε” τα άρματα, ότι η εκκλησία βοήθησε την επανάσταση (και δεν ήταν εχθρός της) και ότι κατά την Τουρκοκρατία υπήρχαν “κρυφά σχολειά”, είναι και αυτά “εθνικοί μύθοι”.
Ότι ο Ελληνικός στρατός δεν έκανε και αυτός εγκλήματα στην Μικρασιατική Εκστρατεία κατά του τουρκικού πληθυσμού και ότι ήταν ευγενικά παλικάρια με γαλλικά και πιάνο, είναι ένας “εθνικός μύθος”.
Το ότι ο Βενιζέλος ήταν “εθνάρχης” και “δημοκράτης” και δεν εκτελούσε συνδικαλιστές και όποιον γενικά διαφωνούσε, δεν έφερε το “Ιδιώνυμο” και δεν έκανε ότι ήθελε (ακόμα και απόπειρες πραξικοπήματος), είναι ένας ακόμα “εθνικός μύθος”.
Ότι οι ταγματασφαλίτες πολεμούσαν τον “κομμουνιζμό” και όχι ότι ήταν τσιράκια των Ναζί επειδή δεν έφταναν τα γερμανικά στρατεύματα να αντιμετωπίσουν τους αντάρτες της Αντίστασης και έκαναν την βρώμικη δουλειά τους, είναι ένας “εθνικός μύθος”.
Ότι δεν επηρέασε το ρου της εξέλιξης του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, η Μάχη της Κρήτης και η συγκλονιστική, κατά γενική ομολογία, αντίσταση των Κρητών κατά των Ναζί εισβολέων, δεν είναι η κατάρριψη ενός “εθνικού μύθου” αλλά η διαστρέβλωση της παγκόσμιας ιστορίας.
Κάθε μικρή ή μεγάλη αντίσταση, κάθε δολιοφθορά, κάθε γέφυρα που ανατινάχτηκε με αποτέλεσμα να διακοπεί η τροφοδοσία του ναζιστικού στρατού, κάθε ναζί αξιωματικός που εκτελέστηκε, ο αντάρτης στα Ελληνικά και στα Γιουγκοσλαβικά βουνά, ο σαμποτέρ από την Αμβέρσα, ο στρατιώτης που θυσιάστηκε στην Γαλλία, κάθε σπίτι που προκειμένου να μην πέσει στα χέρια του εχθρού ένας Σοβιετικός στρατιώτης ή πολίτης στο Στάλινγκραντ έδωσε μια μάχη γι’ αυτό το σκοπό μέχρις εσχάτων, όλα αυτά μαζί κάνουν ένα σύνολο που κατάφερε την ήττα του Ναζιστικού στρατού.
Το να παίρνεις μια μεμονωμένη μάχη/δολιοφθορά/στρατιωτική επιχείρηση και να λες ότι αυτή δεν κέρδισε τον πόλεμο, εκτός από το ότι ακούγεσαι γελοίος, σίγουρα αποβλέπεις κάπου και στην συγκεκριμένη περίπτωση του ιστορικού από τα Lidl, Ρίχτερ, στο να ξεπλύνεις τον ναζισμό και τα εγκλήματα του κατά της ανθρωπότητας και να αναθεωρήσεις με κωμικοτραγικό τρόπο την Ιστορία μιλώντας για ξανθούς ιππότες από την Βεστφαλία με ανώτερα ιδανικά από τους “βάρβαρους και ημιάγριους” Κρήτες που έσφαξαν (άκου εδώ οι χασάπηδες τι ‘κάναν!..) τους ευγενείς αλεξιπτωτιστές της Αγίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας του Χίτλερ.