Ύστερα από την πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, ξεκίνησε ένας μεγάλος λόγος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, σε κύκλους πολιτικής και διεθνολογίας, περί ενός μεγάλου πολέμου που πιθανώς θα ξεκινούσαν η Γαλλία και οι συμμαχικές τις δυνάμεις εναντίον του ISIS. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες γίνεται σε σοβαρό επίπεδο κουβέντα για ισχυρή και συντονισμένη επίθεση κρατών απέναντι στο ISIS. Άρχισαν αμέσως να οργιάζουν σενάρια που μιλούν για αρχή Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, μιας ακόμη θλιβερής καμπής της σύγχρονης ανθρώπινης ιστορίας.
Εν μέρει αυτά τα σενάρια θα μπορούσαν να είναι αληθή. Αν θεωρήσουμε ότι η μορφή των συσχετισμών έχει μεταβληθεί, δηλαδή, από μια ενδοευρωπαϊκή ρήξη με παγκόσμιες αντιδράσεις και συρράξεις σε πολλαπλά επίπεδα, όπως ήταν ο Α’ Παγκόσμιος και πολύ περισσότερο ο Β’, σε μια Αμερικανική, Ευρωπαϊκή και κατά σποράδες Ασιατική συμμαχία ενάντια του Ισλαμικού κράτους, τότε μπορούμε να μιλήσουμε με όρους παγκοσμιότητας.
Δεν μπορούμε όμως να μιλήσουμε με όρους έντασης ενός Παγκόσμιου Πολέμου. Το Ισλαμικό κράτος δεν διαθέτει τεχνικές ικανότητες, ισχύ και πεδία δυνάμεων αρκετά ώστε να αναπαραστήσει ρόλο σημαντικό απέναντι σε μια συσσώρευση δυνάμεων όπως των προαναφερθέντων. Είναι βέβαιο ότι άπαξ και οργανωθούν συμμαχίες τέτοιου μεγέθους και ισχύος, που περιέχουν τις ΗΠΑ, την Ρωσία και τις ισχυρές χώρες της Ευρώπης, ενάντια στο Ισλαμικό κράτος με αποφασιστική διάθεση εξόντωσης του, αυτό θα ηττηθεί εκπληκτικά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Παρά την τεχνική και οργανωτική βελτίωση σε ζητήματα πολεμικών τακτικών που έχει επιδείξει το Ισλαμικό κράτος το τελευταίο διάστημα, παραμένει ασύγκριτα αδύναμο σε τέτοιους συσχετισμούς, γεγονός που το γνωρίζουν καλά οι δυνάμεις που το εχθρεύονται. Το ζήτημα είναι ότι οι δυνάμεις αυτές εξ αρχής δεν επέδειξαν διάθεση εξόντωσης του Ισλαμικού φασισμού στην Ανατολή, όσα υποκριτικά δάκρυα κι αν χύνουν τώρα, μετά τις επιθέσεις στο κέντρο του Παρισιού. Αντίθετα, ενίσχυσαν τον εξτρεμισμό και την επέκταση του Ισλαμικού φασισμού δια της πολεμικής τροφοδότησης του, κι όχι προσφάτως, αλλά εδώ και περισσότερο απο μια δεκαετία.
Γνωρίζουν πως αν θέλουν κι αν συνεργαστούν με τακτική, μπορούν να αφανίσουν εντελώς από τον χάρτη το ISIS, σε όλες τις τοποθεσίες που αυτό δραστηριοποιείται. Δεν το επιχειρούν όμως εδώ και καιρό καθώς έχουν κέρδη από την ύπαρξη του Ισλαμικού κράτους, οικονομικά και πολιτικά. Οι χώρες που εναντιώνονται φαινομενικά στο ISIS έχουν αποκομίσει τεράστια κέρδη από τις βιομηχανίες όπλων και φαρμάκων λόγω των συνεχών πολεμικών συγκρούσεων, δεδομένο που καλύπτει πολύ εύκολα μαύρες τρύπες στις οικονομίες τους μετά την κρίση του 2008, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οφελούνται σε οποιοδήποτε επίπεδο οι πολίτες αυτών, πέραν του ότι ζουν σε κράτη τα οποία πλένονται με αίμα αθώων. Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών, δια του εκφοβισμού των πολιτών τους για το Ισλάμ και έπειτα δια της επίθεσης κατά αυτού, αποκτούν πολιτική ισχύ και συνεπώς συνέχεια της κυριαρχίας τους. Όλα για την ασφάλεια των πολιτών. Αν τους κάνεις να νιώθουν ασφαλείς απομακρύνοντας του κινδύνους που ο ίδιος προκάλεσες, σε ψηφίζουν.
Ο πόλεμος, βέβαια, οποιασδήποτε κλίμακας κι αν εν τέλει ονομαστεί, ήδη ξεκίνησε – αν μπορούμε να μιλάμε τυπικά με όρους αρχής και τέλους. Οι βομβαρδισμοί της Γαλλίας, που πιθανότατα θα κλιμακωθούν, έχουν ήδη αρχίσει να μετρούν εκατοντάδες νέα θύματα άμαχου πληθυσμού. Η σπασμωδική και επιπόλαιη επίθεση του Γαλλικού κράτους -ούτε ένα εικοσιτετράωρο μετά τις τρομοκρατικές ενέργειες- είναι ολοφάνερα κίνηση αδιάφορη για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στους απλούς ανθρώπους της Συρίας, που ουδεμία σχέση έχουν με το Ισλαμικό κράτος. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και παρέα μόνο με την αυταρέσκεια του παντοδύναμου ευρωπαϊκού πολιτισμού, επιτίθενται ατάκτως σε περιοχές που ζουν παιδιά, άστεγοι και εξαθλιωμένοι άνθρωποι.
Είναι γνωστό ότι οι κατακτήσεις του ISIS τελευταία είναι πολλές και παρεμβάλλονται μέσα σε εδαφικότητες τις οποίες ζουν απλοί και ανυποψίαστοι άνθρωποι. Είναι, επίσης, γνωστό ότι αν πράγματι χρειάζεται να εξοντωθεί το ISIS πολεμικά θα υπάρξουν παράπλευρες απώλειες, όπως συμβαίνει πάντα όταν επικρατεί η βαρβαρότητα. Οι βομβαρδισμοί, όμως, είναι ένδειξη αδιαφορίας. Αδιαφορίας για την οποία κατηγορούν τους Ισλαμιστές, επαναλαμβάνοντας την στην πορεία οι ίδιοι, υποκριτές ευρωπαϊκής καταγωγής καθώς είναι.
Αν πραγματικά ήθελαν όμως να εξαφανίσουν το ΙSIS, πρώτα απ’ όλα θα σταματούσαν να το τροφοδοτούν. Δεκάδες χώρες είναι μπλεγμένες μέσα σε αυτό το έγκλημα, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Από την Αμερική μέχρι την Ρωσία, όλοι τους τάισαν το τέρας που τρώει αθώους και τώρα με θεατρικές παραστάσεις ισχύος προσπαθούν να συνεισφέρουν στην δολοφονία αθώων, χωρίς επί της ουσίας να σκοτώνουν το τέρας. Σταματώντας τον εφοδιασμό κάθε είδους των Ισλαμιστών, η δύναμη τους θα παρέλυε καιρό πριν και δεν θα σημειώνονταν ούτε οι επιθέσεις, ούτε θα εμφανιζόταν καμία απολύτως ανάγκη για μεγιστοποίηση των αιματηρών επεμβάσεων στην Συρία. Αφού σταματούσαν να το στηρίζουν, θα μπορούσαν πιθανώς να προχωρήσουν και σε χερσαίες πολεμικές επιχειρήσεις σε πολύ συγκεκριμένες περιοχές, ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο για τους αμάχους. Φυσικά, όμως, καμία απολύτως διάθεση δεν έχουν ούτε να εξοντώσουν ολοκληρωτικά το ISIS, αφού κερδίζουν χοντρά από αυτό, ούτε να προσέξουν μην τραυματίσουν αθώους. Δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους ανθρώπους εκεί και το αποδεικνύουν συστηματικά εδώ και δεκαετίες.
Σαν να μην έφταναν δε όλα αυτά, μετατρέπουν και την Ευρώπη ταχύτατα σε ένα αεροστεγές φρούριο. Μια Ευρωναζιστική αυτοκρατορία κλειστών συνόρων που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να εισέρχεται σε αυτήν αν δεν ταιριάζει στα πρότυπα ασφάλειας των υπηκόων της, δηλαδή λευκούς μικροαστούς με πολιτικό πολιτισμό και Γαλλική σημαία σε εικόνα προφίλ. Το κόστος της ασφάλειας είναι ο περιορισμός της ελευθερίας, και οι ευρωπαίοι εν πολλοίς πραγματικά το ζητούν αυτό, αδιαφορώντας για τα εκατομμύρια αβοήθητων ανθρώπων που έρχονται σωρηδόν από την Ανατολή, απ’ όπου θα συνεχίσουν να έρχονται περισσότεροι λόγω των νέων επιθέσεων, αφήνοντας τους στο έλεος μιας μοίρας που εξακολουθεί να μας θυμίζει πόσο ανελέητη μπορεί να γίνει. Γιατί ο δικός μας ο πολιτισμός πρέπει να διαφυλαχθεί, ενώ ο δικός τους όχι. Aν για τα σημερινά χάλια ευθύνονται οι άνθρωποι που ασπάζονται τον Ισλαμικό φασισμό, λόγω του υπερβολικού θρησκευτικού φανατισμού και της μανίας για Δυτικό αίμα, ή η Δύση και η Ρωσία που τον ανέθρεψαν, είναι μάταιο ακόμη και να διερωτάται. Η πραγματικότητα δεν είναι ένα φαινόμενο μονοπαραγοντικό, ούτε καν πολυπαραγοντικό, αλλά απειρο-παραγοντικό. Αμέτρητα δεδομένα οδηγούν σε κάθε αποτέλεσμα, όλα περιπλεκόμενα εντελώς ασυντόνιστα σε ένα ενιαίο φάσμα που αποτελεί το Υπαρκτό. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε παράγοντας συνεισφέρει το ίδιο στο τελικό αποτέλεσμα. Εν προκειμένω, την κύρια ευθύνη την φέρουν όσοι ενίσχυσαν το ISIS με κάθε μέσο προκειμένου να βγάλουν κέρδος. Ο ίδιος ο πολιτισμένος κόσμος προκάλεσε τον αυτοτραυματισμό του, και τώρα ως ψυχοπαθής ασθενής αναρωτιέται το γιατί. Λίγη σημασία έχουν όμως όλα αυτά, οι εκατόμβες πάλι θα απλωθούν στους δρόμους.
Τώρα θα επικρατήσει η επιβολή των όπλων. Το κύμα έχει ήδη σηκωθεί και τα γεγονότα τρέχουν, χωρίς κανένας να μπορεί να μπει μπροστά και να τα σταματήσει – ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Τα όπλα μαζικής καταστροφής θα μιλήσουν δυνατά. Γιατί έτσι καθορίζεται η ισχύς ενός πολιτισμού, από το πόσο προηγμένα είναι τα όπλα τα οποία χρησιμοποιεί. Ε, σαφώς η Γαλλία και οι φίλες της είναι πολύ πιο μπροστά από την Συρία. Τώρα θα πρέπει να το αποδείξει και εμπράκτως.
Κανένας δεν ξέρει αν θα πάψει ποτέ ο πόλεμος γενικά. Πιθανώς να μην χρειάζεται και απάντηση αυτό το ερώτημα, ίσως είναι λάθος διατυπωμένο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πολεμάμε με τα λάθος άτομα. Αυτοί που πρέπει να θεωρούνται ως πραγματικοί αντίπαλοι είναι άλλοι, πιο αθέατοι, λίγοι, και λίγο-πολύ γνωστοί σε όλους μας. Είναι αυτοί που τώρα μετράν τα κέρδη τους, καθώς εμείς μετράμε θύματα.