Ποιος στο διάολο ψηφίζει Χρυσή Αυγή;
Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 εμφανίστηκε εκλογικά και κοινοβουλευτικά. Την αγνόησα και θεώρησα ότι θα αυτο-εξευτελιστεί και θα εξαφανιστεί. Έκανα λάθος. Οι εκλογές του Ιουνίου 2012 τη βρήκαν ενισχυμένη. Κάθε φορά που περίμενα τη δύναμή της να καμφθεί, εκείνη, στην επόμενη γωνία, φούντωνε.
Και ήταν πολλές οι γωνίες, με σημαντικότερη τη δίωξή της. Παρακολουθήσαμε το κυνήγι των Ελλήνων Ναζί από μία “ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του” κυβέρνηση, κυνήγι που την ανέδειξε αντί να την χτυπήσει. Με στρατηγικές κινήσεις από μέρους του συστήματος που παραπέμπουν είτε σε επιτήδειο ή σε κρετίνο: βλακώδεις κατηγορίες, διασυρμός στις κάμερες με τις χειροπέδες, προφυλακίσεις, δημιουργία μύθου τύπου Αλ Κάιντα με τρεμάμενα βίντεο από δήθεν στρατιωτικού τύπου εκπαίδευση.
Γεγονός, πάντως, είναι ότι δεν μπορούσα πλέον να την αγνοώ, έχοντας κάνει λάθος κάθε φορά. Έπρεπε να ξεκινήσω να σκέφτομαι σοβαρά το γρίφο της ψήφου στη Χρυσή Αυγή.
Πώς ψηφίζουν οι Έλληνες
Η ψήφος στην Ελλάδα σήμερα ως επί το πλείστον δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιημένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Νέα Δημοκρατία δεν ψηφίζουν οι νεοφιλελεύθεροι, ψηφίζουν οι πολιτισμικά δεξιοί (πατρίς – θρησκεία – μη μου μιλάς για θεωρία – έχω ένα μαγαζάκι και πουλάω σουβενίρ), ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν όσοι θυμούνται ότι ο Αντρέας έφτιαξε το δρόμο στο χωριό, ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει o κόσμος που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει, είναι εν γένει απροσδιόριστα αριστερόστροφος, καθώς και όλος ο λίγο πιο συνειδητοποιημένος πρώην καραμανλικός μεσαίος χώρος που δεν έχει καμία σχέση μήτε με την αριστερά μήτε με την οικολογία αλλά καταλαβαίνει θεμελιώδη οικονομικά. Η καθαρή ιδεολογική ψήφος περιορίζεται στο ΚΚΕ από τη μία και στο συνονθύλευμα Τζήμερου – Λυμπεράκη – Σκυλακάκη από την άλλη.
Είναι διαδεδομένη η άποψη, στηριγμένη στα ιδεολογικά κείμενα της οργάνωσης που βρίσκει κανείς σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, ότι η εκλογική της βάση συγκροτείται από συνωμοσιολάγνους, αντισημίτες και ναζί. Στην πραγματικότητα, όντας οι λιγότερο καλλιεργημένοι, η πλειονότητα των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής αμφιβάλλω ακόμα και αν έχουν μπει ποτέ στην ιστοσελίδα της, πόσο μάλλον να έχουν προβεί στην πράξη της ανάγνωσης κειμένων.
Ψήφος δίκαιης περιφρόνησης
Η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι η περιφρόνηση προς τη λεγόμενη δημοκρατία μας. Και το εννοώ με δύο τρόπους. Υπάρχουν δυο πιθανοί ορισμοί για τη δημοκρατία: ο ένας είναι αυτός που προτιμώ προσωπικά, δηλαδή το καθεστώς που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών χωρίς τη δημιουργία μύθων, και ο δεύτερος είναι η αυτοκυβέρνηση, δηλαδή η με κάποιον τρόπο θεσμοθέτηση της κοινωνίας ως εντολέα του τρόπου διακυβέρνησης.
Σήμερα δεν έχουμε δημοκρατία με καμία από τις δύο έννοιες. Και τα πιο άγρια και πνευματικώς αδιαμόρφωτα κομμάτια του πληθυσμού αυτό το εκφράζουν βλακωδώς αλλά αυθεντικά και λαϊκά σε αυτό που πιστεύουν ότι είναι η περιφρονητική προς το σύστημα ψήφος: τη Χρυσή Αυγή. Η ψήφος αυτή είναι ο λιγότερο σοφιστικέ τρόπος για να εκφράσεις κάτι που είναι ήδη απολύτως αλήθεια: ότι δημοκρατία, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει, οπότε γιατί να την προσποιούμαστε…
Η Αντιμετώπιση
Η πιο βαρετή φράση που θα μπορούσε σε αυτό το σημείο να ακούσει κάποιος που ψήφισε Χρυσή Αυγή είναι “αυτό όμως δεν είναι λύση”. Ακριβώς αυτό όμως θα επαναλάβω. Όχι όμως γιατί η Χρυσή Αυγή είναι “φασιστική απειλή”. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτα άλλο από μία άτακτη ομάδα από κατά τόπους συμμορίες. Οι συμμορίες αυτές περιλαμβάνουν ιδεολόγους του ναζισμού, γυμνασμένους μικροεγκληματίες και καθημερινούς ανθρώπους που οι συνθήκες τους έκαναν στρατιώτες των συμμοριών και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών. Χρηματοδοτούνται από μικρά και μεγαλύτερα συμφέροντα που χρειάζονται εξυπηρετήσεις σε τοπικό επίπεδο (διάλυση κινημάτων, συμβόλαια της νύχτας, λαθρεμπόριο κτλ) και στρατολογούν απογοητευμένους ονεδίτες.
Ο μύθος της Χρυσής Αυγής ως μία επικίνδυνη πολιτική και εγκληματική οργάνωση με κεντρικό σχεδιασμό και στιβαρή καθοδήγηση είναι κι αυτός βαρετός, όπως βαρετή είναι και η επίκληση στο συναίσθημα που επιχειρείται για να απομακρυνθεί ο κόσμος που πιστεύει σε αυτούς τους μύθους και δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτό. Υποθέτοντας, φυσικά, ότι θα επαναπατριστεί στο συντηρητικό χώρο. Βαρετό!
Εξίσου βαρετός, όμως, είναι και ο αντιφασισμός του αντιεξουσιαστικού χώρου, καθώς και ο θολά αριστερός ή απολιτίκ πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος που θυμήθηκε τον αντιφασισμό, αλλά ποτέ δεν παρενέβη για τίποτα σοβαρό την εποχή που ο φασισμός των μνημονίων ψηφιζόταν στη βουλή. Ο αφοριστικός λόγος, μαζί με την περιθωριοποίηση των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, είναι τα μόνα εύκολα. Είναι όμως αναχρονιστικά ημίμετρα που βλέπουν τους ανθρώπους αυτούς αφ’ υψηλού. Ο Χαρούλης που τραγουδάει σε μια πλατεία για τον Παύλο Φύσσα δεν θα διώξει το φασισμό, ούτε την πείνα και την εξαθλίωση που τον γεννά.
Χρειάζεται ένα κίνημα με πρόγραμμα, στρατηγική και ηγεσία για να στραφεί ο λαός προς τις λύσεις αντί του μηδενισμού, την πρόοδο αντί του φασισμού, την ανατροπή αντί της ψήφου σε ελεγχόμενα υποκείμενα. Χρειάζεται καλλιτεχνικό έργο, που να μιλάει στην ψυχή του λαού, όχι για τον φασισμό του Μιχαλολιάκου αλλά για τον φασισμό της πτωχοτραπεζοκρατίας και την πραγματική ολιγαρχία που του τρώει τις σάρκες. Χρειάζεται λόγος και τέχνη όχι ιδεολογικής θολούρας, απογοήτευσης και μετανάστευσης, αλλά ψυχικής ανάτασης και αυτοπεποίθησης στον κόσμο ότι μπορεί να κρατήσει στα χέρια του το δικό του αύριο.