Από τον Χάρη Ζάβαλο
“Πολυτεχνείο” δεν είναι η Δαμανάκη και οι κουτσομούρες της στην Κομισιόν, ο Λαλιώτης, ο Παπουτσής, ο κάθε οπορτούνας βολεψάκιας πασοκοσυριζαίος.
Δεν είναι τα παραμύθια του Μπογδάνου και η σπίλωση όλων όσων έδσαν την ζωή τους για την ελευθερία. Δεν είναι τα ψέμματα της κάθε φυλλάδας και η προσπάθεια ξεπλύματος του Τσίπρα και του Βούτση και η κάθε κάλπικη κατάθεση στεφάνου για τα μάτια του κόσμου στα μνημόνια ντύνεσαι φως μου.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι ένα σύμβολο αντίστασης στο πέρασμα των χρόνων. Ένας παλλαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην ανθρωποκτόνο χούντα μιας δράκας αξιωματικών που βάλαν την Ελλάδα στον γύψο και τις ζωές στην φορμόλη.
Είναι ένας φόρος τιμής για κάθε βασανισμένo στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας, στα κρατητήρια της ΕΑΤ/ΕΣΑ στους Αμπελόκηπους. Για τον Παναγιώτη Έλη που εκτελέστηκε εν ψυχρώ στον ιππόδρομο τις πρώτες μέρες στου πραξικοπήματος. Για τον αξιωματικό Σπύρο Μουστακλή που έμεινε παράλυτος απο τα βασανιστήρια των συναδέλφων του γιατί ήταν πάντα καλύτερός τους και δημοκράτης. Είναι για τον φοιτητή Κώστα Γεωργάκη που αυτοπυρπολήθηκε ζωντανός στη Γένοβα, προς ένδειξη διαμαρτυρίας για την χούντα φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάδα, κάτω η δικτατορία». Είναι για τον Αλέξανδρο Παναγούλη που δεν συμβιβάστηκε ποτέ, που εντοιχίστηκε απο τους βασανιστές του και δεν σταμάτησε να μάχεται ακόμα και όταν ο Θεοδωράκης μίλαγε για ψευτοδιλήμματα περί Καραμανλή και τάνκς και έτσι ένα βράδυ τον δολοφόνησαν σε ένα “τροχαίο” στην Βουλιαγμένης.
Είναι για τον Μιχάλη Μυρογιάννη που ο πραξικοπηματίας συνταγματάρχης Ντερτιλής εκτέλεσε εν ψυχρώ στην συμβολή Πατησίων και Στουρνάρη, το μεσημέρι της 18ης Νοεμβρίου του 1973.
Είναι για τον Μιχάλη Καλτεζά που οι μπάτσοι που πυροβολούσαν στο ψαχνό τον κόσμο τις ημέρες του Πολυτεχνείου, συνέχιζαν να οπλίζουν το όπλο του Μελίστα 12 χρόνια μετά. Είναι και για τους υπόλοιπους 23 νεκρούς εκείνων των ιστορικών ημερών που ποτέ δεν θα ξεχαστούν, όσο και αν κάποιοι θέλουν να διαγράψουν και να ατιμάσουν. Είναι για κάθε εκτοπισθέντα και βασανισθέντα δημοκράτη πολίτη στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Γυάρου και του Άη Στράτη.
Η 17η Νοεμβρίου είναι το μνημείο για μια δημοκρατία που δεν ήρθε ποτέ, όμως κάποιοι την οραματίστηκαν και πάλεψαν για αυτήν.Και όσοι την λοιδορούν και την χλευάζουν είναι αυτοί που δεν πάλεψαν και δεν θα παλέψουν ποτέ για τίποτα και για το μόνο που νοιάστηκαν είναι για το άδειο τους κουφάρι.