Από τον Γ.Γ.
Πολύβουες στοές, από συζητήσεις, από επιφωνήματα, από φιλιά, από κραυγές , από μελωδίες φτιαγμένες από soundtracks της ζωής περαστικών , από ποτήρια να τσουγκράνε αλλά και από σχέσεις να σπάνε, να ραγίζουν αργά και σταθερά, έρμαια επιλογών, ανοχών, οίκων, ενοίκων, και αδέσποτων ορίων που στροβιλίζονται με το ρυθμό που επιτάσσει το χρήμα.
Έκδοση συναισθημάτων σε περιορισμένους χώρους με καλεσμένους απωθημένα, μοιρολατρίες και προβλήματα, γίνονται πρωτοσέλιδα πια σε τοίχους, όχι αυτούς που ίσως κατάλαβες, όχι στο δρόμο, καταλαμβάνουν χώρο περιορισμένο, συμπιεσμένη δόση αλήθειας που δύσκολα διακρίνεις, ψάχνεις ένα τοίχο , όχι αυτόν όμως, γιατί δεν μπορείς να χτυπήσεις το κεφάλι σου θα σπάσει, ο νοών νοείτο…
Η οθόνη απομυζεί τις τελευταίες απόπειρες ζωής που μετατρέπονται μέρα με την μέρα σε εθελούσιες απόπειρες αυτοκτονίας, χρονοκτονίας που δίνει μια δυσάρεστη οσμή σε όσους αναπνέουν ακόμα. Άνθρωποι απορημένοι με το θέαμα που αντικρίζουν, ανήμποροι να αντιδράσουν, χωρίς ανοχή, χωρίς εκτίμηση, χωρίς αξίες, αυτό το βλέμμα τους όσο το παρατηρώ, δεν βρίσκω χαρά, ευτυχία, βρίσκω μίσος και απέχθεια για την κατάσταση στην οποία ζουν, αλλά έχουν προσπαθήσει για να ζήσουν μια τέτοια και τώρα αναρωτιούνται εάν την ήθελαν πότε πραγματικά καταρριώντας.
Μια βάρκα προσφύγων μες στην ιδία τους την χώρα, χωρίς πηδάλιο, χωρίς κυβερνήτη, χωρίς καύσιμα και το σημαντικότερο χωρίς όρεξη και εσύ μου λες να μην πηδήξω έξω; Για να πνιγώ μες στην βάρκα; Γιατί πνίγομαι και δεν είναι από το νερό είναι από αυτούς, από τα κατάρτια τους, από τα κανόνια τους. Τα καράβια ταξιδεύουν όμως εμείς είμαστε κολλημένοι εδώ (;), αλλά έχουμε χρόνο …Έλα να φύγουμε, έλα …και κράτα μου το χέρι …