Από τη Βάλια Κάλντα
Άμα θες να ζυγισεις την αντοχή και το βάθος του κόσμου, δοκίμασε τον στις γλυκαναλάτες μαλακίες. Μην προσμετρήσεις την αντοχή ως μια μονάδα μέτρησης που αντέχει στην σκληρότητα ή στην απαξίωση, μην τους ζυγίσεις στην ηδονή του μαζοχισμού, μα δοκίμασε την αντοχή τους όταν τους παραδίνεσαι, μέτρησε τη συστολή και τη διαστολή στην εγγύτητα, αν όταν λες το σ’αγαπώ άξαφνα τους φαντάζεις τοσοδούλης και απειλητικός, στέλνε τους ποιήματα, πολλά γλυκανάλατα ποιήματα και σκυλάδικα και λουλούδια και παρατήρησε τους όταν τους λες “μ’αρέσεις” αν τρέχουν να καθίσουν σε μια νέα θέση εξουσίας.
Παρατήρησε τους στον έρωτα όταν τους παραδίνεσαι αν σε κρατάν στα δόντια τους, εάν θαρρούν πως ξέχασες τα παζάρια που προηγήθηκαν. Δες τους ανθρώπους πώς μεταμορφώνονται. Πώς απειλούνται ευκολότερα από τους μελωμένους στίχους παρά απ’τα μπινελίκια, πως εκλαμβάνουν το άγγιγμα ως απειλή της ανελεύθερης ελευθερίας τους. Πώς χάνονται μετά τις μεγάλες καταιγίδες της στοργής ή πώς φοράνε το κοστούμι της δουλειάς τους μετά τις πρώτες λέξεις της αγάπης, υιοθετώντας μέτρα περιοριστικά και συμβεβλημένη τυπικότητα, πώς επιμένουν να μιλούν για τον καιρό.
Κυρίως όμως επίτρεψέ σου το μελό. Είναι μια άσκηση αντοχής, όπως αυτήν, να υποφέρεις όταν γράφεις ξιπασμένα, να νιώθεις σαν ένα βουνό αναξιοπρέπειας που γίνεται κουβάρι, μα κι έτσι πάλι να επιμένεις να είσαι. Πορτραίτο μιας καρδιάς που φλέγεται. Έστω εμετικά. Έστω φλώρικα.
*Ευχαριστούμε θερμά τη Βάλια Κάλντα, για την εμπιστοσύνη.