Post Conium

By Nikos LeFou Pierrot Ziakas

Δεν πιστεύω στην τύχη
αλλά μόλις το βλέμμα μου
έπεσε στο εικοστό δεύτερο λεπτό
μιας ενδεκάτης μέρας
τότε που δεν τραβάει μαχαίρι
ούτε ουρλιάζει ο θάνατος στις καταλήψεις
ό,τι έχει απομείνει
είναι εκείνο το ανάμεσα
που προλάβαινες λέει
να ήσουν παιδί
ο έρωτας να είναι όλα εκείνα τα παγώτα
που δεν είχες το καλοκαίρι
ο Μητροπάνος πριν το πάνκ
σ’ ένα Toyota Corolla του 72′
η Έλλη και το στριπτιτζάδικο
η πρώτη φορά
η προσαγωγή
η απογοήτευση των πεντε ετών
μαθαίνοντας πως δεν φυλακίζεται ένα κύμα
και τωρα μουδιάζεις με ταιλανδέζικη ξήγα.
Το ροκ εν ρόλ δεν λέει ιστορίες
περιφέρεται ανάμεσα απ’ τα πόδια
τρικλοποδιές , σπασμένα σαγόνια
φτύνοντας δόντια
και μια παιδική ηλικία.
Λένε πως τα νύχια μας μεγαλώνουν
το φθινόπωρο
φτάνουν μέχρι και τα πέντε τσιγάρα χρόνο
γυροφέρνεις ένα συνηθισμένο αστείο
με δυο παγάκια
κι όλο λες πως θα πας
κι όλο γελάς μ’ αυτό.
Κάτι έχει κάνει λαμαρίνα το δέρμα μου
και στριμώχνομαι ανάμεσα στα λεωφορεία
για να νιώσω κάτι
στραπάτσο
σιγόντο
φόκο / ποιός ξέρει ;
Και πάλι από την αρχή το μάθημα.
Θα είναι αργά όταν το δάχτυλο
θα έχουν στραμμένο σε σένα
αλλά όλα τα υπολοιπα θα δειχνουν αυτούς
και θα είναι αργά πάλι / κάτι θα είναι.
Γρατζουνάει ένα όνομα τη γλώσσα σου
όνομα μιας ηλικίας που χάθηκε
μη με αποπαίρνεις κι εσύ
έμαθα να μιλάω με ταινίες
αφού με τις λέξεις σκοτωνόμαστε
ένα χαζό παιχνίδι με τους φίλους σου
ψάχνοντας λέξεις που αρχιζουν απο ΦΛ- , άνω τελεία.
Στη λέξη φλέβα κρατήσαμε ενος λεπτού σιγή
έκτοτε με αμερικάνικες σειρές
κι ένα όνειρο που ξέπεσε κάπου στο μεσοβδόμαδο
ένα σάπιο ζαμπόν απο μέρες στο ψυγείο
κι η λέξη θάνατος σε όλες τις πτώσεις.