Από τον Θανάση Ξένο
Γίνηκε η βία γύρω μας τόσο οικεία που οι δράκοι δε μας τρομάζουν. Τους ήρωες κλείσαμε σε ένα κελί και πια κανέναν δεν περιμένουμε για να μας σώσει. Πρέζα και σύριγγες στους δρόμους δεν μας ταράζουν. Μήλο κανένας δε χρειάζεται να κοιμηθεί, μας αποχαύνωσε η τηλεόραση.
Παλάτι κάνανε οι άστεγοι το χαρτόνι. Τους άδειους τσίγκους βατράχι έντυσαν για να φιλήσεις. Θαρρείς πως μίκρυναν, γινήκαν νάνοι. Μιας και η Χιονάτη άλλαξε δρόμο μην της μιλήσεις.
Κάποιοι αποκρίθηκαν, πάντα πιστεύαμε σ’ αυτά, ποτέ δεν πάψαμε. Ένας τραγούδησε, τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια ούτε και ψέμα. Και ήταν και εκείνοι που είχαν τους λόγους τους και δεν πιστέψανε ποτέ ούτε και ψάξανε. Πες μου μονάχα, πως να πουλήσει η ιστορία χωρίς μια στάλα αίμα;
Σε ένα πλανήτη μόνοι πότε θα κατοικήσουμε; Σ’ ένα φεγγάρι που δε θα μας νοιάζει πια η μοναξιά. Και αν τριαντάφυλλο μάθουμε να φροντίζουμε. Τότε την αγκαλιά μας ίσως δίνουμε σφιχτά.
Και είναι βρεγμένου ευκαλύπτου η μυρωδιά. Στις πρώτες εκείνες εκδρομές. Τότε που άρχισες να κάνεις όνειρα πέραν εκείνων που κάναμε παιδιά. Τότε ξεκίνησαν και του μυαλού οι διαδρομές.
Και άρχισε ο νους να συλλογιέται πως δε σε πίστεψε ούτε η μάνα, μήτε ο πατέρας. Και απαντήσεις βιάστηκες και εξηγήσεις βάλθηκες εσύ να δώσεις. Ήταν και άλλοι, είπαν ότι δεν κάνεις, λίγος πως ήσουν στο τέλος της μέρας. Και ήταν και εκείνοι που σε απείλησαν μα δε κατάφεραν, πως να ενδώσεις;
Όταν χοντρός αρχιλοχίας που το χαμόγελο σου ήθελε να κόψει. Πέντε μερούλες φυλακή σου ‘ταξε αν εαυτό δεν αρνηθείς. Τη γύμνια της ψυχής του αλήθεια πως να την κρύψει; Στο πρόσταγμά του αρνήθηκες να συμμορφωθείς.
Και στέκεις μόνος με ένα χαμόγελο αφελές. Το άσπρο άτι να προσμένεις να φανεί. Μια ιστορία που άκουσες προχθές. Μια μυρωδιά ευκαλύπτου που έχει πια χαθεί.
Θανάσης Ξένος, για το Νόστιμον ήμαρ