Από το Θανάση Ξένο
Αυτές τις πρώτες κρύες μέρες του χειμώνα με την Μόρα να στοιχειώνει τα όνειρά μου ξύπνησα σήμερα προσπαθώντας να σηκωθώ μετά από έναν μακρόσυρτο ύπνο. Άνοιξα δειλά τα μάτια μου… σκοτάδι, σιωπή νεκρική!
Αβίαστα επιχείρησα να σηκωθώ από το κρεβάτι μα η ματαιότητα του εγχειρήματος έγινε γρήγορα αντιληπτή. “Κουρνιασμένα” στα πόδια μου κουβέρτα και σεντόνι σαν Ηφαίστεια δεσμά, αιχμάλωτο κρατούσαν το αδύναμο να αντισταθεί κορμί μου. Ανακτώντας σιγά σιγά τις αισθήσεις μου κατάφερα να τραβήξω από το ζωνάρι μου το ξόρκι “Είναι Παρασκευή σήμερα” και κατακλύζοντας το δωμάτιο με αύρα “Τέλος βδομάδας” έσπασα τα δεσμά της κουβέρτας. Έχοντας πλέον μονάχα το σεντόνι να αντιμετωπίσω η νίκη από την πρώτη κιόλας μάχη φάνταζε αν μην τι άλλο κοντινή. Αυταπάτη.
Στη δεύτερη απόπειρα να σηκωθώ αντιλήφθηκα πλέον ότι ο πόλεμος έμελλε να είναι ακόμα μακρύς. Το σεντόνι άλλοτε δημιουργούσε μέγγενη με το στρώμα συνθλίβοντας βασανιστικά κάθε μου προσπάθεια να σταθώ στα πόδια μου και άλλοτε μεταμορφωμένο σε γιγάντιο καλαμάρι σφιχτά με κρατούσε τροφή του μεγαλύτερου εφιάλτη μου, του “Θαργήσωστηδουλειά”. Ανελέητα χτυπήματα εκατέρωθεν. Μια με το δεξί και μια με το αριστερό χέρι και πότε με τα δυο μαζί, αδύνατο. Σαν σαΐτα ξέφευγε και σαν πύθωνας επέστρεφε τυλίγοντας κάθε σπιθαμή αντίστασης.
Περνάμε πλέον στην φάση τρία, στην κρισιμότερη στροφή του αγώνα. Τα σαλπίσματα από το ξυπνητήρι τσακίζουν ηθικό και το μαγικό φίλτρο του καφέ βρίσκεται βασανιστικά μόλις δέκα βήματα παραπέρα. Τα πάντα πλέον λειτουργούν κατασταλτικά. Περιμένοντας ένα θαύμα να συμβεί χωρίς πολλές ελπίδες πια να απομένουν… ηλεκτροσόκ! Στα μετόπισθεν του κρεβατιού υπήρξε ρήγμα και το ένα πόδι στην αναμπουμπούλα της μάχης ξεπρόβαλε λυτρωτικά. Σαν αλεξικέραυνο μάζεψε την κρύα ενέργεια του δωματίου διοχετεύοντας την σε όλο μου το σώμα. Με μια και μόνο κίνηση σεντόνι και κουβέρτα σωριάστηκαν κατάχαμα.
Αυτό ήταν, μάζεψα όλο μου το κουράγιο, αποτίναξα την πρωινή τυραννία του χουζουρέματος και χωρίς να το πολυσκεφτώ έκανα να συρθώ προς τον διπλό ελληνικό για να επουλώσω τις πληγές μου.
Μα ο ρους της ιστορίας αλλάζει συνήθως από τις λεπτομέρειες. Θεωρώντας πλέον την νίκη σίγουρη σαν μέγας κατακτητής έκανα να ρίξω μια ματιά στο πεδίο της μάχης. Λάθος, Βατερλό! Το μαξιλάρι ήταν ακόμα εκεί ποτισμένο από της Μέδουσας τα μάγια. Μια ματιά και πέτρωσα…
… ναι κύριε διευθυντά, θα αργήσω λίγο, έχει κίνηση στο δρόμο!
Καλημέρα!