Τίποτα πιο σκλήρο από την μνήμη.
Τίποτα πιο δύσκολο από την προσμονή.
Τίποτα πιο αδυσώπητο από την ελπίδα.
Οκ, απόψε θα ξεκινήσω με “τσιτάτο”. Ή μήπως όχι; Ή μήπως δεν είναι και τόσο κλισέ; Για σκέψου το λίγο.
Για να με διαβάζεις πάει να πει πως λίγο-πολύ είμαστε κοντά. Στην ηλικία; Στα ακούσματα; Στις πτώσεις; Δεν έχει σημασία μιας που για να είσαι εδώ, όλο και κάποιο κοινό παρονομαστή θα έχουμε. Βάζω σα πιο προφανή αυτόν της ηλικίας, οπότε υποθέτω πως είσαι εκεί γύρω στα 30. 30-, 30+ δεν είναι αναγκαίο το ακριβές του αριθμού.
Μυστήριο τραίνο τα 30 όμως δε συμφωνείς; Ατίμο! Γιατί το λέω αυτό; Γιατί εφόσον είσαι σκεπτόμενο πλάσμα κι όχι δίποδη αμοιβάδα, by now θα σε έχεις σε μάθει ή έστω θα έχεις μια πολύ καλή ιδέα του ποιός είσαι, του “τι φοβάσαι, τι αγαπάς, πως ξορκίζεις το κακό”. ‘Εχεις βρει τα πατήματά σου, έχεις φάει τα μούτρα σου, έχεις πλήγωσει, έχεις πληγωθεί, έχεις γελάσει, έχεις κλάψει, έχεις κερδίσει “πόντους” κι έχεις χάσει. Κι έδω είναι το “ζουμί”, το τι έχεις χάσει….
Τα 30 βλέπεις, σε μετράνε και σε κοστολογούν με βάση τις απώλειες σου. Τις χαμένες ευκαρίες σου, τους φίλους που έγιναν άγνωστοι, τους έρωτες που πέθαναν, τις αγάπες που ξεχάστηκαν, τις δουλειές που κλώτσησες, το κομμάτι απο εσένα που αναγκάστηκες να “συμορφώσεις” για να “ενταχθείς”, τα ρίσκα που δεν πήρες. Οκ! Το δέχομαι! Δέξου το κι εσύ όμως και σταμάτα να βαράς τον εαυτό σου! Όλοι κάτι χάσαμε, όλοι κάτι ξεπουλήσαμε. Και μέσα σε όλη αυτή τη γενικότερη χασούρα, έφυγαν από τα χέρια μας πράγματα κι ακόμα χειρότερα άνθρωποι που άφησαν τόσο βαθιά το σημάδι τους, σε σημείο που να έχει μείνει η μορφή τους τατουάζ στο μεδούλι μας! ‘Ανθρωποι και καταστάσεις που μας διαμόρφωσαν, που έβαλαν το χέρι τους για να γίνουμε αυτοί που είμαστε τώρα. Για να μας μάθουμε! Για να μας βάλουν πυξίδα στο χέρι για εκείνες τις στιγμές που θα ΄ρθουν και θα κινδυνευούμε να χαθούμε κι από εμάς τους ίδιους. Έτσι για να μας θυμίζει το Βορά μας η ανάμνηση τους. “Τίποτα πιο σκληρό από τη μνήμη” δεν είπαμε;…
Κι οκ, το ζήσαμε! Το νιώσαμε! Το βάλαμε στο βάθρο του και το βαφτίσαμε “Απόλυτο” γιατί αυτό ήταν στη ζήση του! Κι όταν αυτό πέθανε, ταρυχεύσαμε το ‘Αχραντο Σώμα του, μόνο και μόνο για να το αναγάγουμε σε “‘Αγιο Λείψανο” της χαμένης ευτυχίας μας, προσδοκώντας “Ανάσταση Νεκρών” ή “Ευλογημένο τον Ερχόμενο”. Κι όλα αυτά όταν ακόμα πενθούσαμε κι έτσι άθελα μας συγκρίναμε οτιδήποτε καινούργιο ερχόταν, με το Ιερό Μνημείο της καρδιάς μας ή ακόμα χειρότερα ακρωτηριάζοντας εαυτούς όσο το “Άγιο” μας δεν ανασταίνοταν. “Τίποτα πιο δύσκολο από την προσμονή” λοιπόν…
Κι όμως είμαστε ακόμα εδώ! Βουλιάζουμε στις αγκαλιές των φίλων μας που πλέον έχουμε μάθει να μετράμε στα δάχτυλα του ενός χεριού. Περιμένουμε να χαρούμε με τις δικές τους χαρές. Ανασαίνουμε στις κουβέντες μας μαζί τους, μοιραζόμαστε τον χρόνο μας, τον πόνο μας, την κλάψα μας. Γελάμε με τα χάλια μας κι έχουμε την “απαίτηση” να είναι καλά και να προσέχουν τους ευτούς τους! ‘Ισως γιατί η ευτυχία των δικών μας ανθρώπων είναι και το τελευταίο στεγανό μας, η τελευταία σωστική μας λέμβος. Γιατί ένα κομμάτι μας νιώθει πως αν είναι εκείνοι καλά, θα είμαστε κι εμείς λιγότερο χάλια ή ακόμα “χειρότερα” πως καποία μέρα μπορεί να γίνουμε κι εμείς καλά. Γιατί είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, υποσυνείδητα ελπίζουμε. Η ελπίδα βλέπεις, χώνεται ακόμα κι όταν όλα τα έχουμε χαμένα. Έχει δικό της ταμείο η ελπίδα και το κουμαντάρει μαζί με τη ζωή. Παρέα θα κάνουν αυτό που γουστάρουν, όσο κι αν εμείς θρηνούμε κι ορκιζόμαστε “Nevermore”… Άρα “Τίποτα πιο αδυσώπητο από την ελπίδα”….
Γιατί στα λέω όλα αυτά απόψε; Χμμ γιατί τη θλίψη των δικών μου ανθρώπων εγώ τη ράβω κουστουμάκι και τη φοράω πάνω μου. Τις νιώθω στο πετσί μου τις απώλειες τους. Τα τραύματά τους κουμπώνουν πάνω στα δικά μου. Τα ίδια μνημόσυνα έχουμε κάνει. Απλά ίσως εκεί που ορισμένοι από αυτόυς έχουν φέρετρα, εγώ έχω κασελάκι οστεοφυλάκειου και να είμαι λίγο πιο ήρεμη.
Αρνούμαι όμως! Αρνούμαι να δεχτώ πως ό,τι είχαμε να νιώσουμε, το νιώσαμε! Αρνούμαι ακούς;! ‘Ο,τι κι αν λέμε, όσο κι αν πονάμε, θα ξαναγελάσουμε μπροστά στην καρμανιόλα ΡΕ! Στο υπόσχομαι! Μια μέρα όλη μας η θλίψη κι η αξόδευτη Αγάπη που έχουμε μέσα μας, θα πάρει εκδίκηση! Θα βγει σα ποτάμι και θα παρασύρει ό,τι βρει μπροστά της. Κι εμείς με ματωμένα γόνατα, με κομμένα χέρια ίσως, θα μετρήσουμε απώλειες, θα τιμήσουμε νεκρούς και θα ξαναβγούμε ετοιμοπόλεμοι μιας που θα ΄χουμε καταλάβει πως μόνο μερικές μάχες έχουμε χάσει. ‘Οχι τον Πόλεμο!…………
Ευχαριστούμε τη Στέλλα Μπεκατώρου Βράιλα για την εμπιστοσύνη!
Κείμενά της θα βρείτε στο Νόστιμον ήμαρ και στο shushyourmouth