Δισκοκριτική: Radiohead – A Moon Shaped Pool

Η απώλεια δεν έγινε ποτέ συνήθεια

Όχι, το δυσκολότερο δεν είναι να προσπαθείς να μείνεις αντικειμενικός γράφοντας για την αγαπημένη σου μπάντα, αλλά το γεγονός ότι γράφεις τόσο σύντομα για ένα μουσικό έργο που θέλει χρόνο για να σου αποκαλυφθεί πλήρως.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό ισχύει για τους περισσότερους καλούς δίσκους, η περίπτωση όμως των Radiohead είναι ιδιαίτερη. Ανέκαθεν οι δημιουργίες τους ήταν αυτό που λέμε „grower“ – μεστώνουν, μεγαλώνουν μέσα σου με τον καιρό. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με το 9^ο album τους „A Moon Shaped Pool“.

Έχοντας πρόσφατα χωρίσει με την επί 23 χρόνια σύντροφο του Rachel Owen, ο Thom Yorke αναθεωρεί και φαίνεται να αναζητά καταφύγιο σε παλαιότερες στιγμές της μπάντας, σε κομμάτια που υπήρχαν εδώ και χρόνια, κάποια είχαν ακουστεί και ζωντανά, αλλά δεν είχε βρεθεί η κατάλληλη στιγμή να κυκλοφορήσουν. Μέχρι σήμερα.

„Red crosses on wooden doors / And if you float you burn / Loose talk around tables / Abandon all reason / Avoid all eye contact / Do not react Shoot the messengers / This is a low flying panic attack / Sing the song of sixpence that goes: Burn the witch / We know where you live“, το „Burn the Witch“, το πρώτο θαυμάσιο single όπως ακούσαμε, ανοίγει το δίσκο ορμητικά και αναφέρεται στο προσφυγικό και τις μαρκαρισμένες πόρτες στη Βρετανία, τις διακρίσεις που υφίστανται γενικώς το „διαφορετικό“.

Ο ρομποτικός ρυθμός και η αλά OK Computer μπασογραμμή δένονται άψογα με τις επικές ενορχηστώσεις και τα δραματικά φωνητικά του Yorke, για να περάσουμε έπειτα σε ένα καινούριο τραγούδι – το δεύτερο single – „Daydreaming“: „Dreamers they never learn / Beyond the point of no return / And it’s too late the damage is done / This goes beyond me beyond you“.

Χτισμένη σε απλή μελωδία πιάνου η μπαλάντα συναντά τα ατμοσφαιρικά synth, τα επιθετικά έγχορδα και τα τις πειραγμένες λέξεις στο τέλος, όπου παιγμένα ανάποδα φανερώνουν: „Half of my life“. Ο Yorke πληγωμένος – στο εξαιρετικό βίντεο του σκηνοθέτη μεταξύ άλλων του „There Will Be Blood“, Paul Thomas Anderson – αποσύρεται στη σπηλιά-μήτρα με σκοπό την αναγέννησή του.

„Have you had enough of me? / If you had another name / Sweet dark / We will never, never know“, συνεχίζοντας με το „Decks Dark“ που κορυφώνεται στο τέλος μοναδικά, η πρώτη ουσιαστικά κιθαριστική στιγμή του δίσκου. Το γνωστό από συναυλίες „Desert Island Disk“ που ακολουθεί, έχει μεταμορφωθεί σε μία μαγευτική folk μπαλάντα και όπως και στο προηγούμενο, ενώ η μουσική δείχνει στα αυτιά μας καλές μελωδικές προθέσεις, οι στίχοι έχουν πολύ βαρύ φορτίο.

„A foul tasting medicine / To be trapped in your full stop / Truth will mess you up“: Ανεβάζοντας ρυθμούς με το υπέροχο και απειλητικό „Ful Stop“ να μας θυμίζει τις καλύτερες στιγμές τους, γίνεται αντιληπτό ότι στο „A Moon Shaped Pool“ παρελαύνουν όλα τα στοιχεία που έχουν κάνει τους Radiohead να ξεχωρίζουν.

Το „Glass Eyes“ είναι άλλη μια υπέροχη μπαλάντα με πιάνο και ορχήστρα εγχόρδων και το παλαιότερο „Identikit“ εντυπωσιάζει με τις αλλαγές κατά τη διάρκεια του, ένα ρυθμικό αλλά πικρό κομμάτι, φτάνει στην κορύφωση με πλούσια synth και διπλά φωνητικά για να τελειώσει με παραμορφωμένο κιθαριστικό σόλο.

„We call upon the people / The numbers don’t decide / Your system is a lie / The river running dry“, από το κινηματογραφικό „The Numbers“ στο αριστουργηματικό „The Present Tense“.

Το πειραματικό „Tinker Tailor Soldier Sailor Rich Man Poor Man Beggar Man Thief“ που μοιάζει να έχει βγει από το Amnesiac, γεμίζει το κενό ανάμεσα στο προηγούμενο και το σπαρακτικό „True Love Waits“ που κλείνει το δίσκο.

Καθώς μας συστήθηκε το 2001 στο live „I Might Be Wrong EP“ ως κιθαριστική ακουστική μπαλάντα, αποτελεί έκπληξη η νέα αυτή studio εκτέλεση με πιάνο και τον Thom πιο αργό και απόμακρο. Ο Yorke είναι πλέον πολύ πιο ώριμος αλλά εξακολουθεί να πείθει ότι εννοεί κάθε λέξη του τραγουδιού – Η πρόσφατη εμπειρία του τον έχει κάνει σοφότερο αλλά και πιο απλό.

Επιστρέφοντας στο κομμάτι αυτό σαν επισκέπτης, επιστρέφει κατ‘ επέκταση στην παιδικότητα, εκεί όπου ζει η αληθινή αγάπη:

„And true love waits In haunted attics / And true love lives οn lollipops and crisps“.

Και έτσι, ένα από τα πιο αφοπλιστικά κομμάτια τους, κλείνει αυτό που ίσως αποδειχτεί ο πιο ευαίσθητος, ανθρώπινος Radiohead δίσκος.

Κάτι που θα μπορούσε να καταλήξει σε μία απλή συλλογή με ακυκλοφόρητα και b-side τραγούδια, στα 10 τελειομανή χέρια τους και με σημαντικότατη συμβολή τη μινιμαλιστική προσέγγιση του παραγωγού τους Nigel Godrich, γίνεται ένα υπέροχο album με στοιχειωμένη ατμόσφαιρα και διάχυτη μελαγχολία.

Το „A Moon Shaped Pool“, δανειζόμενο από δουλειές του παρελθόντος τους, μπορεί στη βάση του να μην καινοτομεί, καταδεικνύει όμως την ευκολία με την οποία οι Radiohead συνθέτουν τραγούδια που με τον καιρό εισχωρούν και μένουν μέσα σου για πάντα. Δημιουργίες που όσο οικείες και να γίνονται έχουν πάντα μέσα τους κάτι ανήσυχο και εξωπραγματικό, ένα λόγο να τις εξερευνάς συνέχεια.

9.5/10

A Moon Shaped Pool: