Κείμενο, βίντεο, φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Βιτσαράς
Radiohead live @Lollapalooza Festival – Berlin, 11/09/16
Μια κομβική στιγμή για την πορεία των Radiohead
Ξεκινώντας με το „Burn the Witch“ και παίζοντας στη συνέχεια με τη σειρά τα κομμάτια από το τελευταίο τους album, „A Moon Shaped Pool“, οι Radiohead στις 11 Σεπτεμβρίου 2016 στο Lollapalooza Festival στο Βερολίνο, έκαναν σαφές από την αρχή ότι όπως πάντοτε έτσι και σε αυτή την περιοδεία δεν ήταν εκεί για να εντυπωσιάσουν με πυροτεχνήματα και υπερβολές.
Σε συνδυασμό με το ίδιο, εξαιρετικό κατά τα άλλα, light/video show που είχαν και στην προ τετραετίας „King of Limbs“ περιοδεία τους, αλλά και τα σχετικά χαμηλά decibel, η μπάντα άφησε χώρο να αναδειχτεί ο πυρήνας των αριστουργηματικών της συνθέσεων. Με τέτοια τραγούδια-όπλα στη φαρέτρα τους δε χρειάζονται κάτι άλλο για να κερδίσουν την προσοχή και το σεβασμό του κοινού.
Ενός κοινού που εκείνο το ζεστό βράδυ ήταν τόσο ετερόκλητο (αξίζει να αναφέρουμε και την παρουσία εκατοντάδων fan από την Ελλάδα) αλλά και τόσο θερμό! Κάθε φορά που ο Thom Yorke χόρευε ή ξεστόμιζε κάτι ανάμεσα στα κομμάτια, η αποθέωση ήταν μαζική.
O frontman των Radiohead αυτή τη φορά έδειχνε να αδιαφορεί για ό,τι συνέβαινε γύρω του, έμοιαζε να προσπαθεί εσκεμμένα να σαμποτάρει τον ιδιόρρυθμο εαυτό του όντας στο ελάχιστο επικοινωνιακός και στο μέγιστο ειρωνικός. Μάταια όμως μιας και οι γκριμάτσες του φέρναν πάντοτε επευφημίες και τα φάλτσα του καλύπτονταν από το εκστασιασμένο κοινό που τραγουδούσε μαζί του όλους τους στίχους, όλων των τραγουδιών.
Συγκρίνοντας με προηγούμενες περιοδείες, θα έλεγε κανείς ότι η κυνικότητα του δεν εκπλήσσει. Το έργο ενός αληθινού καλλιτέχνη δε μπορεί να μη συμβαδίζει με τη ζωή του: Κοιτάζοντας ξανά το στο πρόσφατο album, tο „Daydreaming“ γράφτηκε για το χωρισμό του με την για 23 χρόνια σύντροφο και μητέρα των 2 παιδιών του Rachel Owen και ο δίσκος κλείνει με το „True Love Waits“, ένα κομμάτι από τα παλιά σε μια „πειραγμένη“, στοιχειωμένη εκδοχή. Διόλου τυχαία, το μοναδικό κομμάτι από το „Moon Shaped Pool“ που δεν παίζουν ζωντανά.
Παίζοντας πάνω από 2 ώρες, το setlist ήταν πραγματικά άψογο περιλαμβάνοντας κομμάτια από όλες τις περιόδους τους. Τελειώνοντας με τα καινούρια, σειρά είχαν το „2+2=5“ ξεσηκώνοντας το πλήθος με τις αιχμηρές κιθάρες και το γρήγορο ρυθμό του, το groovy „Lotus Flower“ και το ονειρικό „Reckoner“ με όλα τα μέλη να κρατούν ντέφι και τον κόσμο να έχει απογειωθεί . Και εκεί, με αυτήν την ήδη υπέροχη περιρρέουσα ατμόσφαιρα μπαίνει το πρώτο κομμάτι από το „OK Computer“, το „No Surprises“.
O Johnny Greenwood έπαιζε ως συνήθως „παπάδες“ με ό,τι όργανο κι αν έπιανε στα χέρια του, με το όνομα του να ξεστομίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από γυναικείες παρουσίες, ενώ να σημειωθεί και το άψογο παίξιμο του Phil Selway στα ντραμς, η ατμομηχανή των Radiohead.
Ακολουθούν μερικές απίστευτες, διαολεμένες εκτελέσεις των πιο ηλεκτρονικών „Bloom“, „The Gloaming“, „Everything in Its Right Place“ και „Idioteque“ πριν περάσουν στα τελευταία πριν το encore τραγούδια: Το δυνατό rock του „Bodysnatchers“ και το συγκινητικό „Street Spirit (Fade Out)“ με το πέρας του οποίου αφήνουν το κοινό τους με δάκρυα στα μάτια για τα παρασκήνια.
Το πρώτο encore ξεκινάει με άλλη μια έκπληξη, το υπέροχο „Let Down“ βάζοντας κι άλλο λιθαράκι στην έκσταση του κόσμου που κορυφώνεται στη συνέχεια με το „Paranoid Android“. To „Nude“ που ακολουθεί, είναι η μπαλάντα που αναδεικνύει τις ψιλές φωνητικές ικανότητες του Thom και ο κόσμος το απολαμβάνει δεχόμενος έπειτα με ενθουσιασμό το κομμάτι που ακολουθεί για να κλείσει το πρώτο encore, το „Weird Fishes“.
Μας αφήνουν λοιπόν πάλι, κανείς όμως από το κοινό δεν κάνει το παραμικρό βήμα εάν το σημαντικότερο indie συγκρότημα του πλανήτη δε ξαναβγεί στην κεντρική σκηνή του sold out Lollapalooza.
Οι πρώτες νότες του „Creep“ δεν αργούν να ακουστούν.
Μέχρι και αυτό, το για πολλά χρόνια ταμπού κομμάτι τους, ακούγεται σε όλους τους σταθμούς της περιοδείας τους: στο Βερολίνο προκάλεσε ουρλιαχτά και ρίγη σιγκήνησης καθώς ο Johhny ακόνιζε χαρακτηριστικά την κιθάρα του για το ρεφραίν ή όταν ο Thom „έκλαιγε“ αναφωνώντας „wrong“ κλείνοντας το κομμάτι.
Το „Karma Police“, που έμελλε να είναι και το τελευταίο τους τραγούδι, έκανε μέχρι και τους πιο ηλικιωμένους του κοινού να παραληρούν. Ειλικρινά δεν άκουσα στο κομμάτι αυτό το πως ακριβώς ήταν η ερμηνεία του Yorke μιας και ο κόσμος τραγουδούσε τους στίχους με πάθος δημιουργώντας την αίσθηση ότι είχαμε όλοι πλέον γίνει ένα.
Αφού μας χαιρέτισαν και αρχίσαμε σιγά σιγά να αποχωρούμε προς τις εξόδους, πηγαδάκια κόσμου παντού αναφωνούσαν ξανά και ξανά „Phew for a minute there, I lost myself“ από το υπέροχο κλείσιμο του κλασικού τραγουδιού τους.
Αποφεύγοντας μια ψυχαναγκαστική σύγκριση με τις άλλες 2 φορές που ο γραφών βρέθηκε σε live τους – την αλησμόνητη διπλή εμφάνιση τους στο Λυκαβηττό το 2000 λίγο πριν κυκλοφορήσει επίσημα το „Kid A“, αλλά και την προ 4ετίας περιοδεία τους – θα λέγαμε εν κατακλείδι ότι άξιζε και με το παραπάνω την πολυετή αναμονή και την όποια φεστιβαλική ταλαιπωρία για να τους ξαναδούμε επί σκηνής.
Το 2017, όπως δήλωσαν οι ίδιοι, θα ξαναβγούν στο δρόμο.
Ας ελπίσουμε σε καινούριο υλικό, ακόμη περισσότερη ενέργεια και να περάσουν και από τη χώρα μας – το ελληνικό κοινό χρειάζεται τέτοιες συναυλιακές εμπειρίες.
Το ενδεχόμενο να είναι η τελευταία τους περιοδεία δε θέλουμε ούτε να το σκεφτόμαστε.
Setlist:
Burn the Witch
Daydreaming
Decks Dark
Desert Island Disk
Ful Stop
2+2=5
Lotus Flower
Reckoner
No Surprises
Bloom
Identikit
The Numbers
The Gloaming
Everything In Its Right Place
Idioteque
Bodysnatchers
Street Spirit
—
Let Down
The Present Tense
Paranoid Android
Nude
Weird Fishes
—
Creep
Karma Police