Η στάση της ΕΕ ως προς το προσφυγικό ζήτημα συνεχίζει να είναι όχι μόνο συνειδητά απάνθρωπη αλλά και πλήρως αδιέξοδη.
Χρήστος Κασίμης*
Η Δύση και η Ευρωπαϊκή Ένωση φέρουν βαρύτατες ευθύνες για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και ειδικά στη Συρία.
Η ΕΕ, οι ΗΠΑ το ΝΑΤΟ – που με θέρμη καλωσόρισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στο Αιγαίο παραχωρώντας τμήματα της εθνικής κυριαρχίας – αφού πρώτα αιματοκύλισαν τους λαούς της Μέσης Ανατολής, τώρα είτε νίπτουν τας χείρας τους μπροστά στο ατέλειωτο δράμα των προσφύγων, είτε το εκμεταλλεύονται για να εξυπηρετήσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντά τους στην περιοχή του Αιγαίου.
Σε αυτό το πλαίσιο άλλωστε κινείται η ΝΑΤΟϊκή παρουσία στο Αιγαίο.Οι ΗΠΑ, είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι βλέπουν με πολύ καλό μάτι αυτήν την εξέλιξη καθώς με το προσφυγικό πρόβλημα ως μέσο βελτιώνουν τη θέση τους έναντι της Ρωσίας σε σχέση με την σύγκρουση στη Συρία.Το ΝΑΤΟ και άρα οι ΗΠΑ αποκτούν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν πλέον με επίσημο τρόπο στην καίρια για τη συριακή διαμάχη περιοχή του Αιγαίου.
Την ίδια ώρα, μάλιστα, οι βασικοί υπαίτιοι για την πρόκληση της προσφυγικής κρίσης, μετατρέπουν την Μεσόγειο σε υγρό τάφο και ταυτόχρονα διαμορφώνουν ένα πλαίσιο όπου ο ευρωπαϊκός Νότος μετατρέπεται σε φυλακή ψυχών.
Η εφαρμογή της δολοφονικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν σταματά εδώ.
Διαμορφώνει σύνορα νέου τύπου εντός Σένγκεν και εκτός, αλλά και εσωτερικά σύνορα. Κι όλα αυτά χωρίς κανένα σεβασμό ακόμα και των διεθνών κανόνων και της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομοθεσίας.
Την ίδια ώρα η υπερευαίσθητη (sic) Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιτρέπει μονομερείς ενέργειες στην υποτελή, νέο – αποικία της Ελλάδας και τις υπόλοιπες υποδουλωμένες οικονομικά χώρες – μέλη της. Αποδέχεται, όμως, σιωπηρά, τις μονομερείς ενέργειες των ηγετών της «ομάδας Βίσεγκραντ» που διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι θα ενισχύσουν την προστασία των συνόρων τους (βλ. κλείσιμο συνόρων κόντρα στις διεθνείς συνθήκες που έχουν συνυπογράψει)!
Η κατάσταση δείχνει με τα πιο μελανά χρώματα πόσο βαθύτατα υποκριτική είναι η Ευρώπη.
Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΠΕΡΙ ΑΛΛΑΓΗΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΕ
Την ίδια ώρα καταρρέουν οι όποιες συμμαχίες προσπαθούσε με κόπο και περισσή υποκρισία να παρουσιάσει η ελληνική κυβέρνηση ότι έχουν δημιουργηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Φαίνεται σαν να έχουν περάσει χρόνια από την επίκληση των λεγομένωντ ου … συμμάχου της ελληνικής κυβέρνησης στη «διαπραγμάτευση» με την τετρατόικα αυστριακού καγκελαρίου Φάιμαν. Από τις ημέρες εκείνες όπου ο φιλοκυβερνητικός τύπος, παρουσίαζε μια παραμορφωτική εικόνα περί αλλαγής των συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ρηγμάτων εντός της ΕΕ υπέρ των καταπιεζόμενων τάξεων. Από την πραγματοποίηση κοινής περιοδείας στην Μυτιλήνη για το προσφυγικό των Φάιμαν και Τσίπρα, οδηγηθήκαμε, τελικά, στην – ολιγάριθμη η αλήθεια είναι – παράσταση διαμαρτυρίας στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έξω από την Αυστριακή Πρεσβεία , στην περιβόητη ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ κατά της στάσης της αυστριακής κυβέρνησης και την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να ανακαλέσει την πρέσβη της Ελλάδος στη Βιέννη!
«Οι μονομερείς πρωτοβουλίες για την επίλυση του προσφυγικού και οι παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου και του ευρωπαϊκού κεκτημένου από κράτη μέλη της ΕΕ είναι πρακτικές που μπορούν υποσκάψουν τα θεμέλια και τη διαδικασία της Ευρωπαϊκής ενοποίησης», αναφερόταν , μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ.
Μια ανακοίνωση – απόδειξη ότι η ελληνική κυβέρνηση ακόμα και τώρα δεν διανοείται να πράξει το αυτονόητο. Να σκεφτεί ,έστω, ότι πρέπει άμεσα να έρθει σε σύγκρουση με τις πολιτικές της ΕΕ και να προβεί σε μονομερείς ενέργειες αντιλαμβανόμενη το δυσβάστακτο κόστος για τον λαό και τη χώρα από τηστάση του «καλού μαθητή» που έχει υιοθετήσει απέναντι στους ισχυρούς της Ένωσης.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Χρειάζεται, λοιπόν, πιο επιτακτικά από ποτέ μια σαφής και όχι κατ’ επίφαση ριζοσπαστική αριστερή απάντηση, την οποία φυσικά δεν μπορεί να δώσει μια πλήρως υποταγμένη κυβέρνηση στα ιερατεία των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον.
Ήδη, μιλάμε για το προσφυγικό και όχι για το κλασικά μεταναστευτικό. Πρέπει να γίνει κατανοητό.
Από τη μία πρέπει να κυριαρχήσουν αισθήματα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης απέναντι σε ανθρώπους που έρχονται για να ζήσουν με ανθρώπινη αξιοπρέπεια.Το ζήτημα των προσφύγων, όμως, δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στο πεδίο των αυτονόητων ανθρώπινων δικαιωμάτων τους.
Η Αριστερά και αυτό που τη διακρίνει θετικά σε σχέση με τις όποιες φιλελεύθερες δικαιωματικές απόψεις, ακόμα και τις πλέον προωθημένες και τις απόψεις των ΜΚΟ, είναι ότι βλέπει τους πρόσφυγες όχι μόνο από την άποψη των δικαιωμάτων τους, αλλά πρώτα απ’ όλα και κυρίως ως το πλέον ευάλωτο, ανυπεράσπιστο και εκμεταλλευόμενο τμήμα των υποτελών τάξεων της κοινωνίας.
Στο σημείο αυτό αν κρίνει κανείς και από τη διάθεση πολλών συμπολιτών μας να βοηθήσουν με απτό τρόπο στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, η Αριστερά θα πρέπει να αναλάβει δράσεις και πρωτοβουλίες ώστε να μην δωρίσει αυτό το πολιτικό κεφάλαιο σε ΜΚΟ, οι περισσότερες εκ των οποίων δίνουν απλώς μια μάχη για την εξασφάλιση επιδοτήσεων με σκληρούς όρους επιχειρηματικού τύπου. Απώτερος σκοπός, φυσικά, εκτός από την παροχή της αναγκαίας βοήθειας στους πρόσφυγες, θα πρέπει να είναι η σημαντική της συμβολή στην ταξική συνειδητοποίηση και των ελλήνων αλλά και των προσφύγων καθώς και η ενεργή συμμετοχή της στις έντονες κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές διεργασίες που διαμορφώνονται τόσο στην ελληνική κοινωνία όσο και στην Ευρώπη συνολικότερα με αφορμή το «προσφυγικό».
Αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι όσο η χώρα μας διατηρούσε σχετικά «υψηλούς» αναπτυξιακούς ρυθμούς, την ανεργία σε σχετικά χαμηλά επίπεδα και οι προσφυγικές ροές δεν ήταν τόσο μεγάλες το ζήτημα των προσφύγων αλλά και των μεταναστών δεν είχε ιδιαίτερη επίδραση στο πολιτικό σκηνικό και δεν προκαλούσε τέτοιας έκτασης κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες.
Στις αρχικές, μάλιστα, φάσεις τα προσφυγικά και κυρίως τα μεταναστευτικά ρεύματα υποβοήθησαν σημαντικά τον ελληνικό αστισμό με τα ευτελή μεροκάματα και τη μαύρη εργασία.
Το ξέσπασμα, όμως, της κρίσης, η εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών γενικής κατεδάφισης κατακτήσεων και δικαιωμάτων, η καλπάζουσα ύφεση, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η αλματώδης αύξηση της ανεργίας και τα φαινόμενα μετανάστευσης νέων από τη χώρα μας, τώρα, προς την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, οδηγούν στην ενεργοποίηση έντονων πολιτικών, ιδεολογικών και κοινωνικών διεργασιών και σκληρών αντιπαραθέσεων.
Με δεδομένη, λοιπόν, την επιδείνωση της κατάστασης που προκαλούν οι συνέπειες των μνημονίων και της λιτότητας, οι ξενοφοβικές ακροδεξιές πολιτικές, η δράση ισχυρών ρατσιστικών θυλάκων στα δυναμικά τμήματα του κράτους και των ΜΜΕ, η ασύδοτη και δουλεμπορική δράση μεγάλων μερίδων του ελληνικού κεφαλαίου και οπωσδήποτε η ρατσιστική και συχνά δολοφονική δράση της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, εκτρέφεται ένα κλίμα ξενοφοβίας μέσα στην κοινωνία και μέσα στα εργατικά – λαϊκά στρώματα, το οποίο αν δεν ανακοπεί, μπορεί να έχει πολύ επικίνδυνες συνέπειες τόσο για τις συνθήκες ζωής και τα δικαιώματα των ίδιων των μεταναστών και προσφύγων όσο και για τις πολιτικές εξελίξεις.
Η Αριστερά με τους αγώνες της, οι οποίοι οφείλουν να λάβουν περισσότερο ακτιβίστικο χαρακτήρα σε αυτή τη φάση, οφείλει να διεκδικήσει άμεσα:
- Την μονομερή καταγγελία της συμφωνίας «Δουβλίνο ΙΙ» με την παράλληλη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων για τους μετανάστες που θέλουν να κατευθυνθούν σε άλλες χώρες.
- Την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου ώστε να χορηγείται ταχύτατα πολιτικό άσυλο σε όσους πρόσφυγες πραγματικά το δικαιούνται. Επισημαίνοντας την αναγκαιότητα αναβάθμισης του θεσμού του ασύλου. Ενός θεσμού που ιστορικά εξαφανίστηκε μόνο κατά την περίοδο του Μεσαίωνα και ίσχυε με διαφοροποιήσεις από την ελληνική αρχαιότητα.
- Την κατάργηση των «στρατοπέδων συγκέντρωσης» προσφύγων και τη διαμόρφωση σύγχρονων δημόσιων υποδομών-ανοιχτών χώρων υποδοχής σε όλη την Ευρώπη, ανάλογα με τις δυνατότητες κάθε χώρας, που θα προσφέρουν στους πρόσφυγες πολιτισμένες υπηρεσίες με όρους αξιοπρέπειας.
- Την άμεση και αποφασιστική στροφή από την πολιτική δίωξης των εξαθλιωμένων προσφύγων, σε μια πολιτική προστασίας της ζωής τους, σεβασμού και υπεράσπισης της ανθρώπινης υπόστασης και των δικαιωμάτων τους και αμείλικτης δίωξης των «δουλεμπορικών» κυκλωμάτων διακίνησης και εκμετάλλευσής τους, στα σύνορα αλλά και μέσα στη χώρα (εμπόριο σάρκας , εμπόριο ναρκωτικών κ.λπ.).
Το βασικότερο, όμως, είναι ότι καλείται να πρωτοστατήσει για την προώθηση μιας διεθνούς στρατηγικής για τον τερματισμό πολέμων και επεμβάσεων και τη γενναία αναπτυξιακή και κοινωνική στήριξη χωρών του Δεύτερου και Τρίτου Κόσμου, ως απάντηση στην εκμετάλλευση αυτών των χωρών από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και για να αντιμετωπιστούν ως ένα βαθμό οι αιτίες που προκαλούν τα μαζικά προσφυγικά ρεύματα.
Σε πιο άμεσο επίπεδο, δε, θα πρέπει να στηρίξει και την προσπάθεια δίκαιης κατανομής των οικονομικών – κοινωνικών βαρών από τα προσφυγικά ρεύματα με βάση και τις ευθύνες που βαρύνουν τα διάφορα κράτη στη δημιουργία αυτών.
Κόντρα στην υποκριτική στάση και τα «σχέδια έκτακτης ανάγκης» του ιερατείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και της Δύσης συνολικότερα η ελληνική αλλά και η ευρωπαϊκή Αριστερά καλούνται να παίξουν πρωτοπόρο ρόλο στην επίλυση του «προσφυγικού» αλλά και στην διαμόρφωση συνειδήσεων, έχοντας στο επίκεντρο τον καταπιεζόμενο και τις ανάγκες του.
*Ο Χρήστος Κασίμης είναι μέλος της προσωρινής οργανωτικής γραμματείας της Λαϊκής Ενότητας