Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Δεν έχει πρόλογο. Όπως τα περισσότερα που συμβαίνουν στη ζωή μας δεν έχουν τέτοιον, δεν προετοιμάζουν, δε μας παν στο κυρίως γεγονός από παράδρομους αλλά απ’ τους συντομότερους δρόμους, έτσι και σήμερα εδώ: χωρίς εισαγωγές κι όμορφα λόγια.
Μνήμη. Πέντε γράμματα, μια λέξη, αιτία πολιτισμού. Δεν είναι ο λόγος, η γλώσσα που εξελισσόμαστε αλλά που θυμόμαστε αυτά που μας φτάνουν στο τώρα. Που θυμόμαστε πόνο, κραυγές, γέλια, εικόνες, εν τέλει και λέξεις. Που δεν ξεχνάμε φίλους, οικογένεια, συντρόφους, εραστές, ανθρώπους, εν τέλει και εμάς τους ίδιους.
Μνήμη. Θυμάμαι για να ‘χω ιστορία. Θυμάμαι για να ξέρω με ποιους πάω και γιατί, ποιους αφήνω και γιατί, σε ποιους στέκομαι απέναντι και γιατί. Θυμάμαι για να δουλεύω και να ‘χει νόημα ο ιδρώτας μου, θυμάμαι για να αγαπάω και να ‘χουν λόγο τα ξενύχτια μου, θυμάμαι για να αγωνίζομαι, να πολεμάω και να ‘χουν λόγο τα αίματά μου.
6 Δεκέμβρη 2008 – 6 Δεκέμβρη 2018. Δέκα χρόνια πια. Από εκείνο το απόγευμα που ντυμένοι τα μαύρα κατεβήκαμε στην Καμάρα. Δίχως social media και μηνύματα στα κινητά οι περισσότεροι. Αυθόρμητα κατεβήκαμε εκεί κι έγινε η πρώτη συνάντηση, η πρώτη πορεία στην πόλη. Σιωπηλοί σχεδόν. Πριν την έκρηξη, την καταιγίδα, υπάρχει η ηρεμία εξάλλου. Δέκα χρόνια. Δεν μας άλλαξαν μόνο. Μας μορφοποίησαν σε αυτό που είμαστε σήμερα. Κι εμάς και τους απέναντι. Με τον αέρα της οικονομικής κρίσης να σμιλεύει τα βράχια μας. Κι εμάς και των απέναντι. Με το προσφυγικό να ορίζει την ανθρωπιά μας. Κι εμάς και των απέναντι. Με τη στροφή στο συντηρητισμό (και κατά τόπους το φασισμό) σε ολόκληρο τον πλανήτη να ορίζει το μέλλον μας. Κι εμάς και των απέναντι.
Δέκα χρόνια μετά η πορεία του Αλέξανδρου δεν είναι μόνο για τον Αλέξανδρο. Σύμβολο πια ο ίδιος, παίρνει τα όμοια άδικα, τα όμοια παράλογα του παρόντος μας και τα εκτοξεύει στο ύψος που τους αρμόζουν. Με τις φωτιές του Παρισιού να καίνε στην άκρη των ματιών μας, σήμερα θα φωνάξουμε και γι’ άλλα.
Σήμερα είναι πορεία και για την Ελένη. Το κορίτσι που είπε όχι σε σεξουαλική συνεύρεση με δύο συνομηλίκους της. Που σε ετούτο τον κόσμο όμως, αν είσαι γυναίκα, νέα και μόνη ανάμεσα σε δύο άντρες μπορεί και το όχι σου να μην έχει σημασία. Ή να έχει τέτοια ώστε να σε χτυπήσουν, να σε κακοποιήσουν και να σε πετάξουν ημιθανή στη θάλασσα. Να έχει τέτοια ώστε τα κανάλια να σε συκοφαντήσουν, αγνωστοί σου αλλά συμπατριώτες σου, να σκυλεύσουν την αξιοπρέπειά σου, μηδενικά που αυτοαποκαλούνται άνθρωποι να σε σκοτώσουν ξανά και ξανά μην και διαταραχθεί το βασίλειο της πατριαρχίας που μεγαλώσανε.
Σήμερα είναι πορεία και για τον Πετρίτ. Τον Αλβανό εργάτη γης στην Κέρκυρα που δολοφονήθηκε και το σώμα του πετάχτηκε σε χαντάκι από Έλληνα, πατριώτη, χρυσαυγίτη. Δολοφονήθηκε γιατί δεν έμεινε σιωπηλός σε ρατσιστικό παραλήρημα του φασίστα σε καφενείο του χωριού. Γιατί τόλμησε να ζητήσει σεβασμό σε έναν τόπο που δούλευε και με τα χέρια του τον άλλαζε, τον ομόρφαινε, του έδινε ζωή. Τον Πετρίτ που πάνω του ο δολοφόνος άσκησε την ύβρι αφήνοντας άθαφτο το σώμα του, πεταμένο στην άκρη κάποιου δρόμου ενώ ο ίδιος συνέχιζε κανονικά, κάνοντας τον ανήξερο, τη ζωή του.
Σήμερα είναι πορεία και για τον Ζακ. Το αγόρι που δολοφονήθηκε σε μια κρίση πανικού του από δυο νοικοκυραίους και δέκα μπάτσους. Που δολοφονήθηκε γιατί μέρα μεσημέρι ζήτησε βοήθεια. Που δολοφονήθηκε γιατί δεν ήταν πολύ άντρας για τα πρότυπά τους. Που δολοφονήθηκε γιατί δεν ήταν πολύ υγιής για την αρρώστια τους. Που δολοφονήθηκε γιατί δεν ήταν πολύ τακτοποιημένος για τη νέκρα τους.
6 Δεκέμβρη 2018. Θυμόμαστε. Δεν ξεχνάμε κανέναν. Η γάγγραινα προχωράει στο σώμα της χώρας. Η μνήμη, η δικιά μας μνήμη, είναι το μόνο αντιβιοτικό. Δεν είναι σίγουρο ότι θα σώσουμε κάθε μέλος αυτού του σώματος. Είναι σίγουρο όμως ότι θα το προσπαθήσουμε. Ότι δε θα τους το κάνουμε εύκολο.