του Νικήτα Φεσσά
Κινηματογραφική βιογραφία που δεν επανεφευρίσκει μεν το είδος, αλλά έχει αρκετή ενέργεια, σχεδόν όση και το θέμα της: o ροκ μύθος και ποπ είδωλο, Elton John.
Σκηνοθετημένη από τον Dexter Fletcher, ο οποίος ‘‘έσωσε’’ το περσινό Bohemian Rhapsody μετά το σκάνδαλο που ξέσπασε με τον Bryan Singer, το Rocketman θεματικά αναπόφευκτα μοιάζει πάρα πολύ, αλλά συνολικά είναι καλύτερη ταινία από αυτή για τους Queen και τον χαρισματικό frontman τους.
Αν και ως κινηματογραφική βιογραφία παραμένει, για να μεταχειριστώ έναν αγγλισμό, ‘ζωγραφισμένη ακολουθώντας τους αριθμούς’, κοινώς: υπολογισμένη να χτυπάει όλες τις νότες και να τικάρει τα κουτάκια, δεν φοβάται το camp στα όρια της παρωδίας, ενώ είναι διανθισμένη και με σουρεαλιστικές σκηνές που κυριολεκτικά την απογειώνουν.
Eπίσης, σε αντίθεση με το Bohemian Rhapsody είναι δοσμένη ως μιούζικαλ (μια διασταύρωση All That Jazz, Mamma Mia!, ταινιών του Baz Lurhmann, και του La La Land), κάτι όχι αναπάντεχο αν σκεφτεί κανείς ότι είναι γραμμένη από τον Lee Hall, που συνεργάστηκε με τον John στο Billy Elliot: The Musical (ο Hall είχε υπογράψει και το σενάριο της ταινίας).
Στο κομμάτι των ερμηνειών, πολύ καλός ο Taron Egerton στον κεντρικό ρόλο, ο οποίος, αν και σαφώς συμβατικά πολύ πιο ευειδής από το πρόσωπο που υποδύεται, δεν το μιμείται, αλλά πιάνει κάτι από την πεμπτουσία της πληθωρικής περσόνας του John που γεμίζει στάδια, όσο και του ντροπαλού, ανασφαλούς alter ego του από τα άχρωμα βρετανικά προάστια, Reginald Dwight (το πραγματικό όνομα του John). Επίσης ο Egerton τραγουδάει ο ίδιος τα τραγούδια, και η προσπάθειά του είναι εντυπωσιακή.
Στους υπόλοιπους ρόλους, η Bryce Dallas Howard αρκούντως ψυχρή και αδιάφορη ως μητέρα, και καταστροφικά γοητευτικός ο Richard Madden ως μάνατζερ που, μαζί με ένα κάπως απλουστευτικό backstory πατρικής ματαίωσης, αναπαρίσταται ως αυτός που παρασύρει τον John στις θρυλικές καταχρήσεις του.
Από την άλλη, αξιαγάπητος και γεμάτος ενσυναίσθηση ο Jamie Bell (που έγινε διάσημος υποδυόμενος τον Billy Elliot στη μεγάλη οθόνη) ως το άλλο (στιχουργικό) μισό του John που τον οδήγησε στην καταξίωση, αλλά ίσως πιο σημαντικά, αποδείχτηκε και βράχος σε δύσκολες στιγμές της ζωής του. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζεται η ταινία, η οποία είχε μεν την επίσημη έγκριση του ίδιου του τραγουδιστή, αλλά δεν διστάζει να εκθέσει πολλές άσχημες προσωπικές στιγμές του, κυρίως σε σχέση με την οικογένειά του, όπως και τη συχνά κακομαθημένη συμπεριφορά του.
Τέλος, είναι σημαντικό ότι, σε αντίθεση με το Bohemian Rhapsody, το Rocketman δίνει αρκετή – όση επιτρέπουν τα μέινστριμ στάνταρ — έμφαση στην ομοσεξουαλικότητα του πρωταγωνιστή.
Ετυμηγορία: συνολικά ‘ανεβαστική’, ενίοτε ανάλαφρα συγκινητική, αποτελεί έναν πανηγυρικό φόρο τιμής σε έναν εν ζωή σταρ.
Βαθμολογία 4/5
Ευχαριστούμε τον κιν/φο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία