Ο Τέος Ρόμβος, σαν μεταφραστής του Ρολφ Πόλε, τον περιγράφει ψύχραιμο, γλυκύτατο άνθρωπο, βαθιά αλτρουιστή αφοσιωμένο στην ιδεολογία του. Σαν κάθε επαναστάτη που σέβεται τον εαυτό του.
Το 1975 παρόλο το εντυπωσιακότατο κύμα συμπαράστασης του κόσμου για αυτόν τον, “πιο επικίνδυνο Γερμανό τρομοκράτη”, σύμφωνα με τα ΜΜΕ της χώρας του ή τον, “πρύτανη της τρομοκρατίας”, σύμφωνα με έναν στρατηγό υπουργό Δικαιοσύνης, κανένας δεν περίμενε πολλά από την αστική δικαιοσύνη.
Ο Ρολφ Πόλε μάλιστα, αντί απολογίας, σηκώθηκε και απήγγειλε τους παρακάτω στίχους του γερμανικού συγκροτήματος Ton, Steine, Scherben.
Το όνομα μου είναι άνθρωπος.
“Έχω πολλούς πατέρες κι έχω πολλές μητέρες
Κι έχω πολλές αδερφές κι έχω πολλούς αδερφούς
Οι αδελφοί μου είναι μαύροι κι οι μητέρες μου κίτρινες
Κι οι πατέρες μου είναι κόκκινοι κι οι αδελφές μου ανοιχτόχρωμες.
Κι είμαι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Και τ’ όνομά μου είναι άνθρωπος
Και ζω απ’ τον αέρα και ζω απ’ το ψωμί
Και ζω απ’ το φως και ζω απ’ την αγάπη
Κι έχω δυο μάτια κι όλα μπορώ να τα δω
Κι έχω δυο αυτιά κι όλα μπορώ να τα καταλάβω.
Κι έχουμε έναν εχθρό, αυτός μας στερεί τη μέρα
Ζει απ’ τη δική μας τη δουλειά
Και ζει απ’ τη δύναμή μας
Κι έχει δυο μάτια και δεν θέλει να δει
Κι έχει δυο αφτιά, κι όμως δεν θέλει να καταλάβει.
Κι είναι πάνω από δέκα χιλιάδων χρόνων
Κι έχει πολλά ονόματα.
Και ξέρω, θα πολεμήσουμε
Και ξέρω, θα νικήσουμε
Και ξέρω, θα ζήσουμε
Και θ’ αγαπηθούμε
Κι ο πλανήτης Γη
Σ’ όλους μας θ’ ανήκει
Κι ο καθένας θα έχει αυτό που χρειάζεται
Και δεν θα πάρει πια δέκα χιλιάδες χρόνια…”
Ίσως να ήταν από τις λίγες φορές, που δικαστές ένιωσαν άνθρωποι και δεν υπέκυψαν στις παντοδύναμες πιέσεις του να εκδοθεί ο Πόλε και να σταλθεί σε κάποιο λευκό κελί, απορρίπτοντας το αίτημα των γερμανικών αρχών.
Ίσως, από την άλλη, να ήταν μια κίνηση τακτικής του εθνάρχη, ώστε να αποφύγει τους όποιους κραδασμούς της υπόθεσης, μιας και λίγο αργότερα ο Άρειος πάγος αναίρεσε την απόφαση, με αποτέλεσμα ο Σμιτ να πάρει ένα πολύτιμο επικοινωνιακό δώρο στην μάχη των εκλογών του, παρέχοντας στήριξη στην είσοδο της Ελλαδίτσας στην ΕΟΚ.
Όπως και να ‘χει όμως, εκείνη η μικρή νίκη απέδειξε για άλλη μια φορά πως… εν αρχή ην ο λόγος, που μερικές φορές κάνει και τις πέτρες να βουρκώνουν και πως δύσκολα κάνουν ζάπι, όποιον δεν είναι μόνος του.
Ο Πόλε έμεινε τρία χρόνια στην φυλακή και ως το τέλος της ζωής του, έζησε στην χώρα που τον αγκάλιασε. Δεν ήταν μόνος του. Πέθανε σαν σήμερα το 2004.