Σοφία Σπανού
Στις 22 Φεβρουαρίου του 1984 πεθαίνει ο David Vetter, ένα μικρό αγόρι από το Τέξας που έμεινε γνωστό σε όλο τον κόσμο ως ‘το αγόρι μέσα στην φούσκα.’
Ο David γεννήθηκε το 1971 με Σοβαρή Συνδυασμένη Ανοσοανεπάρκεια (Severe Combined Deficiency Syndromo SCID), χωρίς ουσιαστικά καθόλου ανοσοποιητικό σύστημα, γεγονός που τον υποχρέωσε να ζήσει και τα 12 χρόνια της σύντομης ζωής του μέσα σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον «φούσκα». Η πλήρης απουσία ανοσοποιητικού συστήματος μπορούσε να καταστήσει κάθε πιθανό μικρόβιο θανάσιμο για τον μικρό David. Η οικογένεια είχε ήδη χάσει ένα μωρό ηλικίας επτά μηνών από την ίδια πάθηση.
O David τοποθετήθηκε στη «φούσκα» (isolator) από τους επιστήμονες, αμέσως μόλις γεννήθηκε, με την ελπίδα ότι η επιστήμη σύντομα θα έβρισκε τον τρόπο να τον θεραπεύσει. Τα χρόνια όμως περνούσαν χωρίς να βρίσκεται θεραπεία. Όταν έγινε 5 η NASA του πρόσφερε μια ειδική στολή φορώντας την οποία θα μπορούσε να βγει για λίγο στον έξω κόσμο. Το πρώτο πράγμα που ζήτησε ο David ήταν να δει τ’ αστέρια. Ο μικρός όμως αγχωνόταν μέσα στη στολή και η διαδικασία για να την φορέσει και να την βγάλει ήταν εξαιρετικά χρονοβόρα και κουραστική γι’ αυτόν. Μέρα με την μέρα γινόταν όλο και πιο μελαγχολικός, ειδικά βλέποντας τα παιδιά να παίζουν έξω ελεύθερα.
Το φθινόπωρο του 1984 οι γιατροί πρότειναν στους γονείς του David μεταμόσχευση μυελού των οστών από την αδερφή του Katherine. Η πρόοδος της τεχνολογίας έδινε πια πολλές πιθανότητες επιτυχίας. Ο David και οι γονείς του συμφώνησαν. Λίγους όμως μήνες μετά την επέμβαση ο David αρρώστησε βαριά. Μία πολύ μικρή ποσότητα του ιού Epstein-Barr που υπήρχε στον μυελό των οστών της αδερφής του είχε διαφύγει από τον έλεγχο των γιατρών. Η μεταμόσχευση είχε προκαλέσει πολλαπλά καρκινώματα (λέμφωμα του Burkitt) στο σώμα του μικρού. Η επιστήμη με αυτόν τον τρόπο ανακαλύπτει για πρώτη φορά ότι οι ιοί μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο.
22 Φεβρουαρίου του 1984 η μητέρα του, Carol, αγγίζει με τα χέρια της για πρώτη και τελευταία φορά το δέρμα και τα μαλλιά του γιου της. Λίγα λεπτά αργότερα ο David Vetter έφευγε από τη ζωή. Ήταν μόλις 12 χρόνων.
Σήμερα, η νόσος του David θεραπεύεται, με κυριότερο τρόπο τη μεταμόσχευση αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων του μυελού των οστών, φθάνει η θεραπευτική παρέμβαση να γίνει εγκαίρως. Τα ποσοστά επιτυχίας της μεταμόσχευσης είναι της τάξεως του 95% και άνω αν αυτή γίνει μέσα στους τρεις πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού.