Aπό την Εύη Νικολοπούλου
Δύο 24ώρα μετά από το λιντσάρισμα μέχρι θανάτου ενός 30χρονου ακτιβιστή της LGBTQ κοινότητας.
Λίγες ώρες μετά τα εκατοντάδες tweet με περιεχόμενο «καλά να πάθει το πρεζόνι/ο gay/ο άνεργος.»
Λίγες ώρες μετά την ψηφοφορία που διοργάνωσε ο ΣΚΑΙ για το «αν συμφωνούν οι τηλεθεατές του με το λιντσάρισμα».
Λίγες μέρες μετά την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από νεοναζί φασίστες.
Μία μέρα μετά τη δήλωση του Κ. Μπογδάνου ότι οι φιλελεύθεροι είναι οι διωκόμενοι κομμουνιστές του σήμερα.
Λίγα χρόνια μετά την διάχυση του ψέματος περί διόγκωσης της «βίας και της ανομίας».
Λίγες δεκαετίες μετά την Μεταπολίτευση που κοίμισε προσωρινά το φασισμό.
Λίγες χιλιάδες άστεγους μετά.
Λίγες χιλιάδες περιθωριοποιημένους και στιγματισμένους ως τεμπέληδες μετά.
Λίγα πτώματα μετά την επικράτηση του Μνημονίου, της λιτότητας και του «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει».
Δεν θα πω ψέματα. Και θα κλάψω και θα φοβηθώ. Και θα οργισθώ.
Και θα ορκισθώ.
Να μην συνθηκολογήσω με το τέρας της τηλεοπτικής προπαγάνδας.
Να μην εξισώσω νεκρούς.
Να μην δικαιολογήσω δολοφόνους ούτε συνθήκες.
Να μην επιτρέψω να γίνονται οι ταυτότητες των ανθρώπων παγίδες θανάτου.
Να μην λειτουργώ με το υπηρεσιακό Εγώ μου, αλλά με το κοινωνικό.
Να μην αφήσω νοικοκυραίους να μετατρέπονται σε φασίστες κάτω από τη μύτη μου.
Να μάθω να κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά.
Και μην ανεχθώ να βλέπω δίπλα μου τη βία και την αδικία και να μην «βάζω ούτε μια φωνή»
Εις μνήμην του Ζακ Κωστόπουλου.