Συνέχισε τον Πόλεμο για να ’ρθει η Ειρήνη

Μέρος #3: Πράττω

Το Εγκώμιο της Πράξης

Disclaimer / Προειδοποίηση:

Δεν θα φύγουμε ήσυχα μέσα στη νύχτα. Stop.

Το μέλλον δεν έχει γραφτεί. Stop.

Όλα Είναι Κοινά. Stop.

---

Barikat.gr

Και αν η Αμυγδαλέζα δεν ήταν λάθος; / Ένα νέο ΤΙΝΑ ευδοκίμησε στο Προεδρικό Μέγαρο

“Στο πλαίσιο τούτο η Ελλάδα: Α. Με πνεύμα Ανθρωπισμού και Αλληλεγγύης έναντι των Προσφύγων αλλά και θωρακίζοντας την ασφάλεια του Ελληνικού Λαού, θα […] Φυλάσσει και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Υπ’ αυτό το πνεύμα όχι μόνον συνεργάζεται με την Frontex, αλλά επιζητεί και επιδιώκει την δραστική ενίσχυσή της και την τελική ταχύτατη μετεξέλιξή της σ’Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή […] Περαιτέρω δε συνεργάζεται πλήρως στο πεδίο των συμπεφωνημένων αποστολών του ΝΑΤΟ [… ] Γ. Ενισχύει τις ανοιχτές δομές προσωρινής φιλοξενίας Προσφύγων, παραλλήλως προς την ενίσχυση των προαναχωρησιακών κέντρων παράτυπων μεταναστών¹. […] καθιστώντας σαφές ότι μονομερείς ενέργειες δεν είναι επιτρεπτές²Β. Να προωθήσει, το ταχύτερο δυνατόν, προγράμματα επιστροφών παράτυπων  μεταναστών³, ενεργοποιώντας υφιστάμενες Συμφωνίες Επανεισδοχής και συνάπτοντας νέες. Γ. Να προωθήσει τηνσυνεργασία με την Τουρκία⁴, προκειμένου αυτή αφενός ν’ ανακόψει αμέσως τις ροές Προσφύγων προς την Ευρωπαϊκή Ένωση⁵.” (σ.σ: όλες οι επισημάνσεις δικές μας)

Ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας / 4 Μαρτίου 2016

Στην Ελλάδα, μια κυβέρνηση όπου δεν κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά από 6 χρόνια πολεμικής λιτότητας και την ρητή εντολή του Ιούλη, σκέφτεται να το κάνει για μερικές χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες (ενώ φιλοξενούμε 30.000.000 τουρίστες κάθε χρόνο!). Έφερε 50 θηρία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, παραγκώνισε τις δομές αλληλεγγύης, άφησε αναπάντητο τον φασισμό και τον μαυραγοριτισμό (λεφτάκια!). Έτρεξε τελευταία στιγμή να δημιουργήσει χώρους με απλήρωτη εργασία φαντάρων, με κακοπληρωμένη εργασία νέων μέσω των χρυσοφόρων ΜΚΟ και “επενδυτών” κάθε είδους. Αυτο-ανακηρύχτηκε ως το ανατολικό τείχος της Ευρώπης – Φρούριο.

Ι

Πράττω (ὀρθῶς) κατὰ τον βίον μου

Έχω την αίσθηση, ότι μέσα σε λίγα χρόνια οι άνθρωποι θα κάνουν ό, τι κάνουν πάντα καλύτερα όταν η οικονομία βουλιάζει . Θα κατηγορούν τους μετανάστες και τους φτωχούς.

Mark Baum, “The Big Short: Inside the Doomsday Machine”

Σύγκρουση πολιτισμών & βαρβαροτήτων ή σύγκρουση δύο κόσμων;

Το τέλος του ψυχρού πολέμου και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, έδωσε στον πανίσχυρο πια νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και τους εκπροσώπους του την ευκαιρία να εισάγουν τη θεωρία του τέλους της Ιστορίας. Η βασική ιδέα ήταν ότι η εξέλιξη των κοινωνικών και πολιτικών ιδεών έφθασε στο τελευταίο ιστορικό της στάδιο, με την ελεύθερη αγορά να αποτελεί το τελευταίο στάδιο των οικονομικών συστημάτων και τη φιλελεύθερη αστική δημοκρατία το τελευταίο στάδιο εξέλιξης των πολιτικών συστημάτων. Η αιώνιος θρίαμβος του “δημοκρατικού καπιταλισμού”∙ ο θρίαμβος του κεφαλαίου πάνω στις δυνάμεις της εργασίας. Λίγα χρόνια μετά, βλέπουμε πόσο μέσα έπεσαν…

Ένα βασικό ιδεολογικό όπλο των οργανικών διανοούμενων του δυτικού καπιταλισμού προκειμένου να υποστηρίξει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ήταν / είναι η «σύγκρουση πολιτισμών», στην οποία οι κοινωνικές σχέσεις καθορίζονται πρωταρχικά από την πολιτισμική ταυτότητα, την σύγκρουση του ”δυτικού πολιτισμού” με το Ισλάμ. Μια θέση που υιοθετεί πλήρως τις παραδόσεις του οριενταλισμού, της κατασκευής δηλαδή της εικόνας της Ανατολής από τη Δύση. Μιας εικόνας που δημιουργεί το / τον “Άλλο”, τον εχθρό που θα μας ενώσει και θα μας προσδιορίσει. Μια διαρκής προσπάθεια να κρυφτεί η ταξική σύγκρουση πίσω από την εικόνα του “ξένου εισβολέα”.

Η ελπίδα δεν έρχεται, τη φτιάχνουμε εμείς⁶

“Μιλάμε για σύγκρουση μεταξύ δύο κόσμων. Από τη μια ο κόσμος του κεφαλαίου, της εκμετάλλευσης, της μισαλλοδοξίας και της βαρβαρότητας⁷. Ο κοινωνικό-πολιτικός συνασπισμός των πλουσίων, των χρήσιμων αδιάφορων και δήθεν αγανακτισμένων. Από την άλλη ο κόσμος της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αυτο-θυσίας και της ισότητας. Ο κοινωνικό-πολιτικός συνασπισμός του κόσμου που νιώθει το αόρατο χέρι της αγοράς να τον πνίγει. Είναι η άνεργη και υπό μετανάστευση νέα γενιά, οι 4 εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς πρόσβαση σε φάρμακα, […] οι μετανάστες-εργάτες της Μανωλάδας και της ΒΙΟΜΕ.”⁸

Τους τελευταίους μήνες επιβεβαιώθηκε η ιστορική και πολιτική συνέχεια του αγωνιζόμενου λαού. Ο λαός του “ΌXI” είναι ο λαός της αλληλέγγυας στάσης απέναντι στους πρόσφυγες. Η συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, η εθελοντική προσφορά, η ασπίδα προστασίας που δεν επιτρέπει στους φασίστες να παίξουν το παιχνίδι τους. Φαίνεται ότι ο κόσμος φέρεται κατά το βιος του ∙ δηλαδή την ζωή του, την θέση του στη κοινωνία. Επιλέγει την αλληλεγγύη ως αρετή των φτωχών, των προλεταρίων. Όμως, αν δεν θέλουμε να βρεθούμε προ δυσάρεστων εξελίξεων, πρέπει να οργανώσουμε τη συνύπαρξη με τους χιλιάδες συνανθρώπων μας. Να βοηθήσουμε να προχωρήσουν όσοι εγκλωβίζονται από φράχτες, να ανατρέψουμε το ασφυκτικό πλαίσιο που δημιουργείται.

ΙΙ

(Πράττω) Κατά τον Δαίμονα Εαυτού ⁹

Η εταιρία που λέγεται ΜΚΟ

Η κρίση του προσφυγικού ήταν αδύνατον να απορροφηθεί από αυτήν την πολιτική και τις υπάρχουσες δομές. Οι ΜΚΟ έρχονται να καλύψουν δήθεν αυτή την τρύπα. Όλη η κοινωνική πολιτική που αναφέρεται στους πρόσφυγες αφορά σε αυτές. Δομές στέγασης, ενοικίαση ξενοδοχείων, πληροφόρηση προσφύγων, διανομή ρούχων, φαγητού, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μεταφορά προσφύγων, διερμηνείες, συνοδείες ασυνόδευτων ανήλικων, νομικές υπηρεσίες, ψυχοκοινωνική στήριξη. Όλα τα παραπάνω αγαθά αυτή την στιγμή αποτελούν αρμοδιότητα εκατοντάδων ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, ως προνομιακός συνομιλητής του κράτους.

Η εταιρεία που λέγεται ΜΚΟ βρίσκεται υπό συνθήκες οικονομικού “μπουμ”. Μόνο στην Λέσβο δραστηριοποιούνται πάνω από 80. Η ίδια περίπου κατάσταση πάει να δημιουργηθεί και στην Ειδομένη, Πειραιά, Ελληνικό κτλ. Οι χρηματοροές προς αυτές, μέσω Ε.Ε και άλλων τύπου funds, έχουν πάρει κυριολεκτικά φωτιά. Μόλις προχθές ανακοινώθηκαν επιπλέον 700 εκ. ζεστά ευρώ, που θα χορηγηθούν απευθείας σε ΜΚΟ από την Ε.Ε.  Το τελευταίο πεντάμηνο, οι προσλήψεις νέων ανθρώπων υπό 2 μήνες και 3 μήνες συμβάσεις με μπλοκάκια, χωρίς άδειες και ωράρια, έχουν πάρει φωτιά επίσης Χιλιάδες νέοι ανθρώποι με κινηματικές και αντιφασιστικές αντιλήψεις, αντιμετωπίζουν ως μοναδική προοπτική επιβίωσης την πρόσληψη σε μια ΜΚΟ, το ξεζούμισμα τους σε καθημερινά 12ωρα. Η νοητή συνέχεια της λογικής των voucher και της επισφάλειας.

Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες ως υπόθεση της Ε.Ε, του κράτους και των ΜΚΟ

Παράλληλα, η κινηματική αλληλεγγύη δέχεται ισχυρές πιέσεις από το κράτος. Στη Λέσβο, πλέον, Frontex και Λιμενικό δεν επιτρέπουν την επαφή των παράκτιων δομών αλληλεγγύης με τις προσφυγικές βάρκες. Η περισυλλογή γίνεται στα ανοιχτά του Αιγαίου, όπου μετά οι πρόσφυγες μεταφέρονται παγωμένοι στο λιμάνι, περιμένοντας βρεγμένοι για πολλές ώρες μέχρι να μεταφερθούν από λεωφορεία των ΜΚΟ στα στρατόπεδα. Aυτή η διαδικασία έχει οδηγήσει σε θύματα, ξεπαγιασμένα λόγω “πρωτοκόλλου”. Η είσοδος στο χώρο κράτησης στο λιμάνι απαγορεύεται για όλες τις εθελοντικές δομές, πλην της Ύπατης Αρμοστείας και κάποιων ΜΚΟ.

Το προσφυγικό αναδύεται ως πυλώνας ανάπτυξης του Ελληνικού καπιταλισμού, με την μετακίνηση εκατομμυρίων ανθρώπων να επιφέρει κέρδη για διάφορες μερίδες της αστικής τάξης και του κράτους. Προσοδικά κυκλώματα παντός είδους, μικρομεσαίος μαυραγοριτισμός εφοπλιστές, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, real estate και κατασκευές¹⁰. H βιομηχανία κλειστών συνόρων, που καρπώνεται δισεκατομμύρια από τη διακίνηση ανθρώπων. Ένα διεθνές Δίκτυο από τη Μέση Ανατολή κ στην Β. Αφρική ως την Αθήνα την Ειδομένη, γεμάτο από παιδική εκμετάλλευση και απαγωγές ασυνόδευτων ανήλικων παιδιών, που δεν καταγράφονται πουθενά¹¹. Ο πλούτος λαών της Ανατολής απαλλοτριώνεται μέσα από τον πόλεμο, από funds στις εκεί χώρες, ενώ ο υπόλοιπος ρευστοποιείται σε ληστρικές τιμές, ως “δασμός” στον εκάστοτε ευρωπαϊκό καπιταλισμό¹².

Για μια Αλληλεγγύη που Ανατρέπει το Πλαίσιο / Ρίχνει Φράχτες / Οργανώνει την συνύπαρξη

Συμπερασματικά, μια από τις ζωτικές ανάγκες αναβίωσης κοινωνικών αλληλέγγυων δομών και δικτυώσεων προκύπτει για να μην αντικατασταθεί η έννοια της αλληλεγγύης και της αυτο-οργάνωσης, από την λογική της εξυπηρέτησης “πελατών με κοινωνικές ευαισθησίες”. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να γίνει από εταιρίες, όπου σε όλα τα κρίσιμα θέματα θα συνεργάζονται ομαλά με μπάτσους και υπουργεία, χωρίς να νοιάζονται για την καθημερινή καταστολή, τις θαλάσσιες βαρβαρότητες κ.α. Δεν μπορεί να γίνει από όσους δε διεκδικούν τίποτα παρά μονάχα να πιάνουν τα νούμερα εξυπηρέτησης πελατών που έχουν θέσει, τα νέα “projects” όπου έχουν εγκριθεί. Μην απορήσουμε όταν οι ΜΚΟ θα εμφανιστούν για να αναλάβουν και ανάγκες στέγασης και ημών, των “ιθαγενών”.

Η αλληλεγγύη μας πρέπει να στοχεύσει στην κατάργηση του “Άλλου”, την αποκατάσταση του ως ίσου, στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος. Στο ένα χέρι πρέπει να κρατάμε τους κόφτες συρματοπλεγμάτων και στο άλλο τον αγώνα για νομιμοποίηση, την ιδιότητα πολίτη, την πρόσβαση στην εργασία, το δικαίωμα στην ευτυχία, εδώ στη χώρα μας. Ανακτώντας την αλληλεγγύη από από το κράτος, τις ΜΚΟ, τον Μαρινάκη και τους “σελέμπριτι”, πρέπει να ανατρέψουμε το πλαίσιο διαχωρισμού πρόσφυγα / μετανάστη, την προοπτική καταυλισμών και “κέντρων” μακριά από τις πόλεις και τον κοινωνικό έλεγχο μας. Μαζί , στα σπίτια, στις ζωές, τους καθημερινούς αγώνες μας.

Διαφορετικοί, αλλά και τόσο ίδιοι. Νομάδες της γης, περιπλανώμενοι από πόλεμο σε πόλεμο, με τους πλούσιους να μας ορθώνουν τείχη παντού. Συνεχίζοντας τον Πόλεμο για να’ ρθει η Ειρήνη.

ΙΙΙ

Επίλογος Τριλογίας

Our Democracy has been hacked / The economy is rigged / The time is Now

“We don’t need the key. We ‘ll break in”

Rage Against The Machine. Know Your Enemy

Το 2008 οι παγκόσμιες ελίτ κρατικοποίησαν τρισεκατομμύρια ιδιωτικών χρεών, που παρήχθησαν στο χρηματοπιστωτικό τομέα (κερδοφορία επί του μέλλοντος, πίστωση, Χ – Χ’), με βάση κάτι αστεία μοντέλα, εκτιμήσεις και «πιστοποιήσεις», εισάγοντας τις κρίσεις χρέους. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν καταφέρει να ανατρέψουν το μεταπολεμικό μοντέλο συσσώρευσης κεφαλαίου¹³, ενώ σταδιακά αλυσόδεσαν την Εργασία με χρέη και απαιτήσεις. Αντάλλαξαν την εργατική μας δύναμη με υποσχετικές αποπληρωμής, βελτιστοποίησαν και ενοποίησαν όλες τις πρότερες διάσπαρτες πρακτικές υποταγής και απέδωσαν στην (χρηματοπιστωτική) Πίστη τον ρόλο του επιστάτη.

Το 2016 συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το «ενοχλητικό» 2015. Στην επικράτεια της κρίσης ο απέθαντος Φιλελευθερισμός συνεχίζει τα φουτουριστικά και ευγονιστικά σχέδια που αποβλέπουν στη δημιουργία του ανθρώπου – μηχανής, μιας νέας φυλής εργαζομένων με αυξημένη παραγωγικότητα, πιστά υπάκουη στους αφέντες της . Για τους φιλελεύθερους, η ανθρωπιά πάντα ήταν χαρακτηριστικό δικό τους και όχι καθολικό, κάτι που φρόντιζαν να υπενθυμίζουν όταν κάποιος σκλάβος διάβαζε «απαγορευμένα» κείμενα τους και σήκωνε κεφάλι. Όποια νίκη υπήρξε απέναντι στην «εργοστασιακή δεσποτεία» των Φιλελεύθερων είχε προκύψει μέσα από τη δημοκρατική διαδικασία, τον Δημοκρατικό έλεγχο της «οικονομίας» με τα πολλά κεφάλια της¹⁴

Ασυμβίβαστοι / Απροσάρμοστοι (We are the Great Uncompromisers)

Μια Νέα Αριστερά, σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, που θα τρομοκρατήσει το Κεφάλαιο και θα μεταφέρει τον πόλεμο στην επικράτεια του (εμπορεύματος και του κέρδους).

Μια Νέα Αριστερά όπου θα ξεκινήσει από την ισότητα, την ελευθερία.

Μια Νέα Αριστερά όπου θα ξεκινήσει από την αναδιανομή ισχύος και πλούτου.

Μια Νέα Αριστερά όπου θα ξεκινήσει από τη δημοκρατία ως οργανωτική αρχή και πηγή ισχύος .

Μια Νέα Αριστερά όπου θα υπηρετήσει την Εργασία σε όλα τα χρώματα, σε όλες τις μορφές της.

Μια νέα Αριστερά όπου θα επιδιώξει να αμφισβητήσει το ρήγμα της Α’ Διεθνούς στη πράξη.

Μια Νέα Αριστερά όπου θα παρακάμψει τα «30 χρόνια ήττας» και θα επιτεθεί σήμερα.

Μια νέα Αριστερά όπου μπορεί και να μην λέγεται καν έτσι.

Για Όλους Όλα. Έδω. Εμείς. Τώρα.

ΤΕΛΟΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ

—

 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

(Πράττω) εις γνώσιν εαυτού

Το μεγαλύτερο σφάλμα του σταλινισμού ήταν η παρακάτω αντιστροφή: Όποιος θέλει να υπερασπιστεί την Σοβιετική Ένωση, να κάνει επανάσταση στη χώρα του (Λένιν) -> Όποιος θέλει να κάνει επανάσταση στη χώρα του, πρέπει να υπερασπίζεται τη Σοβιετική Ένωση (Στάλιν)

“Φ. ΚΛΑΟΥΝΤΙΝ: «Η κρίση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος», Α’ τόμος, ΓΡΑΜΜΑΤΑ 1981” (ελεύθερη απόδοση)

“Αυτή η μηχανή κυριαρχίας, ελέγχου και χειραγώγησης των μελών του κόμματος πουθενά δεν αποκαλύπτει τόσο καλά την αποτελεσματικότητα της όσο στην εικόνα αυτού του τύπου κομματικού μέλους, που η μηχανή στην κυριολεξία παράγει σαν το ειδοποιό και αναντικατάστατο προϊόν της. Αυτό το ισόβιο επαγγελματικό στέλεχος, δεμένο με το κόμμα με ένα είδος οικονομικού νομού που απαιτεί την ανεπιφύλακτη υποταγή του σε αντάλλαγμα με τον άρτον του τον επιούσιον. Και το μέσο αυτό επιβίωσης που είναι ο κομματικός του μισθός, το επαγγελματικό στέλεχος (συνήθως διαλεγμένο από την κομματική νεολαία η την σπουδάζουσα) δε μπορεί να το διακινδυνεύσει καθώς δεν έχει επάγγελμα δεν πρόλαβε να πακτώσει η το έχει πολύ καιρό εγκαταλείψει. Και τις περισσότερες φορές δεν αποκτάει ούτε καν μια πραγματική επαφή με τις μάζες, καθώς ασχολείται βασικά με το να τις ελέγχει. Είναι απλή παρηγοριά και μύθευση να γράφει το εκλογικό σου βιβλιάριο οικοδόμος, ταχυδρομικός, μεταλλουργός, η ότι άλλο, όταν έχεις από είκοσι ή και τριάντα χρόνια ανταλλάξει την εργατική σου ιδιότητα με τη θέση του υπαλληλοποιημένου διανοούμενου, που είναι λίγο – πολύ «υπεύθυνο» στέλεχος. Υπάρχουν πολλών ειδών επαγγελματικά στελέχη και υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στα επαγγελματικά στελέχη υπάλληλους της Κεντρικής Επιτροπής η των επαρχιακών οργανώσεων και στο επαγγελματικό στέλεχος που ζει σε πραγματική επαφή με τη βάση. Πρόκειται πάντως, συνήθως για μια δραματική υπόσταση, δύσκολη να τη ζήσει κανείς και να την αντέξει, να είσαι επαγγελματικό στέλεχος στο επίπεδο εκείνο όπου δεν έχεις ούτε τις ανταμοιβές της υψηλής εξουσίας ούτε τον πλούτο της επαφής με τη βάση, και να είσαι υποχρεωμένος να εξιδανικεύεις υποχρεωτικά την άλογη λογική του κόμματος. Τα επαγγελματικά στελέχη βλέπουν από κοντά τις αντιφάσεις – και υπό τον όρο να σωπαίνεις η να συμβιβάζεσαι. Ποιά ελευθερία απομένει στο πιστό και υποταγμένο, από κομφορμισμό η από ανάγκη, επαγγελματικό στέλεχος, εκτός κι αν είναι το είδος του φανατικού θρησκευόμενου; Καμία ελευθερία, εκτός και αν μπορέσει να συνδεθεί με τη βάση, με τη μάζα και να είναι αρκετά κομμουνιστής για να το θέλει.”

Αλτουσέρ Λουί, Τι πρέπει ν’ αλλάξει στο κομμουνιστικό κόμμα, Αγώνας, Αθήνα

«Είσαι αρκετά κομμουνιστής για να το θέλεις;»

Η Βάρκιζα δεν θα ήταν τόσο καταστροφική, αν δεν είχε γίνει αποδεκτή, σε γενικές γραμμές, από τον “σκελετό” του ΕΑΜ. Αντίστροφα, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αν όλοι πειθαρχούσαν στο σύμπλεγμα ισχύος “ηγεσία ΚΚΕ – Σοβιετική Ένωση – Σύμμαχοι” και σέβονταν τη “Συμφωνία”, θα ανέκυπτε ως πιθανό το ενδεχόμενο να προκύψει κάποιος παρανοϊκός “λαϊκομετωπισμός” με τους ξαναμμένους αστούς, εν μέσω διώξεων, ώστε να διευκολυνθούν οι προτεραιότητες της “σοσιαλιστικής πατρίδας”.¹⁵ Αν όλοι υπάκουαν, γιατί ο παγκόσμιος συσχετισμός και η ανθρωπιστική κρίση το “επέβαλλε”. Αλλά δεν το ζήσαμε, γιατί δεν παρέδωσαν όλοι τα όπλα. Γιατί – δεν – πίστεψαν.

* Φοβού τους Ιανούς και αλληλεγγύη φέροντες.

Αρνήσου το ρόλο του στελέχους – Ιανού¹⁶ του κράτους/κυβέρνησης/”κόμματος”/”κινήματος”. Που εκδηλώνει την αλληλεγγύη του φιλτραρισμένη, αναδεικνύοντας και αποκρύπτοντας τις πολλαπλές ταυτότητες του, ανάλογα με τις συνθήκες. Που θα βρεθεί στη πρεσβεία άλλης χώρας για τα τείχη όπου υπάρχουν και στην δικιά του. Που θα αυτο-λογοκριθεί, που θα συμβιβαστεί με το υπάρχον, που θα καταδιώξει την κριτική. Που δεν θα αντισταθεί στην “επιστροφή” της μικρούλας από το Αφγανιστάν, όπου ο ίδιος/α αγκάλιασες και στήριξες, γιατί . . και τι να έκανε;

Δώσε μου το ποτό του ρευστού που αποσυντίθεται

Και δάνεισε μου το γλυκό βάλσαμο και την ευλογία

Της λήθης , το άδειο και ισχυρό