Δεν έχω ούτε την απαραίτητη τριβή με τα εσωτερικά ζητήματα της Σκωτίας, ούτε την ιστορική και πολιτική σκοπιά της υπόθεσης του Ηνωμένου Βασιλείου και των εθνικών διαχωρισμών στο εσωτερικό του. Δεν ήταν όμως αυτός ο λόγος που έμεινα σιωπηλός καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης περί ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας.
Πρώτον, ΝΑΙ, η καρδιά είναι πάντα στην πλευρά κινημάτων για την ελευθερία και την ανεξαρτησίας των λαών. (Το ερώτημα είναι από ποιον ή από τι…)
Δεύτερον, ΝΑΙ, ένα δημοψήφισμα είναι ευκαιρία για πολιτικοποίηση και συμμετοχή στο δημόσιο διάλογο όλων των πολιτών.
Κι όμως, παρέμεινα σιωπηλός. Γιατί, κάποιες φορές, το συναίσθημα λέει “ανατροπή να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι”, αλλά η ανάλυση και η λογική λέει ΟΧΙ.
ΟΧΙ, γιατί δεν επρόκειτο ποτέ για ανεξαρτητοποίηση, καθ’ ότι δεν υπήρχε η διάθεση να ξεφύγει η Σκωτία από τα δεσμά της Τράπεζας της Αγγλίας.
ΟΧΙ, γιατί ο δημόσιος διάλογος για το δημοψήφισμα είχε πολύ ωραία και ρομαντικά επιχειρήματα για την παράδοση κτλ αλλά δεν ακουμπούσε (απ’ οσο μπορούσα να διακρίνω) την ουσία του συσχετισμού δυνάμεων, συζήτηση που πρέπει να περιλαμβάνει την ισχύ των βρετανικών τραπεζών και της χρηματιστικής ολιγαρχίας του Σίτι, όχι του βρετανικού κοινοβουλίου.
ΟΧΙ, γιατί η διάσπαση των κρατών και η δημιουργία μικρο-κρατιδίων ήταν και είναι η μέθοδος του ιμπεριαλισμού και της οικονομικής υποδούλωσης. Όσο πιο διασπασμένη είναι μία περιοχή, τόσο δυσκολότερα χρησιμοποιεί το δυναμικό της προς όφελος των πολλών, τόσο δυσκολότερα επιδίδεται σε μεγάλα και σημαντικά έργα υποδομής, και κυρίως τόσο πιο εύκολα γίνεται στόχος και έρμαιο ιδιωτικών συμφερόντων.
Η πολιτική της διάσπασης, του διαίρει και βασίλευε, είναι η στρατηγική της CIA και της αγγλοαμερικανικής άρχουσας τάξης σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, την Ασία και το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
Η βαλκανοποίηση σε εθνολογικές γραμμές είναι ακριβώς αυτό που επιχειρήθηκε και επιχειρείται σε Αφγανιστάν και Πακιστάν, στη Συρία, στο Ιράκ, ενώ η ακυβερνησία, το χάος και η κατά συνέπεια εγκατάσταση πειθήνιων κυβερνήσεων, είναι η μέθοδος για τον έλεγχο των χωρών στις οποίες ξέσπασαν στημένες παρδαλές επαναστάσεις (colour revolutions) όπως Γεωργία (2003), Ουκρανία (2004), Ιράν (2009), Αίγυπτος (2011), Τυνισία, Λιβύη, κα.
Το ΝΑΙ στη Σκωτία ήταν μία θαυμάσια ευκαιρία να ξυπνήσει η ατζέντα της διάσπασης των κρατών σε παγκόσμιο επίπεδο και της απαξίωσης του κράτους (με αξιοσημείωτο μέγεθος και ισχύ) ως έννοια συνολικά.
Ο αυθορμητισμός έλεγε ΝΑΙ, η ανάλυση και εν τέλει η ελπίδα που κρατάω κρυμμένη προς την έννοια του κράτους, και των εργαλείων που κραδαίνει για την πρόοδο και βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης έλεγαν ΟΧΙ.
Είναι άλλο πράγμα να αντιτίθεσαι σε λάθος πολιτικές, και άλλο να χρησιμοποιείς τη απόσχιση ως μέσον για να το πετύχεις. Ορισμένοι θεωρούν την απόσχιση ή την απειλή της απόσχισης ως δικλείδα ασφαλείας απέναντι στην αυθαιρεσία μίας τυρρανικής εξουσίας. Η λύση είναι απλούστερη: αν έχεις πρόβλημα με την εφαρμοζόμενη πολιτική, βγες στους δρόμους, αγωνίσου, βάλε υποψηφιότητα, κάνε κατάσχεση της εν λόγω εξουσίας και φτιάξ’το!
Ο διαχωρισμός σε όλο και μικρότερες χωρικές και διοικητικές ενότητες ήταν ανέκαθεν η θέση ακροδεξιών αναρχικών αποσχιστικών δυνάμεων -παράδειγμα Συνομόσπονδες Πολιτείες. Είναι το ακριβώς αντίθετο από το ορθολογικά επιθυμητό, που είναι η μετάβαση από κατώτερες προς ανώτερες μορφές οργάνωσης, και προς το δυνατόν ισχυροποίηση του στοιχείου του “δημοσίου”.
Του δημοσίου, το οποίο θα πρέπει με αληθινά κινήματα να κατακτήσεις και να το βάλεις να δουλέψει προς όφελος των πολλών.